dinsdag 31 januari 2012

Know it.


I do some rhyme from time to time
To jest and to admire
But words aside, I cannot hide
The intentions of a liar
What I want to do, is no less true,
To recite and to amaze
Too little too late, the rhymes some men hate
Are meant for a woman's praise

zaterdag 28 januari 2012

Tekstje

Hier wat de tekst voor een liedje. Maar Sulicius, waar is dat liedje dan? Nou als het goed is gaat een bandje mijn teksten gebruiken. Dat is best gaaf.


The first time I saw you, you made fun of me.
A smile and wink took my heart's liberty
A little too fast and a little too late,
Now you're just someone who I love to hate

Refrein:
Today I'm through with that,
And all the things they said.
Right now I'll go
Yes I'll go
Far away

We played the things easy, in hour stupid game
I hoped for the old rules but it's just not the same
A little too weak and a little too strong
Now I'm lost again in a stupid song

-refrein-

All things just came easy, but now it's too hard
I'm placing my bets on just one stupid card
A little with luck and a little with lies
Now I'm going away to the sunset skies

-refrein-

Don't want to play games no more
I heard all the blames before
Right now I'll go
Yes I'll go
Far away

dinsdag 24 januari 2012

Daar heb ik nu geen spijt van...


Leuk liedje?

Mijn tekst:

Ik ging een avond stappen,
En landde in de kroeg.
Ik had een paar gedronken,
Maar ik had al genoeg.

Er was een meid zo mooi en blond
Blauwe ogen lippen rond,
Dat ik toen plots'ling voor haar stond,
Daar heb ik nu geen spijt van

Ik zei: "He meid, hoe is je naam?
Ik zag je laatst nog door een raam,
En je lach is aangenaam."
Daar heb ik nu geen spijt van

Dames heb ik nooit gesnapt,
Maar ik geef niet op.
Dus lach ik alles weg,
Wanneer ik weer eens flop!

Ook zei ik: "Meis, kijk mij eens aan,
Heb je zin om mee te gaan?
Dit kun je echt niet overslaan."
Daar heb ik nu geen spijt van.

Ze zei me: "Knaap, dat hoef ik niet,
Een drukke meid is wat je ziet."
Het was goed als ik haar liet,
Daar heb ik nu geen spijt van.

Ik zei: "Heb je je nou niet vergist,
Want je weet niet wat je mist."
En toen kwam die grote twist,
Daar heb ik nu geen spijt van.

Dames heb ik nooit gesnapt,
Maar ik geef niet op.
Dus lach ik alles weg,
Wanneer ik weer eens flop!

Ik pakte haar toen bij de hand,
Een snelle slag, gebroken tand,
Viel ik even door de mand,
Daar heb ik nu geen spijt van.

Ik lachte met een mond vol bloed
Ik zei: "He meis, dat doe je goed,
Maar je weet, de wraak is zoet,
Daar heb ik nu geen spijt van.

Dames heb ik nooit gesnapt,
Maar ik geef niet op.
Dus lach ik alles weg,
Wanneer ik weer eens flop!

Ik zag haar enkels waren zwak,
Vandaar dat ik die als eerste brak
Voor meer ging ik toen in de bak
Daar heb ik nu geen spijt van.  

Daar heb ik nu geen spijt van!

maandag 23 januari 2012

Leren

Zo vaak niet naar je geluisterd,
Zo vaak je woorden genegeerd.
Ik dacht dat ik het snapte,
Maar ik had het dus verkeerd.

Wanneer ik denk dat ik het door heb,
Maak ik altijd mijn grootste fout.
Maar toch ben jij er altijd voor me,
Omdat je van me houdt.

zondag 22 januari 2012

Mag het licht aan?

Bang zijn is meer dan schrikken.

Je kent de standaard bezorgdheid van het simpele leven van dag tot dag, maar af en toe ben je echt bang. Althans, dat neem ik aan. Ik krijg zo af en toe nog wel eens de bibbers als ik alleen in het donker ben. Dat is normaal. De mens is bang voor het onbekende, bang voor wat hij niet kan zien. Goed instinct, moet ik zeggen, maar nu komen we dan toch echt aan bij het onderwerp voor vandaag.

"Amnesia: The Dark Descent"



Jazeker, een spel. Dit computerspelletje is niet gemaakt om te "winnen". Voordat het spel begint, vraagt het je ook om het licht uit te doen, koptelefoon aan en je in te leven in het verhaal. Daar gaat het om. Inleving.

Je wordt wakker in een duister kasteel, geen idee waar je bent, wat je doet, en hoe je er gekomen bent. Alles draait nog wat, het stormt buiten.
Je zoekt een weg. Je vind een brief, hierin staat dat je Daniel heet, de brief is geschreven door jij zelf! Je hebt een geheugen wissend drankje gedronken, om redenen die de eerdere zelf ook liever niet wil verklaren. Je moet iemand vermoorden, een slechte man, die zich ergens onder het kasteel bevindt. Er op af dan maar. Gewapend met een lantaarn en paranoïa ga je op pad, maar al snel kom je er achter dat er vreemde dingen in het kasteel zijn gebeurd. Je kunt niet vechten, je bent niet veilig, je moet rennen, schuilen en het licht uit houden.

Dit spel heeft mij echt bang weten te maken, dat komt omdat het zo goed is gemaakt. Neem het geluid. Er is constant geluid. Zo hoor je de ademhaling van "jezelf" als je gerend hebt of in gevaar bent, er is zacht gekras op de achtergrond, voetstappen die nergens vandaan lijken te komen en de wezens...
Op een gegeven moment ben ik in een voorraadkelder, en het is daar groot. Ik hoor een geluid, en deze soundtrack komt er op.


(luister maar een seconde of 10, dan heb je het idee wel door)

Er loopt iets rond, hij stommelt en gromt. Ik raak in paniek, ik pak mijn lantaarn om te zien wat het is. Hij ziet mij.

(zelf gemaakt )

OH SHIT WAT IS DAT 
(volgende soundtrack)



Wat maakt dit spel zo goed?

- Waanzin: Er is een "krankzinnigheid"-meter. Naast je gezondheid, die aangetast wordt door vallen, branden of geslagen worden. Je krankzinnigheid neemt toe als je in het donker bent of vreemde dingen ziet of hoort. Wat gebeurt er als je krankzinnig wordt? Dan hoor je meer aparte geluiden, draait het beeld iets, kruipen er insecten over je scherm of je ziet dingen die er eigenlijk niet zijn. Zodra je bij complete waanzin aankomt knarsentand je en komt er een piepend geluid alsof je oren piepen, en strompel je over de grond, tot je weer een beetje helderder wordt.
Dit is extra. Je verliest niet als je gek wordt, je kunt zelfs het hele spel spelen zonder licht aan te doen, maar mijn god, wat wordt alles dan ongemakkelijk en eng.
- Wapens: De meeste spelletjes hebben in de hoofdrol een breedgeschouderde rebel die wapens draagt waarmee hij alles in elkaar mept en doormidden schiet. Hier is dat niet zo. Je bent de sjaak als ze achter je aan komen, en dan kun je maar beter een plan hebben om ze af te schudden. Je wapens zijn het donker en je benen, en je kunt er maar beter goed mee overweg kunnen.
- Doel: Nogmaals, het doel is niet om te winnen, maar je in te leven. Tussen het ronddwalen en het schuilen voor dingen die je niet wil zien, zitten veel puzzeltjes en stukjes tekst. Je vind het dagboek van Daniel (de persoon die je bent) stapje voor stapje terug. Ook verhaaltjes over het kasteel en onderzoeken van de Baron die je moet vermoorden. Dit geeft even rust, en het lezen geeft je de ruimte om zelf te bedenken wat zich er allemaal bij afspeelt.
De monsters zijn niet ingesteld om je te pakken. Zelfs wanneer je perfect stil zit zullen ze nog naar je toe lopen, zo is het spel ingesteld. Ze komen dichtbij, maar zien je niet. Je hoort de rochelende adem, en achter je schermpje op je bureaustoel zit je zelfs op het randje, adem ingehouden. Dan loopt hij weer weg. Spanning. Ik kan niet wachten op het volgende spel van de makers.




donderdag 19 januari 2012

Mijn Liefs uit Londen

Heel de wereld geeft mij niets
Niets aan wat ik hoor en zie, niets
aan wat ik lees
Toch ben ik weg gebleven, zelfs toen hij
het mij verwees
Grote steden zijn zo leeg
Behalve in de boeken, behalve op T.V.
Ik wil gewoon graag terug,
Naar hij, die om me geeft.

Naar hem stuur ik kaarten uit Madrid
En uit Moskou komt mijn brief
Met de prachtigste verhalen
Want God, wat is hij lief
Gisteren uit Lissabon "ik mis je" en
een zoen
Vandaag uit Praag een kattebel, maar
ik had nog veel te doen
En morgen, als de postbode zijn huis
weer heeft gevonden
Dan stort ik zijn hart vol met al het
liefs uit Londen

Van de wereld weet hij niets
Niets dan wat ik daar hoor en zie, niets dan
wat ik er voel
Ik leef van dag tot dag, zo veel vrees
en ik bedoel
Al zijn vrienden ken ik niet
Ben ik hem verloren? Ik droom het
elke nacht
Maar ik hoop alleen dat alles
aan zijn voordeur is gebracht

Als een mooi en groot geloof
Door de reis van mijn gedachten
Staat arme man te wachten
Tot ik terugkom
Met de twijfels in mijn hoofd
Vind ik hem na alle jaren
Omdat het er te veel waren

Naar hem stuur ik kaarten uit Madrid
En uit Moskou komt mijn brief
Met de prachtigste verhalen
Want God, wat is hij lief
Gisteren uit Lissabon "ik mis je" en
een zoen
Vandaag uit Praag een kattebel, maarik had nog veel te doen
En morgen, als de postbode zijn huis
weer heeft gevonden
Dan stort ik zijn hart vol met al het
liefs uit Londen

woensdag 18 januari 2012

From the Shoulders of Giants

Beste Darwin,

Gisteren heeft Sulicius toegeslagen. De eerste stap ik gezet, nu moet ik voorzichtig zijn dat ik er geen naar achteren doe.

Dit jaar zal ik, Sulicius, groeien. Ik zal literair onderzoek doen naar dichters van het verleden en het heden. Ik zal mijn gedichten delen op manieren die ik nog niet eerder geprobeerd heb, en ik zal zelfs naar een uitgever stappen. Dat zal de laatste stap zijn, ik heb nog tijd zat.

Nu wat ik gisteren heb gedaan. Een tijd terug al weer had ik het gedicht "De Paal" gemaakt. Dit ging over de vriendschap van mij en een goede vriendin van mij. Het idee was om deze ook dan op die paal te schrijven, maar dat kwam er maar niet van. In plaats daarvan heb ik het gedicht uitgeprint, in een doorzichtig hoesje gestopt en op die paal geplakt. Ik ben benieuwd of er reacties komen.
Waarschijnlijk niet, maar ik heb hem ondertekend met "Sulicius" ,dus misschien googlet iemand me nog.

Maar nu operatie ETALAGE.
Operatie ETALAGE kwam tot stand door een huis. Beter gezegd, wat zich in dat huis bevond. Achter een grote ruit stond een paspop. De rest van de kamer was vrij leeg, en elke avond wanneer ik langs dat huis fietste zag ik die paspop achter het glas staan loeren. Ik moet eerlijk zeggen, ik heb het niet zo met paspoppen. Ook in kledingwinkels zie ik paspoppen voor echte mensen aan, en daarna soms echte mensen voor paspoppen. Vervelend.
Maar deze paspop lokte een reactie uit. En niet van de jongen die er langs fietste, nee, van Sulicius. Daarom:


"ETALAGE


Ik ben hier al zo vaak langs gekomen
Maar ik had nooit durven dromen
Dat de mooiste van de mooisten steevast achter het glas stond.
Haar huid smetteloos en zuiver,
En die ogen, oh, ik huiver.
Dat de vertoning van een paspop mijn hartje had verwond.

Maar ik heb haar nooit naar mij zien kijken,
Want hoe kan hard plastic nou bezwijken,
Voor de arme dichter en zijn woorden op papier?
Ik vraag me af hoe ze zou heten,
Maar ik zal het nooit niet weten,
Want ze staat achter glas en ik sta nu hier.

Eenmaal gevallen voor het starre,
Kan niets levends mij verwarren.
Maar zo'n onbeantwoorde liefde maakt van mij een arme ziel
Dus ik rij hier wel weer voorbij
En kijk ik niet meer opzij
Naar de paspop waar ik voor viel."


Dit heb ik op het raam geplakt, tekst naar binnen, ondertekend met "Sulicius". Ik ben benieuwd.

dinsdag 17 januari 2012

And this, too, shall pass.

This is a story I wrote about one of the many interesting things that happened to me during my short tenure as a waiter at Denny’s:
The ceiling fans lazily spun as I cleaned off one of my tables; a young couple with two energetic toddlers had just occupied it, and unfortunately for me, they opted to go ahead and have dessert — a banana split. I think they took pity on me as I saw they added a hefty 25% on their credit card as a tip. Thoughtful of them, but I’d have preferred 15% in cash, so at least I wouldn’t have to report that tip as income on my taxes. Not that I would ever recommend you cheat on your taxes. No sir!
As I cleaned up the chocolate syrup and puddles of ice cream, I saw a young woman, no more than thirty, walk in alone. She held her arms crossed and close to her body, nor looking up as she passed through the double doors. She was dressed in a black pants, and a black button-down blouse, nice but not dressy. She had long, curly brunette hair. She was pretty, but not beautiful. I couldn’t tell for sure, but I had the feeling she was a woman who’d had a long day. I could relate.
I finished resetting my table and walked back behind the counter to drop off my rags, while our hostess Tara greeted the woman with her usual cheer, which is to say, not very much. Tara sat the woman at table 3, over in the corner, which seemed to suit the woman just fine. I instinctively cringed as I realized she was most likely a ‘steader. ‘Steaders (ala homesteaders) were what we called customers who would come in, usually alone, and order a cup of coffee or a slice of pie, then proceed to sit around for hours; reading a book, scribbling in a notepad, or cramming for a midterm.
It wasn’t that they were any trouble, quite the opposite, but they did cut into your tips for the night. If you got hit with a ‘Steader, they would take that table out of circulation for half your shift; costing you nearly a third of your total tips for the night. For a 19 year-old trying to save up for his first car, this was almost a capital offense.
Resigned to my fate, I walked up to the table. I could see she hadn’t looked at the menu, it was still resting where Tara had placed it. “Something to drink?” I asked, pulling out my pad on the off-chance she wanted to order the steak and shrimp.
“Just coffee. And a slice of chocolate cake, please.” Maybe a really long week.
I put my blank pad back in my apron, and typed in the order on the computer. Tara gave me an apologetic smile and a shrug as she served the coffee for me. Least she could do, I suppose. I went to the chiller to pull out the cake. I cut out the slice, placed it on a plate and licked some chocolate off my fingers.
As I washed my hands, I looked up and saw the lady lazily stirring her sugar into the coffee, her chin resting on one hand. I realized she must have had a bad month.
I walked the cake over, and gave her the customary “Anything else” as I was starting to turn away. She looked up at me for the first time, and I was immediately stopped by her murky brown eyes. They betrayed a weary, torn existence. It was patently clear she had not had a very good year.
“Could I have a candle?” She managed a sheepish smile, and in spite of myself I grinned back.
“Your birthday?” I asked, hoping maybe I could keep that smile of hers going a little longer.
She shook her head, and her dark, curly hair fell like a shadow over half of her face. Her eyes darted down to the table, and then back up to me. “My husband’s. He would be 35 today.”
Ah, crap. I thought. Hey Shane, how does that Reebok taste? Maybe you should get it out of your mouth before you gag on it. “I-I’m sorry. I didn’t—” Brilliant save; you’re a regular T.S. Elliot, you wordsmith you.
“Don’t worry, it’s fine.” She flashed that smile again.
“I’ll see what I can do. You want the trick ones that come back on?” Okay, you’re not allowed to talk anymore.
I spent the next 5 minutes tearing up the offices and storeroom, but to no avail. I grabbed Tara after she finished seating a party of teens from the high school band coming in after a competition, and asked her to go to the Target across the street, and pick a pack of candles up for me. “Here’s a twenty” I said. “Keep the change, just get it, please.” She tried to protest, but when I explained it to her, she was gone and back before I knew it.
I brought the package over, placed the candle on the cake and lit it. The lady looked at it for few seconds, closed her eyes, and blew it out. Tara peeked over from behind my shoulder, almost in tears. I couldn’t blame her.
Don’t. Don’t ask it. I told myself. You don’t want to know. “So what’d you wish for?” Dumbass!
She looked up at me again, those eyes were almost too much to bear. “Happiness” she said.
Ouch. You think that made her feel any better, genius? “Well, I-I’m sure you’ll get it.” Real reassuring, good one. “I heard a story once—” I stammered, and then kneeled down at the end of the table, so we were at eye level.
I went on. “It was about an ancient Chinese Emperor who commissioned his three wisest men to come up with one single phrase that would apply to all occasions. The story goes they spent nearly a year pondering, when finally the youngest of the three returned to the emperor, with a scroll. ‘Here it is’ he said.”
“What did it say?” I could tell the lady was almost crying. To be totally honest, I almost was too.
“It said, ‘And this, too, shall pass.’ The Emperor rewarded him with riches, and made him his chief advisor in all matters from that day, until the day he died.”
She smiled, and nodded to me. “Thank you.”
I managed a smile. “Anything else?” I meant it, this time. I’d have gone to milk a cow to get her more cream, if she asked.
“No, thank you though.”
I walked into the back office, sat down, and sighed.
About five minutes later, I went out to check on her, and she was gone. On the table was ten dollars, almost double what the cake and coffee cost. Also on the table was a CD. I picked it up, and saw the cover, titled ‘Big Heart’. On the back was a picture of her, and a good-looking young man who must have been her husband.
The back cover mentioned that in August of the year before, her husband had passed away from an enlarged heart. The album, it said, was to help her get through his illness and passing.
Tara came over to see it, and when I handed it to her, she burst into tears.
I walked into the back office, sat down, and cried.
The rest of the night went by in a blur, and as I drove home, I listened to the CD. It was sweet, if a bit folksy, and surprisingly upbeat songs. It was about love, compassion, and living for the moment; all things he must have done in spades.
A few months later, she came back. This time with some friends, and she had a real meal. Well, I wouldn’t call dinner at Denny’s a “real meal”, but she enjoyed it. We talked briefly, and she told me she was now working on a second CD. Apparently some people had liked her stuff.
She said she was calling it “And this, too, shall pass”.

Wat is het mooiste van dit verhaal? Het is allemaal waar. Verhalen hoeven van mij niet altijd over teruggevonden zussen en dergelijk te gaan. Een kleine handeling van menselijkheid, medeleven, dat maakt een verhaal. 

maandag 16 januari 2012

Addicted to a certain kind of sadness

Beste Darwin,

Vandaag wil ik het weer hebben over dichten. Vorige week vertelde iemand mij dat ze mijn gedichten had gelezen, en zich een beetje zorgen maakte. Dat ik niet manisch depressief was. De teksten van mijn gedichten gaan namelijk zo vaak over verdriet, verlies, afwijzing en andere treurige onderwerpen dat het lijkt alsof ik me dagelijks in zulke situaties bevind. Dat is natuurlijk niet zo, maar waarom dicht ik dan zo somber?

 Tip: zet de clip aan, lees de tekst mee.
"Now and then I think of when we were together
Like when you said you felt so happy you could die
Told myself that you were right for me
But felt so lonely in your company
But that was love and it's an ache I still remember


You can get addicted to a certain kind of sadness
Like resignation to the end
Always the end
So when we found that we could not make sense
Well you said that we would still be friends
But I'll admit that I was glad that it was over


But you didn't have to cut me off
Make out like it never happened
And that we were nothing
And I don't even need your love
But you treat me like a stranger
And that feels so rough
No, you didn't have to stoop so low
Have your friends collect your records
And then change your number
I guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know
Now you're just somebody that I used to know
Now you're just somebody that I used to know


Now and then I think of all the times you screwed me over
But had me believing it was always something that I'd done
And I don't wanna live that way
Reading into every word you say
You said that you could let it go
And I wouldn't catch you hung up on somebody that you used to know...


But you didn't have to cut me off
Make out like it never happened
And that we were nothing
And I don't even need your love
But you treat me like a stranger
And that feels so rough
No, you didn't have to stoop so low
Have your friends collect your records
And then change your number
I guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know


Somebody...


I used to know
That I used to know


Somebody...


Now you're just somebody that I used to know"

Ik vraag me af hoe veel mensen, in Nederland dan, de tekst van dit liedje begrijpen. Heerlijk is de muziek, maar de tekst pakte me pas echt. Het gaat over twee mensen, een man en een vrouw die ruzie hebben (gehad) en helemaal uit elkaar gaan. Ze worden "strangers that they used to know", mensen die zo veel gedeeld hebben en nu verder uit elkaar zijn dan ze zouden willen. Alle verbindingen gebroken, boos, misverstanden. Mooi ook hoe de man eerst klaagt en da de vrouw haar weerwoord heeft.

Mijn theorie is dat songteksten (en gedichten) maar vier categorieën hebben: de klacht, de jubel, de gebeurtenis en de onzin, maar dat terzake.

Liederen gaan vaak over heel trieste, sombere dingen, ze onstaan uit gevoel, en welk gevoel sterker dan liefde? Als je de tekst van "somebody that I used to know" apart leest, dan lijkt het ook tragisch dramatisch. Het is de muziek die het liedje maakt. De muziek heeft energie, en kost het niet alleen, zoals bij een triest gedicht. Daar ligt het verschil.
Er zijn genoeg gedichten waar ik in mijn hoofd een ritme, zelfs muziek bij heb, waardoor het beter loopt, en voor mij waarschijnlijk ook minder somber klinkt. De somberheid is de kracht van het gedicht, en als je maar zo-zo met de intensiteit omgaat, dan klinkt het ook niet interessant. Wie dicht er nou over dat hij zijn boterham op de grond liet vallen? Was dat zo veel verdriet? Ik laat het hierbij, maar eerst nog een gaaf liedje (ja, er zitten poppen bij). Als je het gedicht kunt vinden, (niet zo ver terug) wat bijna een vertaling is van dit liedje, maak ik een gedicht voor jou.

Je kunt altijd contact op nemen met Sulicius via sulicius@hotmail.nl

Dit liedje is echt vet btw.

zondag 8 januari 2012

Friendzones and the Pain of the World

Beste Darwin,

Een nieuw jaar! Nieuwe kansen, nieuwe ervaringen en nieuwe mensen om mijn leven een jaar verder te helpen.

Hierboven een foto van een arme jongen die een roos aanbied aan actrice "Megan Fox". Wat maakt deze foto mooi? De boze, geïrriteerde blik van Megan. Ze wil weg, het is leuk geweest, mensen moeten aan de kant. Ze is moe, heeft uren leuk en mooi gedaan met de mooie, slimme mensen en wil nu naar huis.
De bodyguard doet zijn werk, mensen moeten aan de kant, dit is zijn moment om te laten zien dat zijn spierbundels en lengte goed betaalt worden. Laat zijn vrienden hem maar niet serieus nemen om de diepgang van zijn werk, hij is de muur tussen de wondermensen en de rest.
En dan, degene die het plaatje onvergetelijk maakt: de jongen. De wenkbrauwen, fronsend, maar opgetrokken. Een blik van verlangen, last, liefde bedekt zijn gehele gezicht. Merk ook zijn mond op. Op dit moment roept hij: "Megan, Megan, Megan!" Maar dan de roos, hij is zo blank als Megan's huid.

Waarom ik dit aan je laat zien? Ach, Charles, ik weet het eigenlijk niet. Waarschijnlijk heb ik gewoon te doen met de arme jongen, een soort medelijden. Niet dat ik het eens ben met zijn keuze, er is heel wat mooiers dan mevrouw Fox.

Nu nog iets veel mooiers. Dit gaat over de zogehete "Friendzone". Dit is een "plek" waar "mannen" zich bevinden die tot in zekere mate gek zijn op een "vrouw" die hem alleen als een "vriend" ziet. Vanwaar al die woorden tussen haakjes? Omdat de situatie vanuit elk oogpunt anders is.
De dame in kwestie heeft te maken met een goede vriend van haar, vaak haar beste. Eentje die naar haar luistert en dingen met haar doet die ze ook met vriendinnen doet.
Voor de jongen is zij het meisje waar hij zich op zijn gemak bij voelt. Hij ziet haar als het meisje die degene zou kunnen zijn. Ze is voor hem het einde.

Klinkt dit ergens bekend?


Dit is Johnny Friendzone, een jongen die meisje leuk vind. Zij heeft het alleen niet door.

Kijk naar deze foto, de chocolade en rozen, witte rozen. Hij staat als de man die zijn laatste beslissing heeft gemaakt, de voorwerpen beide vast in zijn handen. Het is voor haar. De gezichtsuitdrukking is ook klassiek. Johnny weet dat er van hem een foto gemaakt wordt. Hij gelooft dat dit hem wordt. Maar je ziet het ongemak. Lizz is prachtig en ze is gek op Johnny, maar niet op die manier.

Is dit allemaal waar? Jazeker

Morgen klets ik wel verder. Maar beste Charles, treur niet! Waar halen we meer kracht uit dan het ongemak van de wereld?

woensdag 4 januari 2012

Cold Throne

As stormy clouds make raindrops fall
The king sits alone in his empty hall
The thunder cracks loudly after the lightning struck home,
But the king sits alone is his dark and empty dome

The crown on his head, made of bronze, silver and gold,
Rests heavy on his head, for the king is weak and old.
But never will he surrender, all left to him is his will.
When the walls crumble around him, the king will sit there, still...

zondag 1 januari 2012

Songtekst

Ik weet ik doe af en toe alsof je mij niet kent
Het klinkt dan wat raar, maar ik ben niet gewend,
Dat jij om me geeft, dat jij iets in me ziet
Maar ik heb al lang geen hoop meer, ik geloof je niet.

Vraag niet hoe het gaat,
Nee, vraag niet hoe het gaat.
Vraag me niet hoe het gaat,
Als je mij nou maar laat,

Ik wil alleen maar dichten.

Ik lig in mijn bed, de nacht is kaal en zo kil,
Maar ik vat geen slaap, ik denk en lig stil.
Mijn vriend belt me op: "Hee, kom je nog naar de stad?"
Ik zeg hem: "Nee, dankjewel, ik wil niet meer op pad."

Laat mij maar met rust,
Nee, laat mij maar met rust.
Laat me nu maar met rust,
Ik deed dit alles bewust.

Ik wil alleen maar dichten.

Er klinkt veel muziek, de zaal is één en al kleur,
Het leek wel zo leuk, maar het stelt mij teleur.
Mijn handen vinden geen plek, de mensen gaan veel te snel.
Ik had het kunnen weten, maar dat wist ik wel.

Denk niet dat je weet,
Nee, denk niet dat je weet.
Denk niet dat je het weet,
Voor ik alles vergeet.

Ik wil nu gewoon gaan dichten.

Ze heeft me gezien, maar kijkt me niet aan,
Ik voel me een man, en ik moet er voor gaan.
Maar mijn gedachten zijn verder, ik ben al weer stil,
Ik maak mezelf al wijs dat ik dit niet wil.

Ga ver van me weg,
Nee, ga ver van me weg.
Ga maar ver van me weg,
Wat ik daarna ook zeg.

Ik wil alleen maar dichten.

Ik ben nu alleen en alle woorden zijn hier,
Ik sla ze goed op en schrijf ze dan op papier.
Mijn grot van genot, in eigen drama vergaan
Ik had moeten roepen voor het zo zou gaan...

Laat mij niet alleen
Nee, laat mij niet alleen.
Laat mij nooit niet alleen,
Ik ben niet slecht of gemeen.

Ik wou alleen maar dichten.