Wacht eens even...

Ok, ik ben niet snel overweldigt maar dit zinnetje:

"It's all false love and affection. You don't want me, you just like the attention."

Heeft mij zojuist keihard geraakt. En niet figuurlijk, letterlijk. In mijn ballen. Wat een rotzin. Ik voel me teruggepakt in mij eigen wereld. Ik ben bang. Heel bang. Ik ben nergens veilig. Waar gaat dit over? Het eerste meisje die ik met mijn gedichten heb verleid. Dat is hoe ik het zie. Nu hoefde zij verder niets. No problemo. Ze volgt me op twitter, de plek waar ik 150% mezelf ben en nu twitterde ze dát regeltje.

Ik voel me slecht. Als een harteloze charlatan, als een goddeloze vuile man, alsof ik nooit meer iets goed doen kan! Ik weet geeneens zeker of het over mij gaat, maar het is zo'n precies gerichte aanval! Nog nooit ben ik zo van slag geraakt door een tweet. Door een zin die rijmt. Ik ben zo overweldigt dat ik niet weet wat ik moet zeggen. Vervloekte taal!

Anyway, gedichten!

Sharing without Caring

"I would crush, kill, maim and destroy,
If it gave me any joy.
Life sometimes is a piece of shit,
I’d just have to make the best of it.

But I was glad,
When you asked me if I were mad.
Of course I am not,
That doesn’t happen a lot.

Why do you still bring me sadness?
I could resort to madness,
Because of all the grief,
Without any good relief.

But that won’t happen to me,
I will never, ever be,
Pushed towards despair,
I’ll be just and fair.

Every time I think I’m done,
And believe the love is gone,
You creep back in my head,
And turn it back on.

I thought I had locked that door,
But it’s not possible anymore.
But I will try,
I’ll get by.

It did make me worry,
When you said sorry.
‘Cause I already told,
It’s not your fault.

This nonsense of mine won’t do any good,
Yet it lifts me to a better mood.
If this is love,
The gift from above,
Then I should pass this crap through,
But not even to you.

When the war is finally won,
And the love is finally gone.
Then I’ll be a wise, experienced man,
Until it starts all over again."

Eentje uit mijn heartbroken tijdje. Wel een nette al zeg ik het zelf.

Helaas kan ik me nog niet concentreren en laat ik nu maar zien wat ik zondagavond al in elkaar heb geknutseld. Ik werd midden in de nacht wakker en ging als een malle dichten. Om te verwerken wat me dwars zat. Hoor je dat, danseresje? Gelijk die nacht al! Ik ben geen harteloze, ach, laat ook maar.

"Oh Sandra

Het is dat ik nu eindelijk weer voor je sta,

Dat ik niet meer weet of ik nou blijf of ga.

Want ik heb voorgenomen dat ik deze keer,

Alle domme streken van mijn hartje weer.

Maar Sandra,

Het is dat ik eindelijk weer voor je sta,

En doe ik alle stakkers uit de fillems na.

Ik dacht dat het goed was maar toch wil ik meer,

En door die stomme hartstocht doet mijn hartje zeer.

Oh Sandra,

Ik ben een arme zielige verschoppeling,

Vandaar dat ik dus voor het dichten ging.

Maar Sandra, oh Sandra, ja Sandra

Ik had mijn tong moeten binden met touw,

Dan was mij veel bespaard en ook voor jou.

Oh Sandra,

Aan jou laat ik de woorden en de zinnen na,

Het is dat ik dan eindelijk weer voor je sta.

Vergeef deze dichter en zijn prille droom,

Vergeef deze jongen, hij is maar gewoon.

Maar Sandra,

Ik loop je donk're haren nu zo achterna,

Kon ik je maar vangen met een camera.

Maar Sandra, oh Sandra, ja Sandra

Steelt mijn blik

Maakt me gek

Maakt me af

Schiet me lek

Zoent me plat

Op de bek

Laat me blauwe plekken na

Ik kan zien

wat je zegt

Mijn excuus

Het is slecht

Oh Sandra,

Aan jou laat ik de woorden en de zinnen na."

Het was midden in de nacht, oké? Hoewel ik dit gedicht eerst mooi kloppend wou maken is het nu meer "gebaseerd op een waargebeurd verhaal". De mensen zijn mooier, het drama is groter en er zijn wat dingen bij verzonnen. Als ik een droevig gedicht maak, moet je niet denken dat ik droevig ben, absoluut niet. Ik, ik, ik moet gewoon me kop houden nu.

Misschien ben ik wel boos?