Demonette

Her smile reflects the sunlight in my squinted eyes,
While hers are even colder than the northern winter skies.
Her laugh rings like a waterfall, smashing on rocks below,
Her skin is silken soft, paler than untouched snow.

While she talks, she makes me listen, while she's near, she makes me blush,
Because I know she's in on me, it almost feels like a real crush.
She is something otherworldly, with that wicked, wicked smile,
But I won't fall for that trap, no sir, she's wrong, I know that for a while.

Right now I feel her hands clutching for mine, and dodge the claws of my demise,
But man, when I saw her crying, that kiss was a suprise...

Week van de Held #6: Gabe Newell

Gabe Newell

Tja, ik heb filosofie, muziek, film, cabaret en humor al gehad, dan kom ik toch echt aan bij de laatste passie en genot in deze wereld. Oh, help, kunst is natuurlijk ook een passie van mij, maar daar heb ik weinig helden, of juist te veel helden van. 

Anyway, Gabe Newell, founder van Valve, medeoprichter van Steam en maker van Half-Life. Hij is geen vlugge prater, en wees eerlijk, hij is niet de knapste, maar hij doet wel een grote bijdrage aan de moderne gamewereld. Gabe is een held, maar nog geeneens om de spelletjes zelf. Hij doet revolutionair werk, samen met zijn bedrijf.

 

Steam is een online winkel voor games. Daar kun je spelletjes kopen en direct downloaden op je steam account. Vanuit elke computer kun je (na een verificatie) inloggen en de spellen downloaden. Briljant. Gabe toont mij dat je innovatief moet zijn voor de toekomst. Media verandert, mensen veranderen. Je kunt na afloop verklaren waarom iets gebeurt, maar van te voren is het moeilijk te voorspellen wat er gebeurt.

Gabe inspireert mij omdat hij simpelweg bij microsoft zat en aan software werkte, en dacht, laten we een game maken. Hij zegt dat zo lang je iets interessants maakt, mensen het kunnen waarderen, zo lang het maar te zien is. Hij doet mij geloven dat ik een toekomst heb die ik zelf kan bepalen.

En Portal en Half-Life. Ook daarvoor bedankt.

(My little Ban)She

She’s my little banshee and  she turns me round and round,
My head and hers keep spinning when we listen to the sound,
Because the dance floor in this basement has been lit up, filled with fun,
And me and my little banshee know the party’s just begun.

As a gruesome band of skeletons play songs no men should hear,
I know that with my little banshee, there is nothing here to fear.
Her hair is like spun silver, her eyes pale as the moon,
And they light up when she sees me, as we’re dancing to the tune.

While the ghosts and wights are stepping, swinging in baroque,
The music theme is changing, beating, blasting with old rock.
Every lifeless husk grows vivid and move their feet along the floor,
Even floating gheists drop lower, and they dance like none before.

And my little banshee and I, move it and let the night go by,
For some time soon the sun will rise and reign high in the sky.
For now the gloom entrances as she dances, and my brittle little head
Is swooning for my banshee, I love her, even though she’s dead.

But a heart won’t stop loving, once it has stopped beating!
And I know were in love, me and my ghostly sweetling.
Now the room’s candle-lit, and the music slows down,
And she shuffles near to me in her ragged gray gown.

She wonders with her pale blue eyes, as we take each other’s hand,
And we step slowly through the people while we’re transfixed by the band.
I can feel my little banshee’s fingers, cold, but yet so warm.
While we sway on the music, I take her by her arm.

And then she leans in closer, lays a cold hand in my neck,
I can see her eyes are closed, and lay my hand on her back.
Her lips are full and blue and when ours touch, the cold is gone.
And while the ghasts and ghouls go homeward, we are waiting for the dawn.

 Inspiratiebronnen zijn de film "Corpse Bride" en het liedje "Griezelgruizelfeest" van VOF de Kunst. Wat een leuk riedeltje, al weet ik nog niet zeker of ik het einde wel zo top vind, maar hij werd al te lang!

Cash for Johnny

Some time ago I met this girl, a sweetheart through and through.
We had a summer, sweet as spring, and boy, the time just flew.
Dreaming underneath the clear blue sky, we laughed and let the time pass by,
It seemed like we had nothing we couldn't do.

But one day the cold winds came and blew her pretty face away,
The autumn came, colder than the first winter's day.
I wrote her a letter, long and sweet, told her it's her smile I need,
Still I had so much more to say.

Then one christmas night when I lay alone, waiting for sleep.
As I thought of her, the summer passed, I was ready to weep.
But then the lights came on in my christmas tree,
I thought that there was something wrong with me,
But I dressed up right and knew the moment'd come.
And there she was, all summer and spring,
I was so happy I wish I'd sing, but with her before me,
My sorry self was struck dumb.

So we had ourselves a merry good time, we snacked on nuts and cherished good wine
And she told me this time it wouldn't end.
And when the winter was finally gone, we knew the cold times were finally done,
And now we faces spring holding eachothers hand.

Careless Whispers...

Beste Darwin,

Ik ben af en toe benieuwd hoe mensen mij zich voorstellen wanneer ik dicht. Het is een apart proces. Soms ben ik een half uur aan het kloten met alleen de eerste zin, zonder dat er iets uit komt, en andere keren lukt mij hetzelfde in vijf minuten. Ik pak er vaak wel een rijmwoordenboek bij hoor, het internet is een goede vriend.

Als ik bezig ben, voel ik me een smid. Ik heb een opdracht, ik heb een plan en tijd. Ik heb materiaal in mijn handen, de woorden zijn mijn staal, mijn hamer is mijn drang naar een vloeiend geheel en het aanbeeld is het ritme van de zin.
Slecht staal maakt slechte werktuigen, maar aan de andere kant heeft elk soort staal zijn plek. Woorden hebben ook een kwaliteit. De woorden die je vooral gebruikt ziet in smartlappenmuziek zijn vaak cliché en maken geen unieke ervaringen met een gedicht.

"Ik heb zo lang zitten wachten
In die koude donk're nachten
Ik ben nu wel zo ver weg van jou
En huil omdat ik nog van je hou"

Wie zou zoiets durven maken? Ohja, ik zojuist. Het vervelende is alleen dat ze erg sterk zijn. 'Jou' en 'hou' passen waanzinnig goed bij elkaar, en passen ook in elk gedicht over liefde. Natuurlijk heb ik ze wel eens gebruikt, maar zo min mogelijk.
Ritme is haast belangrijker. Een goed ritme bij een lang gedicht kan met behulp van alliteratie (Liesje leerde Lotje lopen langs de lange Lindelaan) mensen in een soort trance brengen. Het werkt hypnotiserend, in ieder geval bij mij. Google "The Raven" maar, zeker waard om tijd aan te verspillen.

"I do some rhyme from time to time,
To jest and to admire,
But words aside, I cannot hide,
The intentions of a liar.

If I want you, my words are true,
And full of love and praise.
But truth be told, my lips will fold,
Less on words than on your face."


Sulicius Original

Maar als ik met mijn dichtdrang de woorden op het ritme sla, staat het zweet van zorg op mijn voorhoofd. De vlammen van emotionele invloed moeten op afstand gehouden worden. Voor ik het weet brand ik me, beter gezegd, schrijf ik een gedicht dat puur uit eigen ervaringen voortkomt. Het gebeurt vaker dan ik durf toe te geven, en je zult ook zien dat mijn gedichten vaak een bepaald thema hebben van "afwijzing" en "mooi maar ver". Ai, vuur is heet.

Waarschijnlijk denken mensen dat ik als een man uit 1800 met een fles wijn, vulpen en perkament bij avondrood op een heuvel met een gebroken hart versjes aan het fabriceren ben. Niet dus. Meestal lig ik in bed en kan ik niet slapen, of erger nog, zit ik gewoon een potje te schijten op de wc. Badderen werkt ook.

Hier wat van vandaar. Stemmig: wanhopig, moe.

Breken

"De klagend kluizenaar zit met zijn handen in zijn haar.
Hij wil het slot slopen maar kan alleen nog hopen
|Dat zijn donk're duist're deur nog één keer open gaat.
Hij heeft al zo veel tijd verloren, maar nu is het te laat.
Al het licht is nu gedoofd, hij zit gevangen in zijn eigen hoofd."

Ok, dat was grofweg deprimerend. Begon wel lekker.

Zwijgen is laf, niet goud, watje.

Lieve Darwin,

Nog even over gister, maar dan wat globaler. Discussiëren.
Ik vin het heerlijk om iemand mening te beproeven, om de argumenten te vinden, tegenwerpen en herstellen. Om er achter te komen dat iemand na heeft gedacht over wat zijn of haar standpunt is. Wat is er nou mooier dan elkaar te leren begrijpen?
Helaas, weinig mensen delen deze passie, maar heel soms lukt het me om een goede wisseling van argumenten uit te lokken. Mensen zijn bang, ze denken dat ik ruzie zoek wanneer ik ze tegenspreek. Mensen snappen het niet, ze laten de confrontatie liever links liggen omdat ze het de moeite niet waard vinden. Soms zeggen ze zelfs dat het "mijn mening" is.

Het is geen ruzie. Discussiëren lijkt veel op ruzie, alleen zonder kwade bedoelingen. Bij een ruzie geef je iemand de schuld, ontwijk je onterechtheid en woede. Ik ontken niet dat ik me behoorlijk kan laten meeslepen in een discussie. Ik zal degene duidelijk maken dat hij of zij dom is, niet over het algemeen, maar om zijn of haar mening! Ik zal roepen dat je niet zo moet denken, en proberen tegenargumenten te geven, met passie en overtuiging.
Waarom zou ik er over doorgaan? Omdat ik na mijn ervaringen en overpeinzingen ergens uit ben gekomen. Ik heb een mening gevormd over iets en dan hoor ik die van een ander. Deze klopt niet, naar mijn mening. Waarom zou ik diegene dan verbeteren? Omdat ik erop vertrouw dat wat ik zeker weet, de waarheid is. Dus zal ik mijn best doen om diegene die het verkeerd heeft de waarheid te laten zien. Dit begint wat religieus te klinken, maar het komt op hetzelfde neer.

Ik heb niet altijd gelijk hoor. Vaker dan niet ga ik met een ruw gesneden mening een discussie in, overhaast raap ik argumenten bij elkaar waar ik lang niet altijd twee keer over nagedacht heb. Daar kunnen mensen mij op pakken, slimmeriken doen dat ook. Dan grijns ik verontschuldigend en weet ik dat ik met iemand te maken heeft die zijn best doet. Dan geef ik toe, maar wijs ik hem op de ware punten in mijn bewering.
Ook vaak merk ik dat iemand een goed punt heeft. Dat is een erg aangename ervaring, want wat liever dan dat je iets leert van een verhitte discussie? Dan leg ik daar argumenten tegenover die ik belangrijker vind, of verdraai ik het mooie stukje rede net zo lang tot het mijn eigen standpunt versterkt. Prachtig toch?

Helaas zijn de meeste mensen niet in staat om het ook maar op te brengen om zo'n meningsverschil uit te werken. Ze zien wat ik zeg als een mening. "Dat is wat jij vindt." zeggen ze. Uitschot. Voorvochtmensen. Een mening zonder argumenten is geen mening, maar een mens zonder mening is geen mens. Hoe kun je nou verwachten dat ik respect voor je heb als je me niet uitlegt waarom? Waarom veroorzaakt gamen geweldadigheid? Hoezo is het auditieve belangrijker dan het visuele? Vind je Latijn echt onnodig, en kun je het niet voorstellen waarom ik het gekozen heb? De Britste Koningin de hand schudden is een grotere eer dan die schudden van Lady Gaga? Evolutie is onzin?

Lieve mensen, ik zal niet beweren dat het makkelijk is, discussiëren. Mensen hebben soms geen trek aan strijd en zich mentaal in te spannen tegen een vriend of vreemdeling, maar probeer het. Scherpe tongen en vlugge denkers is wat deze wereld nodig heeft. Wees niet bang, wees niet onwetend. Voor je het weet is er iemand die wel kan zeggen wat hij als de waarheid beschouwt. Niets is zo sterk als een overtuiging, een idee. Zeker die die de argumenten hebben. Sta niet aan de zijlijn als mensen beslissen wat het beste is, terwijl jij een nuchtere blik op de zaak hebt.

Bij deze vraag ik jullie om voor het jaar om is een goede discussie te zoeken, maar gebruik hiervoor niet het internet, tenzij je het niet met Sulicius eens bent. Ik accepteer wat je me in mijn schoot werpt.

Radio Gaga

Beste Darwin,

In jou tijd was het natuurlijk anders, de adel was de top van de wereld, maar nu wordt de wereld geregeerd door zij met talent, talent in muziek, sport en politiek, maar vooral talent in opvallen. Zelfs buitenlanders kennen Geert Wilders, maar Prins Willem Alexander? Ik dacht het niet.

Vandaag zag ik hoe Lady Gaga, popster extraordinaire, de hand gaf aan Queen Elisabeth de "nogwatnogwat"ste. Lady Gaga droeg hier een roodglanzend, latex jurk.

Ik keek dit met wat vrienden, een MTV programmaatje met de meest uitzonderlijke kledij van Lady Gaga. Om de drie seconden schreeuwt een onbekende comedian een kreet die een bijzonder voor de hand liggende grap bevat. Walgelijk, flits, flits, Gaga, flits, comedian, Gaga, flits.

Maar terug over The Queen. Ik vind Gaga's pakje hier nog best te doen. Het lijkt gewoon alsof ze een kostuum aan heeft, dat is alles. Alsof ze in een moderne musical zit met een regisseur met opgekropte behoeftes. Ze deed netjes tegen deze Britste koningin, een buiging en een aardig woord.

Ik zat naast een vriendin, die het maar belachelijk vond. Hoe haalde Lady Gaga het in haar hoofd? Ik was niet onder de indruk. We hadden het erover wie er nou een beroemder persoon was, wie er nou meer de eer verdiende. Ik vond dat deze kroondrageres niet veel meer had gedaan dan geboren worden in een voorgeleid pad naar wereldberoemdheid. De vriendin zei dat Gaga weer niets voorstelde, want wat doet Gaga dan voor haar beroemdheid?

Sorry, maar daar zat ze gewoon verkeerd. Lady Gaga is een meisje die haar beroemdheid heeft gemaakt met muziek en kleding, laten we eerlijk wezen. Ik heb daar respect voor. Ze heeft talent, dat kan niemand ontkennen. Voordat ze Gaga was, speelde ze al prachtig piano en had ze een goede stem, daarna is ze gewoon altijd zo veel aparter geworden, waardoor ze ontzettend veel aandacht kreeg. Je zou kunnen zeggen dat ze in die jurken gewoon zichzelf wil zijn, maar volgens mij wil ze driedubbel zichzelf zijn, vooral voor de mensen.

Het is een eer om de koningin een hand te mogen schudden, en je zult het onthouden tot je oud en grijs bent. Toch is ze geen maker, ze is een gemaakte.

Liever de schilder dan een schilderij.