Normaal is twee benen, twee armen een romp en een hoofd, al zijn daar al uitzonderingen op. Nee, daar ga ik het niet over hebben, maar misschien gebruik ik het nog wel eens als voorbeeld.
Ik wordt er altijd zo gek van als ik probeer te bepalen wat normaal is, want wat voor de een normaal is, is voor de ander vreemd. Zelfs als iets vaker voorkomt dan anders hoeft het nog niet normaal te zijn.
Stel je hebt een jongen die dol is op mooie trucjes te doen met zijn skateboard. Het is zijn hobby en passie en hij heeft een plek waar hij met zijn mede-skateboarders graag uithangt. De jongen land nog wel eens verkeerd. In tegenstelling tot zijn vrienden krijgt hij wanneer hij valt bijna altijd het skateboard tegen zijn elleboog. Of het skateboard slaat omhoog, of hij land erop met zijn elleboog. De rest van zijn vrienden maken en grapjes om, maar de jongen valt toch bizar vaak op die manier. De jongen neemt aan dat dit voor hem normaal is, het gebeurt eenmaal het vaakst, misschien komt het door de manier waarop hij skate, wie weet. Voor de rest is het niet normaal. Enkel en alleen door ervaringen kan bij iemand 'normaal' anders zijn. Ik weet dat dit een gek voorbeeld is, maar ik moest ergens beginnen.
Er is een verkiezing. In die verkiezing zijn er twee partijen, waarvan de één veel groter is dan de ander. Beter gezegd, de Blauwe partij heeft 90% van de stemmen terwijl de Rode partij er altijd 10% krijgt. Is het dan normaal om op de Blauwe partij te stemmen? Je zou kunnen zeggen dat bij kiezen er geen kansberekening aan de hand is, die 90% staat voor het aantal stemmen, niet hoe groot de kans is dat er iemand op de Blauwe partij stemt. Maar dat is wel zo. Kansberekeningen bestaan uit een aantal factoren, bij een dobbelsteenworp zijn die factoren bijvoorbeeld de snelheid waarmee hij terecht komt, het gewicht van de steen, de ruwheid van het oppervlak waar hij overheen rolt en de stand waarmee hij in de hand ligt. Bij kiezen zijn er ook factoren. Waar de mensen vandaan komen, hoe oud ze zijn, hoe vaak ze serieus nadenken over de regering van hun land, etc. Als je dan in dat land komt ga je er vaak van uit dat de mensen die je tegenkomt aanhangers van de Blauwe partij zijn. Daar kun je vanuit gaan en 9 van de tien keer zul je er geen problemen mee hebben. Dan is het raar als je iemand tegenkomt die aanhanger is van de Rode partij. (Weer een apart voorbeeld moet ik eerlijk zeggen, ik ben hier nog niet zo goed in.)
Maar 10% van alle mensen maakt iets nog niet raar, zou je zeggen, dan zijn ze alleen iets anders. Maar vanaf welk percentage dan wel? Stel nou dat 0,0000023% van alle mensen op aarde tenen te veel hebben. Dat is raar, maar aangeboren. Het komt voor ja, maar raar is maar net hoe vreemd je 7 tenen aan een voet vindt. De mensen kunnen er niet aan doen en het is aangeboren.
Al weer een tijd terug was er bewezen dat een zekere mate van pedofilie ook aangeboren was. Pedofilii is verachtelijk. Kinderen die nog niet volgroeid zijn als lustobjecten zien is verkeerd, vind ik, en nog veel meer mensen. Er zal dus ook een percentage zijn van aangeboren pedofilie in de wereld zijn. Zijn deze mensen raar? En als ze niet raar zijn, zijn ze dan normaal? Raar is 10% misschien niet, maar veel minder zal voor verrassingen en excentriekelingen zorgen. Is raar fout, of alleen die manier van raar zijn fout. Ook als ze ermee aangeboren zijn?
Ik ben er nog niet uit, maar volgens mij komt het op meningen neer. Dit frustreert me omdat er in mijn perfecte wereld geen meningen bestaan, alleen rede, pure logica.
Regendruppels storten zich als kogels op mijn gezicht,
Ik loop al uren door de stad, maar elke deur zit dicht.
Elke windvlaag jaagt het water vanuit een andere hoek tegen mijn lichaam,
Ik weet niet waar ik eindig en de storm begint, en toch ben ik eenzaam.
De donder heeft heel de mensheid een kluizenaar gemaakt,
Zodat niemand het hoort als mijn wanhoop kreten slaakt.
De bliksem verlicht de duistere steegjes net genoeg om te zien,
Dat er in oude dozen vele katten schuilen, ik tel er wel tien.
Mijn handen zijn gevoelloos, net als mijn neus en oren,
Terwijl er nu hagel zich in mijn vlees wil boren.
Plotseling opent een deur, ik zie een verblindende gloed,
Een bezorgde gedaante komt mij met een deken tegemoet.
Ik loop al uren door de stad, maar elke deur zit dicht.
Elke windvlaag jaagt het water vanuit een andere hoek tegen mijn lichaam,
Ik weet niet waar ik eindig en de storm begint, en toch ben ik eenzaam.
De donder heeft heel de mensheid een kluizenaar gemaakt,
Zodat niemand het hoort als mijn wanhoop kreten slaakt.
De bliksem verlicht de duistere steegjes net genoeg om te zien,
Dat er in oude dozen vele katten schuilen, ik tel er wel tien.
Mijn handen zijn gevoelloos, net als mijn neus en oren,
Terwijl er nu hagel zich in mijn vlees wil boren.
Plotseling opent een deur, ik zie een verblindende gloed,
Een bezorgde gedaante komt mij met een deken tegemoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten