His name is Robert Paulsen

Dear Tyler Durden,

I know I shouldn't talk about this. I know, you know, everybody knows. At least if it were true. If there was Fight Club. It's a movie with pretentious morals. It's filled with insanity, men, fighting, hatred, depression, insomnia and alot, alot of blood.

Yeah, I just watched it. Again. The first time I watched it I missed the beginning, only a few minutes, I found out later. I was alone, I was impressed. I re-watched. Watched it again later. The effect the movie has on me right now is the same it had back then. I'm there. I've lost my sense of reality for a few hours, and that depends on wether I want to stay in it or not. Right now I'm right-fucking-there. In the abandoned office. I am in the start of a new world. You met me at a very strange time in my life.

Right now I feel great, I feel like the all-singing, all-dancing crap of the world. I'm a guy who's quoting way too many lines of Fight Club in one post. I'm sorry. But I do wish I had that strength, I had the power. I wish that I was without fear to make my purpose in life. To create my own goal.

Sometimes I wish I had that horrible experience, life-changing, threating, horrible. I am the worst. I can change, I have the strength, I have all I need to become the greatest or the worst, yet I do none. Yet I pretend I'm someone I am not. I pretend something, I make jokes like my life depends on it. On the other hand, I'm not sure who I am. Every time I do something bad, it's not how I want to be. Maybe it's good to be imperfect, that way I'll keep trying to become a better person.

I'd like to be a philosopher, an artist, a maker of beauty and love. Some day I'll be just that.

But I know that's a lie. I'm a liar.

Threaten me, tell me I'm gonna die. Rip me out of my life and put the gun against my head. Yell at me, ask me my name and what I want to be. Tell me that if I'm not out there in six weeks, making art, poetry and trying to present it all to the people you will find me. You know where I live.

"Too long; did not read"-versie: Ga Fight Club kijken.

You don't get it, do you?

Beste Darwin

Ok, sorry, afgelopen zaterdagavond heb ik me misdragen. Niet als in ook maar iets fysieks, ben je mal? Ik en iets fysieks? Oh, Charles, wat ben je ook een grapjas. Nee, ik viel een meisje lastig met de paradox, die ik volgens mij hier al een keer opgeschreven had.

"God is oppermachtig, God kan alles. Kan God een steen maken die hij zelf niet op kan tillen?"

Het mooie hieraan is dat het duidelijk laat zien dat er niemand kan zijn die alles kan. God, onze spraakmakende zelfverzonnen vriendje, is een bron van tegenstellingen en verwarring. Ik vertelde deze eerst aan iemand anders, die toen zei dat ik het tegen het meisje in kwestie moest zeggen. Vooruit dan maar, ik ben de slechtste niet. Ze zag er het nut niet van in om zo'n steen te maken. WRONG!!! Ze snapt niet dat een paradox geen antwoord heeft, maar als ze echt slim was, dat had ze me het antwoord gegeven waar de redenaar geen macht over heeft. Onrede. Als ze me gezegd had dat God het onmogelijke is, dat wat we ons niet voor kunnen stellen, dan had ik mijn Bijbel gepakt en was ik aan een pelgrimstocht naar Rome begonnen. Gelukkig doen deze mensen dat niet. Ze proberen iets onverklaarbaars te verklaren. Dat werkt niet. Binnen de grenzen van rede en waarheid zijn deze meesters van zichzelf.
Iets later ging het over vrije wil. Oh, jongens, die vind ik nog wel het leukste. Waarom zou God ons zelf laten kiezen, als hij toch weet hoe het eindigt? Om niet verder over God te praten, heb ik geprobeerd haar het idee van vrije wil af te leren. 
Een munt heeft twee kanten. Wij kunnen bijzonder goed voorspellen hoe deze munt zal belanden, zelfs wanneer hij op de rand ligt. 50% kans op beide, ietsjes minder dan. We kunnen voorspellen dat als we hem met meer of minder kracht omhoog wippen hij op de andere kant neer komt, reken wind, ligging en oppervlak van waar hij terecht komt mee, en je kunt makkelijk voorspellen hoe hij neer komt, elke keer weer.
Neem een dobbelsteen met zes kanten. Ook bij deze kunnen we voorspellen hoe de dobbelsteen terecht komt. Net zoals de munt zijn er factoren. Hoewel dit er meer zijn, is het mogelijk om ze te berekenen. Dat kost veel tijd en onderzoek, maar het is niets minder dan goed mogelijk.
Dan wordt het lastiger. Een bal. Op zich heeft een bal oneindig veel kanten, wat een heleboel extra factoren maakt. Hij kan stuiteren, rollen, noem maar op. Met nog meer tijd en onderzoek dan de dobbelsteen kun je voorspellen hoe de bal zal eindigen.
Een chemische reactie. Na veel tijd en onderzoek weten we hoe en in welke mate twee stoffen met elkaar reageren.
Van insecten kunnen we voorspellen hoe ze reageren op prikkels, licht, geur, hitte, verschillende vormen en kleuren, makkie. Voor ons dan. Net zoals de bal kan een tor veel verschillende dingen doen, maar de opties zijn te noemen en in verband met de simpele chemische signalen in het lichaampje van de tor kunnen we voorspellen wat hij doet.
Wat als er nou iemand was die de tijd nam, en onderzoek deed, naar hoe wij reageren? Naar wat wij doen? Iemand met haast ontelbaar veel meer tijd, die met haast ontelbaar meer factoren rekening kan houden. Dan zouden wij zonder al te veel problemen te verklaren zijn.
Al jouw ervaringen, je omgeving, je genen, hij kent het allemaal. Zonder al te veel problemen kan hij verklaren dat je voor een groene ipv een rode auto koos. Waarom je je leven om wil gooien. Waarom je kwaad werd.
Waar is de vrije wil dan?

I rest my case.

Funk in the trunk

Beste Darwin,

Wat maakt een mens zichzelf? Is het zijn omgeving en zijn rijkdom? Nee, dat leren we van alle verhalen, rijkdom is vergaard en kan net zo snel verloren worden, daar heb je niets aan. Zijn het je talenten en voorkeuren? Die veranderen, die kunnen ook makkelijk verloren worden. Een man die zijn voet kwijtraakt zal geen goede voetballer meer zijn. De vrouw die eerst dol was op paardrijden is nu meer geïnteresseerd in dans. Zijn het je herinneringen? De foto's en geluidsfragmenten die iedere keer als ze opgehaald worden aan de zon blootgesteld worden, waardoor ze hun kleuren en sterkte verliezen?

Ik dacht hier over na omdat ik dicht. Het is een deel van mij geworden. Maar ben ik mijn gedichten? Zijn mijn gedichten mij? Zonder papier, zonder tekstverwerking kan ik erg lastig dichten. Ben ik wel dezelfde Sulicius zonder gedichten? Daar kan ik best bang van worden. Het idee dat ik iets wat mij speciaal maakt verlies is niet fijn. Neem het tekenen. Ik teken steeds minder, in plaats daarvan zit ik achter deze levenszuigende laptop. Ok genoeg voor vandaag.

Godless

Beste Darwin,

Ok, ik ben al een tijdje te lief geweest, maar het heeft zich weer opgebouwd. Dan gaat mijn masker van verdraagzaamheid af. De smerige atheïst, Zeno, komt te voorschijn en bekt alle onschuldige gelovigen af.

Ik weet dat je niet durft te beweren dat god niet bestaat, dat durf ik ook niet. Maar de god die wij ons voor kunnen stellen kan niet bestaan. We weten dat de wereld ouder is dan een jaar of vijfduizend, we weten dat dieren door evolutie aangepast zijn (let op! NIET "hebben aangepast"!) en we weten dat natuurrampen tot op zekere hoogte te voorspellen zijn.
Af en toe lijkt het gewoon op bijgeloof. Het vertrouwen dat leven, het universum en alles nut heeft. Dat er een plan is, een bedoeling en een einde. Waarom verwachten mensen dat zodra ze sterven er een "happy end" komt? Mensen willen gewoon hopen op betere tijden. Dat is wat al het leven vaak sterk houdt. Het is een kwaliteit die ons in leven houd, net als twee benen, spraak en lust. Hoe erg mensen het ook zullen hebben, ze zullen niet ongelukkiger worden, andersom hetzelfde.

Kunnen mensen niet accepteren dat dit het is? Dat het leven geen nut heeft betekent niet dat JOUW leven geen nut heeft. Sommige mensen denken dat we goed en kwaad hebben omdat iemand die bedacht heeft. Dat we aardig zijn omdat dat zo hoort. Nee, dat vinden we gewoon fijner. Zonder een wakend oog in de hemel gaat er hier heus niets mis. Zonder het plan van de hemelse vader kunnen we heus wel een eigen plan maken. We hebben een dimensie, een universum, een melkweg, een planeet waar wij op leven. We hebben een aardkorst bedekt met de meest ingenieus gebouwde organismen, van het kaskrakersucces van de koe tot het misèreverhaal van de dodo. Alles vindt een weg. Geniet er van. Als het bestaan van God jouw gelukkiger maakt, geloof er dan in. Als het grote plan je gerust stelt, luister dan niet naar wat ik heb gezegd.

De waarheid is iets waar ik ook moeite mee heb, laat mensen gelukkig zijn. Dring je mening niet op, als het niet nuttig is.

Maar vind ik het belangrijk? Ja.  Kan ik daar mee leven? Kan ik gewoon normaal doen, en er niet over beginnen? Het is helemaal niet nodig om iemand te belagen met geloofsontwrichtende paradoxen of existentiële aanvallen.

"Archimedes used levers to pull a fully loaded ship on shore, thus supporting his statement: "give me a lever long enough and a place to stand and I can move the Earth"."

Lies

Je ontwijkt telkens mijn blik,
Ik weet, deschuldige ben ik.
Want ik heb je blijkbaar laten zien
Dat ik je ogen niet verdien

Ik ben ook bang voor jou, meisje
Toen ik niet wist wat ik zou, meisje (*Er was een moment dat ik je wou* TE CREEPY)
Maar ik had zojuist door
Dat ik je dagen terug verloor

Het is aan jou om te kiezen
Of wij een vriendschap zullen verliezen
Aan wat meer of aan negeren
Ik durf niet anders te beweren

Had ik langer moeten wachten
Om deze afgang te verzachten?
De waarheid doet me pijn,
Ik hoop dat we anders nog vrienden kunnen zijn. (*We zullen hierna nauwelijks vrienden zijn*)

Het spijt me dat ik telkens weer
Maar niet van mijn fouten leer.

Zeg je nee, dan keer ik om
Neem je niets kwalijk, ik weet waarom.
Zeg je ja, maar niet zo snel,
Dan ben ik gelukkig, maar ik snap het wel

Maar weet je niet wat je moet doen
Denk dan eens na over een zoen
De waarheid is, ik ben te moe
En ik wil graag naar mijn huisje toe

Zeg je nee, of zet je me in de wacht,
Dan ga ik nu naar huis, weltrusten meid, slaap zacht.

Happy Days

Oh, het is die dag van de week weer hoor, Sulicius voelt zich weer eens niet zo lekker, morgen heeft hij een deeltentamen en voor de rest heeft hij zijn zaakjes ook weer niet voor elkaar. Genoeg daar over.

Jonge meiden, mooie meiden,
Zo moeilijk te beschrijven
Jonge meiden, mooie meiden,
Met die goddelijke lijven

Jonge meiden, mooie meiden,
Ik wordt gek als ik ze zie
Veel te mooi om mee te zoenen,
Ook al vinden ze van niet

Kip of het ei

Gister heb ik tijd verspild met paradoxen lezen. Wat een genieten. Het mooiste wat er is.

De Brug van Buridan

Socrates wil een brug oversteken, deze wordt bewaakt door Plato die zegt:
"Socrates, zijn de eerste woorden die je tegen mij uitspreekt een leugen, dan gooi ik je van de brug. Maar spreek je de waarheid, dan zal ik je laten passeren."
Socrates antwoord: "Je gooit me van de brug."

Wat moet Plato doen?

Later kwam ik ook op een andere paradox, de paradox van het hedonisme: wie geluk zoekt zal het niet vinden. Simpelweg gelukkig willen zijn en daarnaar zoeken zal niet helpen. Ik heb zo het idee dat het net zo is bij de liefde. Ik ren zo hard op liefde af dat ik er langs loop. Ik moet geen liefde zoeken, ik moet liefde vinden, tegenkomen, maar niet door het af te dwingen.

Nothing to do

Afgelopen donderdag kwam ik een oud klasgenootje tegen. Een jongen van de basisschool waar ik heel goed mee bevriend was. Apart, want het was zo'n vriend waar ik net zo vaak ruzie mee had. Basisschoolruzie, maar toch. Echt 6 jaar geen contact gehad, afgezien van een raar msn-gesprekje. Hij was lang geworden, had een mooie bos krullen en zag er goed uit, al hoorde ik dat het ernstig slecht met zijn broer is.
We praatten een beetje en hij vroeg me wat mijn hobbies waren. Ik stond met een mond vol tanden.
Hobby? In mijn ogen is een hobby iets actiefs, iets uitdagends, iets wat je ontwikkeld en in contact brengt met andere mensen. Een hobby is een interesse gehamerd in de vorm van een activiteit, een vermaak van lichaam en/of geest.
Wat doe ik? Ik zit veel op mijn laptop. Ik zoek grappige filmpjes, foto's, interessante artikelen. Ik download een filmpje en speel een spelletje, en het grootste gedeelte van mijn vrije tijd besteed ik daar aan. Dat terwijl ik me aan de social media hecht als een eenzaam testaapje aan een ijzeren raster. Niet dat het zo voelt, integendeel, het is ontzetten leuk, twitter, facebook, skype, msn, maar niet echt.
Je zou dichten een hobby van mij kunnen noemen. Maar dan heb ik weer het idee dat ik mensen bedrieg. Dichten duurt bij mij nooit lang, ik heb alleen wat inspiratie en tijd nodig, en dan maak ik het meeste binnen een moment. Zo voelt het in ieder geval, waarschijnlijk omdat ik me dan zo concentreer. Maar actief? Er zijn weinig passievere dingen die je kunt doen. Uitdagend zou je het kunnen noemen, maar ik word niet uitgedaagd. Niemand vraagt, niemand eist, niemand pusht me om beter te worden. Ik weet ook niet waar ik mee bezig ben. Mensen zeggen dat ze het mooi vinden, of dat ze de vorige mooier vonden. Helpt niet.
Tekenen? Over bedriegen gesproken, ik teken al bijna een maand niet actief meer. Met actief tekenen bedoel ik, thuis, terwijl ik beter probeer te worden. Nu zit ik in de collegezaal met aantekeningen die uit enkel tekeningen bestaan. Ik leer niet, qua tekenen dan.
Films? Is dat een hobby? Op je kont naar een kunstzinnig verhaaltje kijken? Zo veel mensen doen het, maar die noemen dat toch ook niet hun hobby? Ik probeer wel elke week een nieuwe film te zien, vorige week was dat "It" naar het boek van Stephen King en "Clash of the Titans".
Gamen? Laat me niet lachen.

Al mijn "hobbies" zijn passieve zitfestijnen. Sterker nog, het gros van de bevolking zou hierbij zijn schouders ophalen. Ergens is dit deprimerend, maar ik geniet toch van elk ding. Film, kunst, poëzie en muziek zijn de dingen die me echt gelukkig maken. Oh, en meisjes. Die maken me ook gelukkig.

Give me love, a little more
I'll give you all you need
Give me love, a little more
And knock me off my feet

Give me love, a little more
And more, and more again!
Happy as can be
I'm the luckiest of men.