-
"It is done. The preparations are finished." The mage stood in the middle of the torch-lit chamber. The sweat on his brow reflected the flickering of the carefully placed lighting. The floor was covered with symbols, squares, triangles, circles and signs that Mobus had never seem before. He had learnt a lot from the mage, a man old enough to be his father who had been able to help him with his cause.
Mobus waved to the servants. "Bring me the scepter. I am ready."
The mage began to sing. Even though Mobus had closed his eyes, he could see the bright light emitted by the old man pierce through his eyelids. There was no turning back now. Face the spirit or be remembered as the king who broke his promise. The mage song began slowly, uttering moans that seemed to linger in his throat like a bell's ringing. Mobus felt a presence creeping up on him. He was never gifted in the ways of magic, but this was most definately something otherworldly, he knew it. Mobus stood upright at the center of the drawing on the floor, his arms stretched wide, as if greeting his people.
The song sped up and became more compex. The king thought he recognised words of the Pureling's tongue, but he had never studied the language. There had always been more pressing matters. As the servants began beating the drums Mobus opened his eyes.
A tiny speck of light appeared before him, right where the mage said there would be. It slowly grew in size, shimmering like the Solar star on a clear night. The torches doused as their glow was sucked up by the spirit. The light took shape.
Mobus blinked twice, but kept his fear to himself. The mage had stopped singing. The drums had stopped beating. The apperition stood as high as he did, if only it would have had legs to stand on. It hovered. The being consisted of strange, rounded geometrical shapes and glowed with a soft hum. It's face had no recognisable human features, just three vertical stripes. Not connected to the head was a almond-shaped chest and under that something that could have been a hipbone. The spirit had no limbs, nothing so gesture or obey any of the laws of the world.
It was waiting. This was it. "I am King Mobus! Lord of the Eastern Provinces, Ruler of the Ozians, Servant of Crea. I have summoned you to my temple to do my bidding. You are a being of energy and power, and I wish to harness both. Give me the strength to aid my people in their moment of need. Extend and expand my rule! Join me!"
The spirit gave no answer. Mobus didn't expect one from something without a mouth. There was total silence. No humming.
Mobus didn't hesitate and stepped forward. The spirit joined him.
zaterdag 4 mei 2013
zaterdag 23 maart 2013
What to do
1. Dronken worden met een beroemdheid
2. Een geboorte meemaken
3. Nieuw-Zeeland bezoeken
4. Voor haar zingen
5. Een computerspel maken
6. Een schilderij verkopen
7. 48 uur wakker blijven
8. kaviaar eten
9. Een geweer afvuren
10. Leren paardrijden
11. Een Duits gedicht maken
12. De gehele top 250 films op IMDB hebben gekeken
13. Voor gezongen worden door haar
14. Een Starcraft II toernooi meemaken
15. Een geheel 4 tot 5 gangen-menu maken
16. Zoenen met een lesbienne
17. Los Angeles bezoeken
18. Een bot breken
19. Een voetbalwedstrijd bezoeken
20. Alle albums van Ok Go! bezitten
2. Een geboorte meemaken
3. Nieuw-Zeeland bezoeken
4. Voor haar zingen
5. Een computerspel maken
6. Een schilderij verkopen
7. 48 uur wakker blijven
8. kaviaar eten
9. Een geweer afvuren
10. Leren paardrijden
11. Een Duits gedicht maken
12. De gehele top 250 films op IMDB hebben gekeken
13. Voor gezongen worden door haar
14. Een Starcraft II toernooi meemaken
15. Een geheel 4 tot 5 gangen-menu maken
16. Zoenen met een lesbienne
17. Los Angeles bezoeken
18. Een bot breken
19. Een voetbalwedstrijd bezoeken
20. Alle albums van Ok Go! bezitten
zondag 17 februari 2013
Joey
Beste Charles,
Ik weet niet hoe het is gekomen, maar ik doe alsof ik dommer ben dan eigenlijk zo is. Dit klinkt misschien wat apart. Bedoel ik dat ik wél slim ben? Ik wil niet arrogant overkomen, ik leg het uit.
Het zit namelijk zo. Ik heb gemerkt dat mensen het niet fijn vinden om dom genoemd te worden. Ze vinden het niet fijn om dom te zijn. Niemand wil iets niet begrijpen. We willen gewaardeerd worden, gerespecteerd en begrepen worden. We willen op een gelijk niveau zitten. Ja toch?
Fout. Ik heb gemerkt dat het fijner is om de overhand te hebben. Om er boven te staan. Voel je je niet beter op je gemak wanneer je controle hebt over de situatie? Is het niet een geweldig gevoel om niet ongemakkelijk moeten toezien hoe alles wat je had gehoopt nét niet helemaal zo loopt?
Misschien dwaal ik af, maar het punt moet overkomen. Wat je ook weet is dat de 'domme' van de groep in films en series altijd een grappig karakter is. Domme mensen zijn altijd de mensen die in hilarische situaties komen. We lachen. Het is zo simpel.
Maargoed. Ik doe dus, zo af en toe, alsof ik net iets dommer ben. Ik maak er een show van, want als ik ergens van hou dan is het wel om er een show van te maken. Ik doe alsof ik de grap niet snap, ik zeg iets wat dom is en doe alsof er niks aan de hand is. Het leuke voor de mensen die niet doorhebben dat het een act is, is dat ze zich dus meer op hun gemak voelen. Ik ben voor hen ook minder verantwoordelijk. Je kunt nu luisteren wanneer ze denken dat je het niet hoort. Je kunt dingen maken die je anders nooit zou kunnen.
Om een beter beeld te krijgen van de situatie, neem Joey van de lachbandserie "Friends". Lieve kerel, niemand neemt hem gauw wat kwalijk.
Gelukkig zijn er mensen die het wel doorhebben, ze snappen het spel. Maargoed. Ik denk dat ik de komende week de rest van de "Friends" karakters ook maar eens analyseer.
Kusje,
Sulicius
Ik weet niet hoe het is gekomen, maar ik doe alsof ik dommer ben dan eigenlijk zo is. Dit klinkt misschien wat apart. Bedoel ik dat ik wél slim ben? Ik wil niet arrogant overkomen, ik leg het uit.
Het zit namelijk zo. Ik heb gemerkt dat mensen het niet fijn vinden om dom genoemd te worden. Ze vinden het niet fijn om dom te zijn. Niemand wil iets niet begrijpen. We willen gewaardeerd worden, gerespecteerd en begrepen worden. We willen op een gelijk niveau zitten. Ja toch?
Fout. Ik heb gemerkt dat het fijner is om de overhand te hebben. Om er boven te staan. Voel je je niet beter op je gemak wanneer je controle hebt over de situatie? Is het niet een geweldig gevoel om niet ongemakkelijk moeten toezien hoe alles wat je had gehoopt nét niet helemaal zo loopt?
Misschien dwaal ik af, maar het punt moet overkomen. Wat je ook weet is dat de 'domme' van de groep in films en series altijd een grappig karakter is. Domme mensen zijn altijd de mensen die in hilarische situaties komen. We lachen. Het is zo simpel.
Maargoed. Ik doe dus, zo af en toe, alsof ik net iets dommer ben. Ik maak er een show van, want als ik ergens van hou dan is het wel om er een show van te maken. Ik doe alsof ik de grap niet snap, ik zeg iets wat dom is en doe alsof er niks aan de hand is. Het leuke voor de mensen die niet doorhebben dat het een act is, is dat ze zich dus meer op hun gemak voelen. Ik ben voor hen ook minder verantwoordelijk. Je kunt nu luisteren wanneer ze denken dat je het niet hoort. Je kunt dingen maken die je anders nooit zou kunnen.
Om een beter beeld te krijgen van de situatie, neem Joey van de lachbandserie "Friends". Lieve kerel, niemand neemt hem gauw wat kwalijk.
Gelukkig zijn er mensen die het wel doorhebben, ze snappen het spel. Maargoed. Ik denk dat ik de komende week de rest van de "Friends" karakters ook maar eens analyseer.
Kusje,
Sulicius
zaterdag 9 februari 2013
XL
Ach, waar is de tijd gebleven,
Hier tussen gang vijf en zeven.
Blijf toch hier, al is het even,
Hier tussen gang vijf en zeven.
Sta ik hier met jus en snoep,
Ik vul veel liever nog het snoep.
Maar ik zit nu in die troep,
Ik vul veel liever nog het snoep.
Och, wat is het weer eens fijn,
In deze grote Albert Heijn.
Ik voel me hier alleen en klein,
In deze grote Albert Heijn.
Hier tussen gang vijf en zeven.
Blijf toch hier, al is het even,
Hier tussen gang vijf en zeven.
Sta ik hier met jus en snoep,
Ik vul veel liever nog het snoep.
Maar ik zit nu in die troep,
Ik vul veel liever nog het snoep.
Och, wat is het weer eens fijn,
In deze grote Albert Heijn.
Ik voel me hier alleen en klein,
In deze grote Albert Heijn.
woensdag 6 februari 2013
Stormborn
Ik maak golven, jij maakt de wind
De geur van zout en vis
Ik maak golven, jij maakt de wind
Als ik me niet vergis
Ik maak golven, jij maakt de wind
De storm raast ons voorbij
Maak je geen zorgen meer mijn kind
Ik fluister als de tij
De geur van zout en vis
Ik maak golven, jij maakt de wind
Als ik me niet vergis
Ik maak golven, jij maakt de wind
De storm raast ons voorbij
Maak je geen zorgen meer mijn kind
Ik fluister als de tij
vrijdag 1 februari 2013
Manly Made
Gewoon even hier om af te stomen,
Om nog eens op dat punt terug te komen
Plan niet verwacht, ik ben nog benieuwd
Voor deze nacht, ik heb toch dromen
Wacht af, zie het, wat dan?
Niet laf, zie het, wie dan?
Ik heb voor jou wat tijd genomen
Ben ik toch niet voor niets gekomen
Je blijft niet stil, en ik ben verbaasd
Net wat ik wil is goed gekomen.
Kijk het, hoor je, wat dan?
Duet, hoor je, wie dan?
Nu heb ik al mijn troeven al gespeeld,
Ik heb je blijkbaar nog steeds niet verveeld.
Langzaam voel ik dat ik mij wel vermaak
Hoe valt je zoiets geweerd in de smaak
Om nog eens op dat punt terug te komen
Plan niet verwacht, ik ben nog benieuwd
Voor deze nacht, ik heb toch dromen
Wacht af, zie het, wat dan?
Niet laf, zie het, wie dan?
Ik heb voor jou wat tijd genomen
Ben ik toch niet voor niets gekomen
Je blijft niet stil, en ik ben verbaasd
Net wat ik wil is goed gekomen.
Kijk het, hoor je, wat dan?
Duet, hoor je, wie dan?
Nu heb ik al mijn troeven al gespeeld,
Ik heb je blijkbaar nog steeds niet verveeld.
Langzaam voel ik dat ik mij wel vermaak
Hoe valt je zoiets geweerd in de smaak
dinsdag 29 januari 2013
Ode To Boy
Bij een goudgelokte meid kan ik al mijn liefde kwijt
Bij een roodgemutste vrouw zeg ik dat ik van haar hou
Met een knap ogend brunet ga ik het liefste nog naar bed
Maar zij met haar zwart als de nacht, daar heb ik eeuwig op gewacht.
Bij een roodgemutste vrouw zeg ik dat ik van haar hou
Met een knap ogend brunet ga ik het liefste nog naar bed
Maar zij met haar zwart als de nacht, daar heb ik eeuwig op gewacht.
zaterdag 26 januari 2013
Disabled Girl
Beste Darwin,
Ik heb de afgelopen twee weken een spel héél veel gespeeld, Katawa Shoujo. Nee.
Het is geen spel, eerder een visueel boek. Het enige wat je echt doet is lezen, en één keer in het half uur maak je misschien een beslissing. Er speelt een goed muziekje continu. Er zijn verschillende thema's die toevoegen aan de scene en de setting.
Waar gaat het over?
Je bent Hisao Nakai, het verhaal begint met dat je met een meisje hebt afgesproken waar je een liefdesbriefje van hebt gekregen. Je staat in het bos en het noodlot slaat toe: hartaanval.
Je slaat een paar maand over en je komt uit het ziekenhuis, je hebt een nare hartkwaal. Je gaat naar een kostschool voor mensen met een handicap of dergelijk en je probeert je weg te vinden. Gelukkig zijn er allerlei interessante mensen, vooral meisjes, waar je vriendschap mee kan sluiten en soms nog wat meer.
Kijk, ik ben niet iemand van de romantische spelletjes, ik haat zelfs de anime-stijl waarin de meisjes getekend zijn. Hisao, de hoofdrolspeler, en eigenlijk jij zelf, is een tactloze, depressieve sukkel die vaak slecht weet waar hij mee bezig is. Doordat ik weinig keus krijg om mezelf te zijn, om de keuzes te maken die ik wil maken, de dingen zeggen die ik wil zeggen, wordt de afstand tussen hem en mij groter. Dit is niet goed voor de immersie.
Gelukkig is de situatie van het verhaal op een gegeven moment zo ver van mijn eigen leven verwijderd, dat ik niet weet wat ik zou doen in zulk soort situaties. Daardoor neem ik aan dat Hisao's keuzes het beste zijn.
Maargoed, de eerste keer dat ik het speelde hield ik iedereen een beetje af. Je hebt Shizune en Misha, beide in het Scholierenbestuur, die jou er ook in proberen te krijgen. Shizune is een dove regelteef, hypercompetatief en erg gepassioneerd, maar kan alleen communiceren door met gebarentaal via de vrolijke en luide Misha te communiceren. Ik ging voor Shizune de tweede keer dat ik het spel doorspeelde. Ze blijkt niet veel meer te hebben dan passie voor leiden en inspireren, en ze heeft een ontzettende klootzak van een vader. Misha is niet bereikbaar, waarom? Omdat je er op een gegeven moment achter komt dat ze ook verliefd is op Shizune!
Voordat ik verder ga, dit zal allemaal erg ongemakkelijk klinken. Een spelletje waarin je kleine meisjes verleidt? Nee, het is eerder een romantisch boek, waar ik op de een of andere manier geboeid door ben.
Dan heb je nog Hanako en Lilly. Hanako is half verbrand en ontzettend verlegen en bang. Ze slijt haar tijd in de schoolbibliotheek en heeft het moeilijk met haarzelf. Gelukkig heeft ze de moederlijke Lilly als vriendin. Niet zoals met de andere meisjes, waar je meer een relatie mee opbouwt, leer je Hanako pas echt kennen aan het einde van haar verhaallijn. Dan pas kruipt ze meer uit haar schulp en vertrouwt ze je. Lilly is blind, super welgemanierd en degelijk. Pas nadat ik de verhaallijn al vrij ver richting Hanako gevold had Ze is zorgzaam en heeft een kick-ass zus die altijd in pak zit. Later kwam ik er achter dat Lilly de smaak van wijn al te pakken heeft. De relatie die je met haar opbouwt is vrij cliché, maar daardoor ook niet moeilijk te begrijpen. Wel is het goed geschreven, alle verhaallijnen zijn goed geschreven.
Ten slotte Emi en Rin. Emi heeft geen benen en doet aan hardlopen en Rin heeft geen armen en schildert. Emi is altijd vrolijk, enthousiast en wil er voor gaan. Ze was de eerste verhaallijn die ik heb gespeeld en ze was zo'n meisje waar je moeilijk nee tegen zegt omdat ze zo'n schatje is. Nogmaals, het is bijna een boek, maar alsnog heb ik het idee dat ik zelf dingen heb gedaan. Vreemd.
Rin is gewoon gestoord. Ze kan niet normaal praten omdat ze continu in conflict is met wie ze is, wie ze wil zijn en dat ze moet veranderen. Ze zegt dingen zonder samenhang, zonder rede. Ik heb haar verhaallijn gisteren en vandaag gespeeld, en ik moet zeggen, ook deze wat goed geschreven.
Bij elk meisje is hun handicap meer dan een verhaalelement, het is hun verhaal. Continu leer je met ze omgaan, met je eigen hartziekte en met de karakters om je heen. De figuren worden allemaal in hun waarde gelaten en je leert ze echt kennen als mensen, niet als japanse dating-sim fucktoys.
Over de liefde bedrijven gesproken, er zit aardig wat van in, zo'n 2 scenes per meisje. Tja, sommige scenes voegen inderdaad wat toe aan het verhaal en gaven meer diepgang aan de relatie. Maar sommige seksscenes waren gewoon ongemakkelijk en onnodig.
Hanako is het beste voorbeeld. Ze is gigantisch verlegen en heeft brandwonden op bijna de helft van haar lichaam. Op een gegeven moment heb je je vriendschap al bijzonder goed vastgelegd met thee slorpen met haar en Lilly en verschillende momenten die als 'dates' kunnen worden beschouwd. Om te laten zien dat je je iets kunt voorstellen bij haar brandwonden, die ze continu probeert te verbergen, laat je het litteken zien van je hartoperatie op je borst. Ze raakt het aan en er is een moment van herkenning. Geweldig.
Maar dan ga je op een gegeven moment mee naar haar kamer en laat ze je haar eigen littekens zien.
Ze staat zo goed als naakt met haar rug naar je toe, en vertelt je hoe ze verbrand is en waarom het zo moeilijk voor haar is. Dit moment is erg sterk vond ik zelf. Ik zou haar proberen te troosten en duidelijk proberen te maken dat ze dit niet hoeft te doen. Tot mijn verrukking deed Hisao hetzelfde. Maar deze idioot vond het blijkbaar een rede om het vele malen intiemer te maken. De seksscène die volgt is niets minder dan gênant. Alsof je het doet met een puppy. Ze is heel lief en je wil haar het liefste bijna fijnknijpen zo hard wil je haar omhelzen, maar tegelijk wil je haar beschermen tegen alles en de wereld. Het voegt NIETS toe aan het verhaal. In plaats van die seksscène hadden ze net zo goed een uitgebreide zoensessie er in kunnen verwerken met hetzelfde resultaat, maar dit was blijkbaar hoe ze het wouden hebben. Jakkes, ik had weinig met die beelden van mangameisjes. Al goed, al goed, je kunt een "adult content filter" aan zetten, maar ik was gewoon geïnteresseerd en wou het HELE verhaal meekrijgen.
Ik zou het iedereen wel willen aanraden, als er maar minder seksscènes in zaten. Die maken het spel direct een stuk schunniger en perverser. "Wacht, je neukt meisjes met handicaps? Een meisje zonder benen? What the fuck, man!" Daar draait het spel niet om, al lijkt het al gauw zo over te komen wanneer je het aan mensen probeert uit te leggen.
De keuzes die je wél krijgt zijn erg cryptisch. De enige manier om Emi, het meisje met de prothesebenen die met je gaat hardlopen, te krijgen is door de keuze te maken om de eerste keer "ervoor te gaan" bij het hardlopen, waar je een mini-hartaanval van krijgt. De keuze tussen Hanako en Lilly is simpelweg dat wanneer je een keer niets te doen hebt na les je ervoor kunt kiezen om óf naar de stad te gaan óf naar de bieb te gaan. NIETS geeft je enige uitleg over je keuze of waar je meer bezig bent.
Hier wat voorbeelden, en ook de site waar je het kunt downloaden.
ps. Nog één ding ben ik vergeten te vertellen. Er is een figuur die totaal het hele verhaal vreemd maakt. Kenji, de jongen die naast je woont heeft zo goed als geen zicht en gelooft dat er een complot is waarin de feministen de wereld over willen nemen. Ik maak geen grapje. Hij komt een keer naakt de badkamer binnenstormen terwijl je staat te douchen om te vragen of hij geld van je kan lenen.
De eerste keer dat ik het spel speelde, blind nog wel, dus ik wist weinig van wat de keuzes als gevolgen hadden, eindigde ik met Kenji op het dak van de school. Ik had niet genoeg moeite gedaan om voor een meisje te gaan, dus belandde ik met een fles whiskey en een jongen die meisjes haatte op het dak. We werden dronken en ik, Hisao, viel van het dak. Dood. Ik ging dood, Charles.
Met vriendelijke groet,
Sulicius
Ik heb de afgelopen twee weken een spel héél veel gespeeld, Katawa Shoujo. Nee.
Het is geen spel, eerder een visueel boek. Het enige wat je echt doet is lezen, en één keer in het half uur maak je misschien een beslissing. Er speelt een goed muziekje continu. Er zijn verschillende thema's die toevoegen aan de scene en de setting.
Waar gaat het over?
Je bent Hisao Nakai, het verhaal begint met dat je met een meisje hebt afgesproken waar je een liefdesbriefje van hebt gekregen. Je staat in het bos en het noodlot slaat toe: hartaanval.
Je slaat een paar maand over en je komt uit het ziekenhuis, je hebt een nare hartkwaal. Je gaat naar een kostschool voor mensen met een handicap of dergelijk en je probeert je weg te vinden. Gelukkig zijn er allerlei interessante mensen, vooral meisjes, waar je vriendschap mee kan sluiten en soms nog wat meer.
Kijk, ik ben niet iemand van de romantische spelletjes, ik haat zelfs de anime-stijl waarin de meisjes getekend zijn. Hisao, de hoofdrolspeler, en eigenlijk jij zelf, is een tactloze, depressieve sukkel die vaak slecht weet waar hij mee bezig is. Doordat ik weinig keus krijg om mezelf te zijn, om de keuzes te maken die ik wil maken, de dingen zeggen die ik wil zeggen, wordt de afstand tussen hem en mij groter. Dit is niet goed voor de immersie.
Gelukkig is de situatie van het verhaal op een gegeven moment zo ver van mijn eigen leven verwijderd, dat ik niet weet wat ik zou doen in zulk soort situaties. Daardoor neem ik aan dat Hisao's keuzes het beste zijn.
Maargoed, de eerste keer dat ik het speelde hield ik iedereen een beetje af. Je hebt Shizune en Misha, beide in het Scholierenbestuur, die jou er ook in proberen te krijgen. Shizune is een dove regelteef, hypercompetatief en erg gepassioneerd, maar kan alleen communiceren door met gebarentaal via de vrolijke en luide Misha te communiceren. Ik ging voor Shizune de tweede keer dat ik het spel doorspeelde. Ze blijkt niet veel meer te hebben dan passie voor leiden en inspireren, en ze heeft een ontzettende klootzak van een vader. Misha is niet bereikbaar, waarom? Omdat je er op een gegeven moment achter komt dat ze ook verliefd is op Shizune!
Voordat ik verder ga, dit zal allemaal erg ongemakkelijk klinken. Een spelletje waarin je kleine meisjes verleidt? Nee, het is eerder een romantisch boek, waar ik op de een of andere manier geboeid door ben.
Dan heb je nog Hanako en Lilly. Hanako is half verbrand en ontzettend verlegen en bang. Ze slijt haar tijd in de schoolbibliotheek en heeft het moeilijk met haarzelf. Gelukkig heeft ze de moederlijke Lilly als vriendin. Niet zoals met de andere meisjes, waar je meer een relatie mee opbouwt, leer je Hanako pas echt kennen aan het einde van haar verhaallijn. Dan pas kruipt ze meer uit haar schulp en vertrouwt ze je. Lilly is blind, super welgemanierd en degelijk. Pas nadat ik de verhaallijn al vrij ver richting Hanako gevold had Ze is zorgzaam en heeft een kick-ass zus die altijd in pak zit. Later kwam ik er achter dat Lilly de smaak van wijn al te pakken heeft. De relatie die je met haar opbouwt is vrij cliché, maar daardoor ook niet moeilijk te begrijpen. Wel is het goed geschreven, alle verhaallijnen zijn goed geschreven.
Ten slotte Emi en Rin. Emi heeft geen benen en doet aan hardlopen en Rin heeft geen armen en schildert. Emi is altijd vrolijk, enthousiast en wil er voor gaan. Ze was de eerste verhaallijn die ik heb gespeeld en ze was zo'n meisje waar je moeilijk nee tegen zegt omdat ze zo'n schatje is. Nogmaals, het is bijna een boek, maar alsnog heb ik het idee dat ik zelf dingen heb gedaan. Vreemd.
Rin is gewoon gestoord. Ze kan niet normaal praten omdat ze continu in conflict is met wie ze is, wie ze wil zijn en dat ze moet veranderen. Ze zegt dingen zonder samenhang, zonder rede. Ik heb haar verhaallijn gisteren en vandaag gespeeld, en ik moet zeggen, ook deze wat goed geschreven.
Bij elk meisje is hun handicap meer dan een verhaalelement, het is hun verhaal. Continu leer je met ze omgaan, met je eigen hartziekte en met de karakters om je heen. De figuren worden allemaal in hun waarde gelaten en je leert ze echt kennen als mensen, niet als japanse dating-sim fucktoys.
Over de liefde bedrijven gesproken, er zit aardig wat van in, zo'n 2 scenes per meisje. Tja, sommige scenes voegen inderdaad wat toe aan het verhaal en gaven meer diepgang aan de relatie. Maar sommige seksscenes waren gewoon ongemakkelijk en onnodig.
Hanako is het beste voorbeeld. Ze is gigantisch verlegen en heeft brandwonden op bijna de helft van haar lichaam. Op een gegeven moment heb je je vriendschap al bijzonder goed vastgelegd met thee slorpen met haar en Lilly en verschillende momenten die als 'dates' kunnen worden beschouwd. Om te laten zien dat je je iets kunt voorstellen bij haar brandwonden, die ze continu probeert te verbergen, laat je het litteken zien van je hartoperatie op je borst. Ze raakt het aan en er is een moment van herkenning. Geweldig.
Maar dan ga je op een gegeven moment mee naar haar kamer en laat ze je haar eigen littekens zien.
Ze staat zo goed als naakt met haar rug naar je toe, en vertelt je hoe ze verbrand is en waarom het zo moeilijk voor haar is. Dit moment is erg sterk vond ik zelf. Ik zou haar proberen te troosten en duidelijk proberen te maken dat ze dit niet hoeft te doen. Tot mijn verrukking deed Hisao hetzelfde. Maar deze idioot vond het blijkbaar een rede om het vele malen intiemer te maken. De seksscène die volgt is niets minder dan gênant. Alsof je het doet met een puppy. Ze is heel lief en je wil haar het liefste bijna fijnknijpen zo hard wil je haar omhelzen, maar tegelijk wil je haar beschermen tegen alles en de wereld. Het voegt NIETS toe aan het verhaal. In plaats van die seksscène hadden ze net zo goed een uitgebreide zoensessie er in kunnen verwerken met hetzelfde resultaat, maar dit was blijkbaar hoe ze het wouden hebben. Jakkes, ik had weinig met die beelden van mangameisjes. Al goed, al goed, je kunt een "adult content filter" aan zetten, maar ik was gewoon geïnteresseerd en wou het HELE verhaal meekrijgen.
Ik zou het iedereen wel willen aanraden, als er maar minder seksscènes in zaten. Die maken het spel direct een stuk schunniger en perverser. "Wacht, je neukt meisjes met handicaps? Een meisje zonder benen? What the fuck, man!" Daar draait het spel niet om, al lijkt het al gauw zo over te komen wanneer je het aan mensen probeert uit te leggen.
De keuzes die je wél krijgt zijn erg cryptisch. De enige manier om Emi, het meisje met de prothesebenen die met je gaat hardlopen, te krijgen is door de keuze te maken om de eerste keer "ervoor te gaan" bij het hardlopen, waar je een mini-hartaanval van krijgt. De keuze tussen Hanako en Lilly is simpelweg dat wanneer je een keer niets te doen hebt na les je ervoor kunt kiezen om óf naar de stad te gaan óf naar de bieb te gaan. NIETS geeft je enige uitleg over je keuze of waar je meer bezig bent.
Hier wat voorbeelden, en ook de site waar je het kunt downloaden.
ps. Nog één ding ben ik vergeten te vertellen. Er is een figuur die totaal het hele verhaal vreemd maakt. Kenji, de jongen die naast je woont heeft zo goed als geen zicht en gelooft dat er een complot is waarin de feministen de wereld over willen nemen. Ik maak geen grapje. Hij komt een keer naakt de badkamer binnenstormen terwijl je staat te douchen om te vragen of hij geld van je kan lenen.
De eerste keer dat ik het spel speelde, blind nog wel, dus ik wist weinig van wat de keuzes als gevolgen hadden, eindigde ik met Kenji op het dak van de school. Ik had niet genoeg moeite gedaan om voor een meisje te gaan, dus belandde ik met een fles whiskey en een jongen die meisjes haatte op het dak. We werden dronken en ik, Hisao, viel van het dak. Dood. Ik ging dood, Charles.
Met vriendelijke groet,
Sulicius
woensdag 16 januari 2013
Holy Grail
Beste Darwin,
Het voelt zo goed om aan de toekomst te werken. Ik ben bezig met waar ik van hou, althans, vaak. Ik weet dat ik niets respecteer en over het algemeen een vrij nihilistisch wereldbeeld heb, zelfs vrij pessimistisch, maar ik ben tot een conclusie gekomen.
'Niets is heilig.' is al een tijdje een motto van mij. Dat wordt nu 'De toekomst is heilig.' Klinkt beter, toch?
Dus alles wat met de toekomst te maken heeft, natuurbehoud, kinderen, studeren en leren, dat is allemaal heilig. Niet als in, ik bid erbij, maar als iets waar ik waarde aan hecht om niet belachelijk te maken. Het is waardevol. Heilig.
Het werd tijd dat ik een wat waarde aan iets hechtte.
Met vriendelijke groet,
Sulicius Zeno Pygmalion
Het voelt zo goed om aan de toekomst te werken. Ik ben bezig met waar ik van hou, althans, vaak. Ik weet dat ik niets respecteer en over het algemeen een vrij nihilistisch wereldbeeld heb, zelfs vrij pessimistisch, maar ik ben tot een conclusie gekomen.
'Niets is heilig.' is al een tijdje een motto van mij. Dat wordt nu 'De toekomst is heilig.' Klinkt beter, toch?
Dus alles wat met de toekomst te maken heeft, natuurbehoud, kinderen, studeren en leren, dat is allemaal heilig. Niet als in, ik bid erbij, maar als iets waar ik waarde aan hecht om niet belachelijk te maken. Het is waardevol. Heilig.
Het werd tijd dat ik een wat waarde aan iets hechtte.
Met vriendelijke groet,
Sulicius Zeno Pygmalion
Abonneren op:
Posts (Atom)