Nightcall

Een bijzonder zijbondere vrijdag de 13e Darwin!

Het is al weer een tijd geleden dat ik voor het laatst van me gehoord heb, waar geen rede voor is. Ik probeer nu al een tijdje mijn leven wat beter op de rails naar het eindstation te zetten. Je hele leven? Nou, Charles, op verschillende gebieden ja. Ik heb mezelf lang ingeprent dat ik het niet kan, wat waar was, maar wat waar is, is dat ik het nu wel kan. Alles? Nou, Charles, op verschillende gebieden ja.

Ik ben een beetje losgeraakt van Sulicius. Alwéér. Op het kunstzinnige vlak is het zo veel stiller geworden, ik zou eigenlijk elke week moeten dichten tot ik erbij neerviel, opstaan en dan op het tweedimensionale vlak bezig gaan met kleur en stijl. Dat komt wel.

Ik heb wel heel wat films gezien, wat ik altijd een belangrijke manier van ontwikkelen vind. Films is namelijk de ultieme kunst. Het combineert muziek, toneel, beeldende kunst en verhaalbouw in één geheel. Sommige films zou je geen kunst durven noemen, vooral omdat ze zich te veel focussen op een dun verhaaltje met matig acteerwerk en flauwe grappen, maar het is kunst.

Ik heb twee 3D films in de bioscoop gezien, en bij beide was ik enthousiaster over trailers die vóór de film kwamen.

Wrath of the Titans: Een mythisch spektakel vol monsters, wapens en goden, waar een licht onduidelijk verhaal je door de special effects voert. 3D niet waardig, en al helemaal geen bioscoopbezoek.
John Carter: Een science-fiction spektakel vol aliens, wapens en adellijke ruimtemensen, waar een aardig verhaaltje je door episch bedoelde scénes neemt. 3D niet waardig, maar wel een bioscoopbezoekje.

Twelve Angry Men: Een film uit de jaren '60 waarin twaalf juryleden, mannen, moeten oordelen of een knaap wel of niet zijn vader heeft neergestoken. Bijzonder goed acteerwerk en een prachtige wisselwerking wanneer slechts één van de juryleden bij de eerste stemmentelling "niet schuldig" stemt.
Drive: Oh, beste Darwin, deze film was geweldig. Dít was zo'n stukje kunst! De muziek, het acteerwerk, de kleuren in elke scène en het verhaal wat mij buikkrampen van spanning bezorgde was een waar genot. Ik luister nu al twee dagen naar de paar liedjes die in het verhaal voorkomen. De opzet van het verhaal is vrij standaard "ACTIE", maar het pakt wel zo waanzinnig anders uit. Het gaat over een stunt-coureur die bij een garage werkt en nog wel eens mee wil werken aan een overval door het rijwerk te doen. Het gaat mis.
Als je iets in de richting van "2 Fast 2 Furious" verwacht, dan zit je totaal verkeerd.
Neem een scène:
Standaard actiefilm- De man gaat naar de eigenaar van een stripclub om hem eens te vertellen dat er niet met hem te sollen is. Hij gaat naar binnen en overal zijn lichten, technomuziek, meisjes halfnaakt die dansen en bij vieze mannen op schoot zitten, kerels die serveersters op billen slaan en geld naar de paaldanseressen gooien, dan stapt de man backstage en vecht hij uitgebreid met handlangers en de baas terwijl strippers gillen, hun delen bedekken en wegrennen.
Drive- De man komt via de achteringang binnen waar een stripper staat te sms'en. Gewoon een saaie shot waarin de camera vast op de gang staat met de stripper, en de man loopt het beeld in. Eenmaal backstage heef hij een hamer waarmee hij de zittende eigenaar's hand op tafel kapot hamert. Dan smijt hij de eigenaar op de grond en bedreigt hem, terwijl de strippers zich stil houden. Ze kennen de business, zo gaat dat.

Kijken dus. Twelve Angry Men én Drive.

Hier laat ik het bij voor nu, misschien binnenkort nog een gedichtje.

Alle liefs van de wereld,

Sulicius