Dat is niet waar. Sterker nog, ik hou ervan om mensen te onderwerpen aan mijn criteria van mooi en lelijk. Uiterst vermakelijk voor iemand die zijn ogen ver, maar dan ook ver boven zijn oren verkiest. Waarom weet ik niet. Ik vind het prachtig om te kunnen zeggen wat ik wel en niet mooi vind, en wat mijn rede daarvoor is. Ik vind het afzichtelijk als een kin te soepel overgaat in de hals. Prachtig als een meisje grote oorbellen draagt (waarom is me nog een raadsel).
Dat zijn de kleine dingen, maar er zijn natuurlijk veel meer dingen. Dus wat ik doe wanneer ik iemand zie is een soort lijst afgaan, niet echt bewust, maar ik doe het wel. Daarna pas leer ik diegene kennen. Helaas werkt het nou eenmaal zo. Mooie meisjes zullen altijd mijn aandacht trekken en lelijke zullen mij ontgaan.
Oh, de treur van de lelijke meisjes! Ik vind het verschrikkelijk dat ze bestaan! Niet zozeer voor mij, maar voor zichzelf. Continu als ze in de spiegel kijken zullen ze zien dat ze niet lijken op de filmsterren, de modellen en de zangeressen. En nee, ik heb het niet alleen over dik en dun. Je wordt niet lelijk van dikker zijn. Je gezicht is het belangrijkste. Zo heb ik een vriendin die wat benadeeld is. Ze heeft een mooi lichaam, een leukere persoonlijkheid, maar haar gezicht... Het lijkt net alsof een amateur een gezicht uit een brok steen heeft proberen te hakken. Niet vrouwelijk gewoon.
Wat als ik verliefd wordt op iemand om het uiterlijk? Wat als ik van iemand hou die geen kin heeft, dik is maar geen borsten heeft, dofbruine ogen, vlassig blond haar, vlekkerige huid en een stem waar je hoofdpijn van krijgt? Dan moet ik echt verliefd zijn. Dan zal ze wel echt de ware voor mij zijn...
Lips, soft and sweet
Eyes like an untouched forest
A smile that knocks me off my feet
Eyes like an untouched forest
A walk that makes me turn,
Those eyes still get me
Behind I can see the forest burn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten