Je kent de standaard bezorgdheid van het simpele leven van dag tot dag, maar af en toe ben je echt bang. Althans, dat neem ik aan. Ik krijg zo af en toe nog wel eens de bibbers als ik alleen in het donker ben. Dat is normaal. De mens is bang voor het onbekende, bang voor wat hij niet kan zien. Goed instinct, moet ik zeggen, maar nu komen we dan toch echt aan bij het onderwerp voor vandaag.
"Amnesia: The Dark Descent"
Jazeker, een spel. Dit computerspelletje is niet gemaakt om te "winnen". Voordat het spel begint, vraagt het je ook om het licht uit te doen, koptelefoon aan en je in te leven in het verhaal. Daar gaat het om. Inleving.
Je wordt wakker in een duister kasteel, geen idee waar je bent, wat je doet, en hoe je er gekomen bent. Alles draait nog wat, het stormt buiten.
Je zoekt een weg. Je vind een brief, hierin staat dat je Daniel heet, de brief is geschreven door jij zelf! Je hebt een geheugen wissend drankje gedronken, om redenen die de eerdere zelf ook liever niet wil verklaren. Je moet iemand vermoorden, een slechte man, die zich ergens onder het kasteel bevindt. Er op af dan maar. Gewapend met een lantaarn en paranoïa ga je op pad, maar al snel kom je er achter dat er vreemde dingen in het kasteel zijn gebeurd. Je kunt niet vechten, je bent niet veilig, je moet rennen, schuilen en het licht uit houden.
Dit spel heeft mij echt bang weten te maken, dat komt omdat het zo goed is gemaakt. Neem het geluid. Er is constant geluid. Zo hoor je de ademhaling van "jezelf" als je gerend hebt of in gevaar bent, er is zacht gekras op de achtergrond, voetstappen die nergens vandaan lijken te komen en de wezens...
Op een gegeven moment ben ik in een voorraadkelder, en het is daar groot. Ik hoor een geluid, en deze soundtrack komt er op.
(luister maar een seconde of 10, dan heb je het idee wel door)
Er loopt iets rond, hij stommelt en gromt. Ik raak in paniek, ik pak mijn lantaarn om te zien wat het is. Hij ziet mij.
(zelf gemaakt )
OH SHIT WAT IS DAT
(volgende soundtrack)
Wat maakt dit spel zo goed?
- Waanzin: Er is een "krankzinnigheid"-meter. Naast je gezondheid, die aangetast wordt door vallen, branden of geslagen worden. Je krankzinnigheid neemt toe als je in het donker bent of vreemde dingen ziet of hoort. Wat gebeurt er als je krankzinnig wordt? Dan hoor je meer aparte geluiden, draait het beeld iets, kruipen er insecten over je scherm of je ziet dingen die er eigenlijk niet zijn. Zodra je bij complete waanzin aankomt knarsentand je en komt er een piepend geluid alsof je oren piepen, en strompel je over de grond, tot je weer een beetje helderder wordt.
Dit is extra. Je verliest niet als je gek wordt, je kunt zelfs het hele spel spelen zonder licht aan te doen, maar mijn god, wat wordt alles dan ongemakkelijk en eng.
- Wapens: De meeste spelletjes hebben in de hoofdrol een breedgeschouderde rebel die wapens draagt waarmee hij alles in elkaar mept en doormidden schiet. Hier is dat niet zo. Je bent de sjaak als ze achter je aan komen, en dan kun je maar beter een plan hebben om ze af te schudden. Je wapens zijn het donker en je benen, en je kunt er maar beter goed mee overweg kunnen.
- Doel: Nogmaals, het doel is niet om te winnen, maar je in te leven. Tussen het ronddwalen en het schuilen voor dingen die je niet wil zien, zitten veel puzzeltjes en stukjes tekst. Je vind het dagboek van Daniel (de persoon die je bent) stapje voor stapje terug. Ook verhaaltjes over het kasteel en onderzoeken van de Baron die je moet vermoorden. Dit geeft even rust, en het lezen geeft je de ruimte om zelf te bedenken wat zich er allemaal bij afspeelt.
De monsters zijn niet ingesteld om je te pakken. Zelfs wanneer je perfect stil zit zullen ze nog naar je toe lopen, zo is het spel ingesteld. Ze komen dichtbij, maar zien je niet. Je hoort de rochelende adem, en achter je schermpje op je bureaustoel zit je zelfs op het randje, adem ingehouden. Dan loopt hij weer weg. Spanning. Ik kan niet wachten op het volgende spel van de makers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten