Er is een probleem. Ik heb een zekere manier van leven opgebouwd waar ik op de lange duur problemen mee krijg. Het zit hem nog geeneens in de grote dingen, maar in de kleine. Mijn dagelijkse bestedingen voegen weinig toe aan wie ik wil worden, en dat is zo belangrijk!
Ik wil, ik wil veel... Ik wil bejubeld worden, geliefd en geloofd, vertrouwd en getrouwd. Ik wil een man zijn die zijn zaakjes kan regelen, die door dik en dun mensen zal steunen.
Ok, misschien iets te veel hoopvolle onzin, maar hoe anders weet ik mezelf te motiveren? Ik speel altijd een soort spelletje met mijn geweten. Er is de kant die wil en de kant die wijst. De wil-kant wil al die grootste dingen, terwijl de wijst-kant mij er op wijst dat dit niet zomaar gaat. De wil-kant heeft een halfvol glas en de wijst-kant een half lege. Het is een strijd tussen idealisme en realisme die nooit besloten is. Een mengeling van gedachten en emoties die een mens, mens maken. Heerlijk. Ik kan hier nooit een woord opschrijven zonder dat die twee kanten ruzie met elkaar hebben. Een enorm gekibbel zoekt elk woord uit en bepaalt of ik hoopvol of deprimerend over zal komen per blogpost.
Nu ben ik Wil-icius (hopen dat ik weg kom met zo'n slechte grap) en zal het glas halfvol zijn!
Met vriendelijke groet,
Sulicius Zeno Pygmalion
Geen opmerkingen:
Een reactie posten