Zij

Ik ben echt helemaal gek van haar. Ze is de ware voor mij. Soms is ze wat stil en bescheiden, andere keren heeft ze geen blad voor de mond. Sommige dagen heeft ze lol voor tien en maakt ze de ene grap na de andere, dan weer is het mijn beurt om haar te vermaken. Ze is soms arrogant, gemeen en heeft een kort lontje, maar dat wisselt ze af met veel respect en geduld voor mij. Ze kan uren luisteren naar alles wat ik ooit heb geleerd en andere keren weet ze mij te verbazen met haar kennis over mensen en de wereld. Soms draagt ze jongensachtige kleren, lekker simpel, lekker zittend, dan weer prachtige rokjes, bloesjes en hakken die haar een dame van dames maakt.
Ze eet met grote happen, alles vet en alles zoet, dan weer gaat ze voor crackers en sla en eten waar ze als een eekhoorntje op knabbelt. Er zijn keren dat ze lang en slank en zo gracieus is als een zwaan, elegant en onaantastbaar, breekbaar. Andere keren is ze voluptueus en rond, zacht en knuffelbaar, wil ik niets anders dan haar de hele dag strelen en vasthouden.
Ze is enthousiast, irrationeel en naïef en wordt dan behouden, verstandig en afwachtend. Ze kan vaak met een stem mijn keel doen stokken of met soepele bewegingen mijn hart sneller doen slaan. Vaak heeft ze ogen, doordringend en helder, eerlijk en stralend, maar heel af en toe zijn ze donker, verborgen, mysterieus en exotisch. Ze heeft soms mooie kleine ronde oren of een prachtig zachte kin of een stel volle ronde lippen. Soms is ze degene die mij nodig heeft, zij waar ik voor moet zijn maar al snel verandert dat en is ze weer degene die mij met liefde en raad door moeilijke rijden weet te slepen. Haar haar is golvend, stijl of krullend, vaak donker maar ook vurig rood of licht blond, altijd glanzen, soms in staart, lang, kort of met kleuren opgefleurd die de natuur niet aan kan.
Ze is de enige echte, de waren en de mijne. Maar tegelijkertijd is ze een leugen, en sprookje, fabel, mythe. Ze is degene waar ik de wereld aan zal schenken, maar liefde en mijn leven. Ze is de enige waar ik liever mijn leven voor opoffer dan zonder haar te leven, maar dat is nooit nodig. Ze bestaat niet, en toch is ze altijd wel ergens.
Dan zie ik haar lopen, zitten, praten. Dan heb ik een gesprek met haar en lacht ze met schitterende ogen van plezier of met een keelklank die mij kippenvel van verlangen geven. Ze is zelfs niet altijd even mooi. Soms lijkt ze alles te bezitten, maar niet mijn hart. Ze zit in elk meisje, soms meer, soms minder. Daarom ben ik zo verdwaald. Telkens als ik denk haar gevonden te hebben blijkt ze niet alles te zijn. Ze is niet beleefd en brutaal, ze is niet lang en gedrongen. Ze is onmogelijk.
Maar ik zal haar vinden. Ik zal de energie vangen, de liefde, de schoonheid. ik zal ze binden aan een lichaam die haar kan bevatten. Ik zal alles doen om haar gelukkig te maken. Ik zal haar bedelven in blinkend en rijk. Ik zal haar overspoelen met mooie worden en liefdevolle zinnen. Ik zal al mijn moeite en capaciteiten aan haar ter beschikking stellen.
Ik zal zien dat ze niet mijn mythe is. Niet mijn muze of mijn nimf. Ze is mijn miesje, mijn beste vriendin, mijn trouwe maatje en minnaar en vrouw. Ik begrijp dan dat ze ook van vlees en bloed is, dat ik geen "energie" kan binden. Dat mijn verlangende geest mij behoeftes heeft voorgelogen. Ze zal een mens zijn, net als ik. Met gebreken en talenten, met sterke en zwakke punten. Niet de talenten die ik wil, of de zwakke punten die ik kan vergeven, maar die die haar mijn gelijke maken, die haar beter dan de anderen maakt. Ik zal haar vinden en tot die tijd praat ik onzin.

- Trots
Meisje, wees toch niet zo arrogant,
Schuif mij toch niet aan de kant.
Mooi ben je, dat is niet te ontkennen.
Anders ook, al is dat even wennen.
 
Maar je bent niet het toppunt van iedereen,
En doe normaal, al stap ik op je teen.
Het spijt me, ik ga op mijn knieën voor jou,
Ik laat zien dat ik ondanks alles van je hou.
 
Hoewel je alle lof en aandacht verdient,
Zijn ze niet van je eigen ik gediend.
Je hemelt jezelf op met de mensen om je heen,
Maar daardoor blijf je diep van binnen alleen.
 
Dagen heb ik je aangestaard,
Maar je vond mij jou niet waard.
Je wacht op iemand zo arrogant als jij,
Iemand zo knap en zo zeker, niet zoals mij.
 
Maar door zíjn arrogantie zal hij eisen,
En zich niet aan jou bewijzen.
Je zult zien dat je iets mist,
En je in mij hebt vergist.
 
Kijk! Ik ga op mijn knieën.
Kijk! Wat ik je bied.
Maar je kijkt niet lager,
En je ziet me niet,
Je ziet me niet...
 
            - Klacht van de tekenaar
 
Ik denk het duidelijker te maken
Door te overdrijven
De dunne lijn tussen levensecht,
En afzichtelijke lijven.
 
De symmetrie van perfectie heeft de grens
Van het imperfecte mens,
Maar die staat te kunnen nabootsen,
Is mijn grootste wens.
 
Iedereen wil zien, wat ik niet kan maken,
Terwijl ik met afzichtelijke waanbeelden,
Harten wil raken.