Addicted to a certain kind of sadness

Beste Darwin,

Vandaag wil ik het weer hebben over dichten. Vorige week vertelde iemand mij dat ze mijn gedichten had gelezen, en zich een beetje zorgen maakte. Dat ik niet manisch depressief was. De teksten van mijn gedichten gaan namelijk zo vaak over verdriet, verlies, afwijzing en andere treurige onderwerpen dat het lijkt alsof ik me dagelijks in zulke situaties bevind. Dat is natuurlijk niet zo, maar waarom dicht ik dan zo somber?

 Tip: zet de clip aan, lees de tekst mee.

"Now and then I think of when we were together
Like when you said you felt so happy you could die
Told myself that you were right for me
But felt so lonely in your company
But that was love and it's an ache I still remember


You can get addicted to a certain kind of sadness
Like resignation to the end
Always the end
So when we found that we could not make sense
Well you said that we would still be friends
But I'll admit that I was glad that it was over


But you didn't have to cut me off
Make out like it never happened
And that we were nothing
And I don't even need your love
But you treat me like a stranger
And that feels so rough
No, you didn't have to stoop so low
Have your friends collect your records
And then change your number
I guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know
Now you're just somebody that I used to know
Now you're just somebody that I used to know


Now and then I think of all the times you screwed me over
But had me believing it was always something that I'd done
And I don't wanna live that way
Reading into every word you say
You said that you could let it go
And I wouldn't catch you hung up on somebody that you used to know...


But you didn't have to cut me off
Make out like it never happened
And that we were nothing
And I don't even need your love
But you treat me like a stranger
And that feels so rough
No, you didn't have to stoop so low
Have your friends collect your records
And then change your number
I guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know


Somebody...


I used to know
That I used to know


Somebody...


Now you're just somebody that I used to know"

Ik vraag me af hoe veel mensen, in Nederland dan, de tekst van dit liedje begrijpen. Heerlijk is de muziek, maar de tekst pakte me pas echt. Het gaat over twee mensen, een man en een vrouw die ruzie hebben (gehad) en helemaal uit elkaar gaan. Ze worden "strangers that they used to know", mensen die zo veel gedeeld hebben en nu verder uit elkaar zijn dan ze zouden willen. Alle verbindingen gebroken, boos, misverstanden. Mooi ook hoe de man eerst klaagt en da de vrouw haar weerwoord heeft.

Mijn theorie is dat songteksten (en gedichten) maar vier categorieën hebben: de klacht, de jubel, de gebeurtenis en de onzin, maar dat terzake.

Liederen gaan vaak over heel trieste, sombere dingen, ze onstaan uit gevoel, en welk gevoel sterker dan liefde? Als je de tekst van "somebody that I used to know" apart leest, dan lijkt het ook tragisch dramatisch. Het is de muziek die het liedje maakt. De muziek heeft energie, en kost het niet alleen, zoals bij een triest gedicht. Daar ligt het verschil.
Er zijn genoeg gedichten waar ik in mijn hoofd een ritme, zelfs muziek bij heb, waardoor het beter loopt, en voor mij waarschijnlijk ook minder somber klinkt. De somberheid is de kracht van het gedicht, en als je maar zo-zo met de intensiteit omgaat, dan klinkt het ook niet interessant. Wie dicht er nou over dat hij zijn boterham op de grond liet vallen? Was dat zo veel verdriet? Ik laat het hierbij, maar eerst nog een gaaf liedje (ja, er zitten poppen bij). Als je het gedicht kunt vinden, (niet zo ver terug) wat bijna een vertaling is van dit liedje, maak ik een gedicht voor jou.

Je kunt altijd contact op nemen met Sulicius via sulicius@hotmail.nl

Dit liedje is echt vet btw.