As the Spider in his Web

Beste Darwin,

Is het niet een prachtige plek, het internet? Mensen worden met elkaar verbonden, ze spreken en schrijven, ze gamen en delen, het is een zenuwcentrum van een modern organisme. Niets heeft zo veel invloed gehad om mij als het internet. Bah, Sulicius, zul je zeggen, is dat niet overdreven? Doe je nou niet alsof elk menselijk contact niets voor je is? Niet je ouders, niet je vrienden, niet de mensen in de wereld om je heen? Nou, Darwin, het is natuurlijk niet makkelijk om te zeggen. Je hebt ook wel gelijk in dat opzicht.
Sulicius is ontstaan uit het internet. Een alias die zich voordoet als dichter, kunstenaar, criticus en algemeen filosofisch denker en er alles aan doet om zo erkend te worden.

Van het internet heb ik zo veel kunst gehaald. Afbeeldingen van mensen, dieren, voorwerpen, landschappen, getekend of gefotografeerd, om mijn artistieke vaardigheden te vergroten. Trek het over, teken het na, boots het na, beheers de vorm en de textuur. Stapje voor stapje heb ik me vele dingen meester gemaakt die mij aangeboden werden door de sites van schoonheid en kunde.
Als dichter heb ik het internet als een werktuig gebruikt. Een simpel programmaatje die mij een lijst kon geven van alle woorden die rijmen op "bijzonder" en "eerlijk". Ik vond er het gedicht "The Raven" van Edgar Alan Poe, die mij immens geïnspireerd heeft met zijn hypnotiserende rijmschema. Veel belangrijker is dat ik er mijn gedichten mee gedeeld heb. Op Facebook, Twitter, Tumblr, Reddit en hier. Waar ik vooral naar zocht was opbouwende kritiek, maar helaas snappen de meesten dat niet.
Als criticus richtte ik me op films. Hoe wordt je een criticus? Je bent er al een. Alles wat je nodig hebt is de vaardigheden om je mening te vinden en uit te drukken. Ik keek en las veel reviews om een inzicht te krijgen in waar mensen op letten bij films, wat je wel merkt maar niet kunt noemen. Nu probeer ik films te beoordelen op het gehele pakket. Hoe de film geschoten is, de muziek, de acteurs, de scènes, de actie, de animatie, de humor en ga zo maar door. Alles valt binnen een thema, een soort, en heeft zijn clichés en tropes. Tropes? Google het maar, Darwin. Het zijn alle trucs in verhaalvertellen, film of serie, strip of boek. De blokken in de blokkendoos van het arsenaal van de filmmaker of schrijver. Ik kan uren verspillen op die site.
Algemeen filosofisch denker? Het komt er op neer dat ik waarde hecht aan elke gedachte, elk hersenspinsel. Ik probeer deze te delen. Twitter is een medium waar ik heel simpel een punt kan maken. Ja, veel kan hier verloren gaan in tweets over wat mensen eten en mijn algemene indruk van films en dergelijk, maar er zitten wel pareltjes tussen. Ik hoop mezelf hiermee ook uit te dagen. Als je een dag niet denk over waarom je nou bezig bent, dan ben je een dag geen mens. Auto-piloot is voor alles met een minder brein dan ons.

De erkenning is het lastigst, Darwin. Ik wil bezongen worden. Ik wil twee korte zinnetjes aan de boven- en onderzijde van mijn foto's hebben staan. Ik wil herkend worden, geliefd en gehaat, maar vooral wil ik herinnerd worden. Ik wil indruk hebben gemaakt. Een voetafdruk in de weg van de historie van de mens. Ik zou landen willen regeren, mensen verlichten en samenwerken met anderen om legendarische werken te verrichtten.

Gelukkig zit ik hier, mijn ogen prikken door het blauwe licht van mijn laptop, mijn kanaal naar de andere werelden. Ik kom er wel.

Met vriendelijke groet,

Sulicius Zeno Pygmalion

Backbone

Beste Darwin,

Wat maakt het verschil tussen een goed en een slecht gedicht? Ik durf nog niet te beweren dat ik de kennis heb om met zekerheid te zeggen dat ik zoiets kan bepalen, laat staan dat ik zelf goed kan dichten.

Wij, Nederlanders, willen nog wel eens een rijmpje maken. Een gedicht voor Sinterklaas, een aangepaste songtekst voor een bruiloft, etc. Sommige mensen kunnen pakken wat ze nodig hebben, ze kunnen iets persoonlijk en kloppend maken. Anderen hebben moeite om ook maar twee regels op papier te zetten.
Waarom? Wat missen de mensen die het woordbuigen niet onder de knie kunnen krijgen? Ik gok een soort inzicht, een gevoel.
Rijmen gaat meestal met een schema, zoals bijvoorbeeld ABAB, een veel voorkomende.

Ik rijm zo ontzettend graag
Het liefst doe ik het veel
Helaas doe ik het nogal traag
Wanneer ik me verveel

Of AABB

Verdorie, ik stootte mijn teen,
Op mijn weg hierheen
Nu hink ik als een gek
En spring ik op mijn plek

Simpel, kort, passend. Helaas zijn er mensen voor wie dit onmogelijk is. Geen inspiratie! "Ik snap niet hoe je dat doet, Sulicius, zo knap!" zeggen ze. Het is ook niet makkelijk. Geen wonder dat ik nu al een poosje poëtisch problematisch bezig ben. Maar even terug op het rijmen.
Wanneer je een geheel wil maken wat over één onderwerp gaat, dan moet je woorden bedenken die daar bij passen. Je eindigt de zin met een woord die rijmt op iets wat in het verhaal past. Rijmt hij moeilijk of niet met woorden die bij het onderwerp passen, dan moet je toch iets anders verzinnen. Hoe fijn het ook klinkt in die eerste zin, het is de tweede zin die de doorslag geeft. Dus denk vooruit en kom niet klem te zitten met de verkeerde woorden.

...

Oke, ik wilde hier een slecht rijmpje maken, eentje die telkens onsamenhangend klinkt omdat de eerste zin onmogelijk fijn te rijmen is. Ik kan het niet. Nu klinkt dit een beetje alsof ik me te goed voel om wat minder te dichten, maar ik kan het niet. Misschien komt het omdat het laat is, of omdat ik simpelweg een dichtblokkade heb opgebouwd de laatste tijd, maar het is wat te lastig. Ik hoop dat het idee is overgekomen.

Wat je kunt doen om een woordentekort te voorkomen, is een rijmlijstje maken. Dit is een reeks van woorden die aan het einde van een zin geplaatst kunnen worden, rijmen, en binnen je onderwerp vallen. Werkwoorden zijn meestal erg flexibel, zeker wanneer je beeldspraak gebruikt!
Een rijd geleden was ik bezig met een gedicht over een man die helemaal gek is van zijn auto en bijna een vieze obsessie heeft voor zij stukje metaal. Hij is er zo gek op dat hij nog maar één ding wil. Samengroeien met de auto. Eén worden met zijn auto. Daarom rijdt hij een ravijn in waar hij en de auto in een brokstuk samengeperst worden. Ik wou het wat gruw maken, want continu dichten over bang zijn, verliefd zijn en afgewezen worden raakt ook zo uit de mode.

Mijn rijmwoordenlijstje:
Razen, verbazen - Simpel, razen met snel rijden, verbazen van de mensen die hem zien rijden
Rijden, vermijden - Simpeler, hij vermijd mensen die zeggen dat hij gek is? Vermijd hij politie? Kan allemaal.
Hartslag, dag - Snelle hartslag bij spanning en opwinding, en hij rijdt de hele dag?
Raast, haast - Easy peasy.
Gegrom, weer om - Grommen van de moter, en de auto weer omdraaien, of het stuur omdraaien.
Afsla, ga
Dof, trof - Deze staat aan het einde van de lijst. Ik bedacht namelijk dat het best gaaf zou zijn als de man de auto ook op de schroothoop gevonden had en hem daarna had opgeknapt.

Dus, je hebt een lijstje. Je hebt een idee, je hebt zin en tijd en inspiratie, je gaat ervoor! Belangrijk is dat je je rijmlijstje niet meteen leegplundert. Soms moet je de goeie rijmwoorden bewaren voor wanneer je iets niet lekker hebt lopen. Zet er dan iets prachtigs achter en het valt al gelijk minder op!
Dan geef ik jullie nu het onafgemaakte werkje, zie je ook hoe ik de woorden heb verwerkt.

AABBA rijmschema.

Alle liefde in mijn hart, is niet genoeg voor haar.
Maar toch is ze van mij want we horen bij elkaar.
Toen ik je ontmoette op het kerkhof was de sfeer meteen verguld. (Mindere rijm, omgeven door betere rijm)
Want mij kille hart was met jouw schoonheid gevuld.
Ik kon het niet geloven, en toch was jij daar.

Zelfs je banden stonden scheef, lak vaal, koplampen dof.
Je interieur versleten, het leven daar was grof.
Die plek was gruw en vreugde verloren,
Ik kon zelfs de piepende wielen nog horen.
Het was een wonder dat ik je toen trof.

Dus ik kocht je frame en resten van de man van de sloop,
Hij zei: "Dit stukje roest en ijzer is voor niet al te veel te koop.
Ik wou hem niet geloven en eenmaal thuis met jou alleen.
Bekeek ik je eens goed en liep wat om je heen. (Merk op dat het hier even net een verhaaltje wordt)
- (Ik merk zojuist dat ik het AABBA hier ingeruild had voor AABB. We zullen zien.)

Ik heb gebeiteld en geboend, gelast en geleerd.
De motor was doorgeroest, de bedrading verkeerd.
Uren, dagen, maanden, jaren, heb ik uiteindelijk besteed,
Tot je lak glimmend was, je stoelen bekleed.

In de tijd dat ik je heelde, in de tijd die je me gaf.
Hadden mensen twijfels, maar toch kreeg ik je af.
Je bent meer dan een auto, meer dan vervoer.
Al liggen overal kwaadwilligen op de loer.

Maar ik zal je beschermen, want je bent van mij.
En ik ook van jou en dat maakt me vrij.
Want wanneer ik je motorkap streel,
Wordt het me al haast teveel.

Maar stap ik achter je stuur, zet ik je in je één.
Dan vlieg ik door mijn zorgen, door al mijn angsten heen.
De koppeling komt op en het stuur slaat om.
Wat gas bij je motor en dan komt het gegrom.

We rijden door de steden, je bent geketend door je vaart.
Iedereen bewondert je, geen mens die niet staart. (ritme hier is krom)
Maar we laten ze allemaal achter en de snelheid gaat omhoog.
Mijn voet op het pedaal, ik hou je meter in het oog.

Waterende ogen, steigende hartslag.
Niets kan ons stoppen, niet nu, deze dag!
We blijven gaan, we blijven rijden.
Alleen zo kunnen we de zorgen vermijden.

Ik weet wat ik wil, en ik wil dit gevoel niet kwijt.
Het brullen van de motor, de kick van je snelheid.
Het is de liefde in je staal die mijn lust naar brandend rubber voedt.
Het is iets wat ik niet kan laten, het is iets wat ik moet.

--ONTBREKENDE GEDEELTE---

Zoals je ziet, ik heb een veel te lang gedicht gemaakt, en niet zo'n mooie ook. Vandaar dat ik deze niet af heb gemaakt. Hij werd te langdradig en ik raakte uitgekeken op het onderwerp.
Darwin, als je durft, maar het gedicht af. Wat zou je er neer willen zetten? Zou je mijn idee voor dit gedicht doorzetten? Wat zou je anders doen?

Stiekem ben ik bang voor andere mensen die kunnen rijmen, mensen die kunnen dichten. Wat houdt ze tegen om beter dan mij te zijn? Ik zie wel eens een dichtwerkje van een vriend of vriendin die mij toch wel onder de indruk maakt. Beter zo. Competitie is het beste in de wereld.

Tot spoedig,

Sulicius Zeno Pygmalion

Gate

There is no escape, no way to hide
For troubled minds, the things inside
 I used to be, more than I was
But now I know, whatever does 

I can't see the bars I made for you
I'm not sure what I'm supposed to do

 Keep getting stuck, keep going wrong
Another falls ,another song
I'll help you now like you helped me
Locked up the thoughts, you have the key

 I can't see the bars I made for you
I'm not sure what I'm supposed to do

 I made mistakes, I made a few
And so did you, it's nothing new
 I can't believe this is the end
But you will allways be my friend

Noir

Zet zowel deze aan , als deze, en geniet van het korte verhaaltje.


I am walking.


I've always been walking. Walking from, walking away. I walked my way to school and back to home where my mother had baked her special cinnamon pie. I loved her pie.
As I vaguely remember the times when I wanted to run, I decide that I should reconsider my route. The city is darker than ever. So few people, but no wonder. Here, where I walk, the streets are wet and slippery. I can feel my shoes being drenched from above and below.


This is taking too long.


The rain pours down, like the tears of a thousand Jane's. I did not mean to hurt her, but she doesn't understand. Every drop feels like a judgement from the pitch-black skies. They know who I am. Every cloud has gazed upon me walking down below and saw me for the wreckage of distrust and misconceived love I am.


I am on my way to a bar. In the bar I proposed a rendez vous with a remarkable woman. I met her the day I broke up with Jane. The woman stood at the busstop near Jane's appartment. She has almond shaped eyes, a green-grey that takes me back my first trip to the beach. Green-grey water, so cold it made my toes prickle.
She wore a bright red lipstick and a small black leather bag. She saw I was in a bad mood. We talked.


My trousers are getting soaked and I curse at the sky. I quicken by pace. How can so much water be held up in the sky? Would it matter? I can see the pink lighting of the name of the bar on the other side of the street: "Rosebud". I chuckle. I had almost forgot. What a terrible ending.


Dissapointment always walked right beside me. I never got what I wanted. When I met Jane things changed. I felt I changed.


I am just about to cross the street when a taxi speeds past. Damned idiot. You can't see a thing in the rain. Inside the bar I hang my drenched coat in a warm spot. Maybe it will be dry when I'm done here. I realize I'm not sure if I need it dry.


The woman is beautiful, I can see she did her best to present herself even more stunning than the first time I met her. Nice try. We talk. We drink spiced wine and remember the better days. God, it's been long. Every sip I take grows less and less sweet. She notices. As she tries to cheer my up, I spill my glass reaching for her hand. Couldn't have been any other way.


Jane was clumsy. Jane could make even the most trivial things a challenge. She was a challenge. I accepted her, I accepted the challenge.

As the rain trickles over the windows of this shady bar we order something with a little more sting. Life's in need of a bit more sting, we agree. As the idle talk has been washed away by the wine, our liquor flows through the subjects that hit harder to home. We get serious, we get passionate. I can see she enjoys my talk, and I would do nothing rather than keep going. I feel I'm blinking back tears. I excuse myself and go to the bathroom.

My reflection is dissapointed. Dammit Jane, what's wrong with me? I wipe my eyes dry and take a piss without shame. The alcohol has risen to my head and I can feel it pounding on my temples. I remember why I'm here. I got lucky.

As I sit down again, the woman dares me. She asks the question, I saw it coming. She looks at me with her almond shaped eyes. I can feel my toes prickle. I grab her hand. It's ok.

As the warmth of my concience dries my coat, we walk outside and take a stroll under her umbrella. My arm around her shoulder, and her arm around my waist. She smells like the white blossom of an apple tree. We talk. I notice again how stunning she is. My stomach jumps everytime she smiles.

I could be walking with her forever.

Nightcall

Een bijzonder zijbondere vrijdag de 13e Darwin!

Het is al weer een tijd geleden dat ik voor het laatst van me gehoord heb, waar geen rede voor is. Ik probeer nu al een tijdje mijn leven wat beter op de rails naar het eindstation te zetten. Je hele leven? Nou, Charles, op verschillende gebieden ja. Ik heb mezelf lang ingeprent dat ik het niet kan, wat waar was, maar wat waar is, is dat ik het nu wel kan. Alles? Nou, Charles, op verschillende gebieden ja.

Ik ben een beetje losgeraakt van Sulicius. Alwéér. Op het kunstzinnige vlak is het zo veel stiller geworden, ik zou eigenlijk elke week moeten dichten tot ik erbij neerviel, opstaan en dan op het tweedimensionale vlak bezig gaan met kleur en stijl. Dat komt wel.

Ik heb wel heel wat films gezien, wat ik altijd een belangrijke manier van ontwikkelen vind. Films is namelijk de ultieme kunst. Het combineert muziek, toneel, beeldende kunst en verhaalbouw in één geheel. Sommige films zou je geen kunst durven noemen, vooral omdat ze zich te veel focussen op een dun verhaaltje met matig acteerwerk en flauwe grappen, maar het is kunst.

Ik heb twee 3D films in de bioscoop gezien, en bij beide was ik enthousiaster over trailers die vóór de film kwamen.

Wrath of the Titans: Een mythisch spektakel vol monsters, wapens en goden, waar een licht onduidelijk verhaal je door de special effects voert. 3D niet waardig, en al helemaal geen bioscoopbezoek.
John Carter: Een science-fiction spektakel vol aliens, wapens en adellijke ruimtemensen, waar een aardig verhaaltje je door episch bedoelde scénes neemt. 3D niet waardig, maar wel een bioscoopbezoekje.

Twelve Angry Men: Een film uit de jaren '60 waarin twaalf juryleden, mannen, moeten oordelen of een knaap wel of niet zijn vader heeft neergestoken. Bijzonder goed acteerwerk en een prachtige wisselwerking wanneer slechts één van de juryleden bij de eerste stemmentelling "niet schuldig" stemt.
Drive: Oh, beste Darwin, deze film was geweldig. Dít was zo'n stukje kunst! De muziek, het acteerwerk, de kleuren in elke scène en het verhaal wat mij buikkrampen van spanning bezorgde was een waar genot. Ik luister nu al twee dagen naar de paar liedjes die in het verhaal voorkomen. De opzet van het verhaal is vrij standaard "ACTIE", maar het pakt wel zo waanzinnig anders uit. Het gaat over een stunt-coureur die bij een garage werkt en nog wel eens mee wil werken aan een overval door het rijwerk te doen. Het gaat mis.
Als je iets in de richting van "2 Fast 2 Furious" verwacht, dan zit je totaal verkeerd.
Neem een scène:
Standaard actiefilm- De man gaat naar de eigenaar van een stripclub om hem eens te vertellen dat er niet met hem te sollen is. Hij gaat naar binnen en overal zijn lichten, technomuziek, meisjes halfnaakt die dansen en bij vieze mannen op schoot zitten, kerels die serveersters op billen slaan en geld naar de paaldanseressen gooien, dan stapt de man backstage en vecht hij uitgebreid met handlangers en de baas terwijl strippers gillen, hun delen bedekken en wegrennen.
Drive- De man komt via de achteringang binnen waar een stripper staat te sms'en. Gewoon een saaie shot waarin de camera vast op de gang staat met de stripper, en de man loopt het beeld in. Eenmaal backstage heef hij een hamer waarmee hij de zittende eigenaar's hand op tafel kapot hamert. Dan smijt hij de eigenaar op de grond en bedreigt hem, terwijl de strippers zich stil houden. Ze kennen de business, zo gaat dat.

Kijken dus. Twelve Angry Men én Drive.

Hier laat ik het bij voor nu, misschien binnenkort nog een gedichtje.

Alle liefs van de wereld,

Sulicius

To kill a mockingbird

Come gather ‘round my table
My friends, sit here and play.
The game that costs your very life 
And takes it all away. 

You took it all for granted, 
I offered all I had. 
But my poor friends, you should have known, 
Most my gifts are bad. 

You, my lady, never looked, 
When I would fight for you. 
I lost that bloody battle, 
But still I would stay true.

You are pawns and I’m the player,
You won’t notice ‘till I’m done. 
My turn is far from over, 
But I have already won.

And you, my friend, my spider, 
My whisper on the wall, 
Not even sure we’re playing 
Or if you play at all.

Some think I that I am clever, 
Some call me money’s fool, 
But I’ll make sure they’ll pay 
For all my friends are tools. 

Power is a mighty thing 
And you believe it’s yours, 
But soon you all will break 
And Littlefinger scores.