Warzone

Zonder kant te kiezen ben je voor beide een verrader.
Kies je wel, kies je verkeerd.
Ik heb weinig opgestoken van de verhalen van mijn vader
Maar wat ik heb, heb ik wel geleerd

Ik maak geen ruzie omdat ik je niet mag
Wat ik gister nog niet zag
Merk ik nu pas overdag
Ik wil zonder jou
Ach, ik lach nou overdag
Eig'lijk ben ik nog van slag
Omdat ik jou niet mag
Ga maar weg
Ga maar weg

En ik dreig haast, ga nu weg
Ik heb te veel gezegd
Zie ik je staan, kan ik nergens van genieten
Liever was ik niet hier lang gebleven
Maar je bent er, dat is pech
Ga maar weg
Ga maar weg

Ga je gang maar,
Ga maar weg
Ik wil zonder jou
Ga ver van mijn vandaan
Ga je gang maar,
Ga maar weg
Als je dat doen zou
Vlucht ver van mijn bestaan

Als ik je even slecht verdraag,
Op zo'n dag als vandaag
Dan voel ik kronkels in mijn maag
Gaat mijn stemming snel omlaag
Ik klaag, het knaagt, een nederlaag

Ik hou het hierbij vandaag

Eyes up here, boy!

Beste Darwin,

Op een moment in mijn nachtelijke bezoek aan de binnenstad stond ik met een goede vriendin in een uitgaansgelegenheid, waar een vaag bekende ons te woord stond. Nu was dit nog geen onaardige vent en zijn bedoelingen waren goed, maar deze heer keek overmatig veel naar het decolleté van mijn danspartner.

 Kijk, ik weet dat ze er zitten, we zijn mannen. Ik gaaf toe dat wanneer een dame wat inkijk heeft ik mijn ogen een kijkje gun. Zo zit dat, maar ik ben gauw uitgekeken, afhankelijk van de hoeveelheid oppervlakte vrouwelijk schoon onder aan de hals.
Maar in dit geval was er weinig te zien, een vrij keurig shirt bedekte mevrouw genoeg dat ikzelf er geen aandacht aan geschonken had. Toen kwam dus deze ooit groengebroekte feestganger mijn aandacht doorsturen, het viel zo op dat ik nieuwsgierig was.

Er was niets. Ik voelde me bedrogen.

Tot de volgende keer,

Sulicius Zeno Pygmalion

There and Back Again

As we travel on this road
We don't know where we'll end
I do know that for now it's good
Because I travel with a friend.

The Music is Through

Beste Darwin,

Waar hield jij van? Muziek? Kunst? Toneel? Ik ben vrijwel altijd iemand van het visuele geweest, van het voorstellen en zichtbaar maken. Ik hou van de kleuren, het licht en de ideeën die ik waar kan nemen. Maar vaak mis ik dat ik muziek kan maken.

Ik zing, ik zing veel. Elke dag als ik fiets heb ik muziek op, en het liefste zing ik mee, hoe veel mensen er ook mij tegemoet komen. Het ritme en het gevoel van muziek is onmisbaar voor een tekst die een lied nodig heeft. Ik mis muziek in mijn gedichten, ik mis de tonen die je vertellen dat je het niet al te serieus moet nemen, of juist niet te licht. Ik gebruik vaak het ritme van een liedje, en bouw daar mijn gedicht op. Ik neem de tekst van dat liedje, tel de lettergrepen en de klemtonen en de hele dactilische hexameter. Het is een genot.

Maar voor wie zing ik?

Sulicius Zeno Pygmalion

Several ch-ch-ch-changes

Beste Darwin,

Was de liefde maar een optelsom, een functie met waardes. Dan zou het zo veel makkelijker zijn om te zien of iets wel of niet werkt. Ik voer dan de getallen in en na wat numbercrunching komt er een getal uit wat negatief, nul of positief is.
Negatief betekent nee, laat maar, zelfs niet als vrienden. Probeer je dit dan eindigt het in ruzie en/of tranen. (Man, wat ben ik er gek op om en/of te gebruiken.)
Nul betekent dat het neutraal blijft. Je kunt vrienden worden, maar je zult nooit echt een goede vriendenklik hebben of recht tegenover elkaar staan.
Positief betekent dat er potentie is, je kunt er wat mee doen, wat je er mee doet ligt aan jezelf, nee dat ligt aan nog een berekening, dat is veel onpersoonlijker en dus makkelijker, niet?

Ik hou je voor de gek hoor, Charles, zo'n ontwikkeling is iets bijzonders en moois, maar ik heb er vaak moeite mee. In mijn hoofd lijkt het allemaal zo simpel, en ik reken rustig verder met dingen waar niet mee te rekenen valt. Het is vooral dat ik niet in die magie van "verliefdheid" geloof, wat me in de weg zit. Ik geef mezelf de kans niet denk ik.

Hoe heb jij dat gedaan Charles? Hoe heb jij, in jouw tijd, iemand gevonden? Zo zonder whatsapp, zo zonder uitgaansgelegenheden en eerste date naar de bios? Kocht je bloemen?

Ik zoek meteen weer naar een theorie, iets dat "werkt", maar zo werkt het niet.

Ik kijk uit naar je antwoord,

Sulicius Zeno Pygmalion

Schommelen

Beste Darwin,

Ik heb het al eerder gehad over een rationeel wezen, geluk en dergelijk, maar ik heb gemerkt dat leven zonder verdriet ook een leven zonder geluk is. Het klinkt misschien raar, maar als je je afsluit om geschaad te worden is het ook moeilijk om geheeld te worden.

Ik hoopte zo veel haat op, zo veel walging en wanhoop, en het had allemaal geen nut. Niet dat ik echt afgesloten ben geweest, maar ik probeerde het. Zo'n stoïcijns leven. Het helpt wel, en het geeft veel steun om te kunnen accepteren, maar de wil om er iets aan te doen is iets magisch. Het is hoop, het is vertrouwen en geloof. Als ik de wil heb om de situatie naar gelieve te veranderen dan zal ik dat doen, en dan zal de situatie veranderen. Doen, minder denken, doen.

Ik ben best tevreden.

Met vriendelijke groet,

Sulicius Zeno Pygmalion

Stereotype

Beste Darwin,

Wanneer jij naar buiten kijkt, zie je dan de natuur?

Ik zie een tuin. Daarna zie ik planten en tuinmeubels.
Ik zie struiken, kruiden en bomen.
Ik zie stam, stengel en steel, groen, bruin, zwart.

Ik zie de plant waar ik vroeger een bal in heb geschopt, waar mijn ouders niet blij mee waren. De plek waar elk jaar een stel merels hun nest maken. Ik zie het boompje die geplant is rond mijn geboorte, en dan ook "Sulicius' Boom" wordt genoemd.
Bladeren, verwelkte bloemen en rottende vruchtjes, de herft heeft zijn sporen nagelaten en wordt nu ambitieus opgevolgd door de winter.

Ik voel een enorme nostalgie, een kunstzinnige overwoekering, een emotionele overmacht. Wat nu?

Ik wacht,

Sulicius Zeno Pygmalion

Growing Old

Beste Darwin,

Ik ben jarig geweest. Eer jaarlijks feest heeft mij een nieuw jaar ingeleid, maar ik ben niet zo overtuigd van een plotseling overgang. Ik focus me nu een tijdje op meer 'volwassen' zijn. Beter weten waar ik mee bezig ben, minder afhankelijk zijn en grip hebben op mijn situatie. Ach, Charles, ik ben er nog niet, maar elke stap die ik neem in de goede richting geeft wel zo'n geweldige kick!

"Stop depending on others, start being somebody people can depend on. Everything else is just what people think looks like an adult."

Mijn vrienden zijn geweldig lieve en inspirerende mensen, ze hebben allemaal iets wat hen speciaal maakt en daar koester ik ze om. Ik hoop dat dit zo blijft.

Met vriendelijke groeten,

Sulicius Zeno Pygmalion

Reeling Over

Saturday night and there's nothing good to do
A couch potato and I'm staring at the tube
There's a party that I'm not invited to
It's ok, because I'd rather be with you

No cheap alcohol, 'cause we tried that once before
Just two drunks, we don't do it no more
I was lonely, but now not anymore
Grab my hand let's get up, go outside the door

In the darkness I can't see your lovely face
It's ok, because I've looked at it for days
As we watch the stars and wonder about space
The world is shit but this has to be the best place

Breingang

Hoe meer ik blijk te weten, hoe minder het me scheelt.

Mijn bedoeling is vergeten, mijn aanleg raakt verveeld.

Ik droom alleen maar verder in een uitgestorven nacht.

Ik heb in tijden niet zo veel over zo weinig nagedacht.

Op een moment komt er het keerpunt in mijn rationele stroom

Dan draai ik door mijn slaap in een uitgedachte droom

Dan piekt mijn interesse, dan is de spanning terug

Terwijl er niets verandert, verandert alles vlug.

Someday I'm gonna make you cry

Sometimes, it seems so cruel. I know this one girl, and she’s nice. Not nice nice, just nice. She’s someone who you like to have a drink and a talk with on parties and who you’re not uncomfortable with when you meet her in the supermarket. Her friends overlap those of mine in the most stretched out spots, but that’s ok.  
She’s pretty, but not to take pictures of. But, and this is the most cruel thing, she is the most beautiful when she cries.

I’ve seen her cry twice now, mostly unaware of the cause, but it’s magical. No one even dares to comfort her. She becomes a piece of art, shuddering, shimmering like a clear star-filled sky.
Pearls race down soft, reddened cheeks, originating from sparkling crimson-edged glances that seem to carry the sorrows of the world. Like a mother blindly searching her child in a plaincrash, her hands cross and reach for her shoulders, neck and chin.
When she sits down, her fragile limbs fold awkwardly like two pieces of a puzzle that are mashed together in rage and desperation. Shaking like a leaf, soft sobs, wails that bring dark clouds; she is the culmination of every bad time you have ever had to deal with.

I’m not sure when she cried, or for how long, but I stared, not realizing there was anything else than this girl, this beacon of grief, on the world. She knew. She wiped those tears from her eyes, as I mumbled something that could be interpreted as: “Are you okay?”
Then, the moment is gone. She get’s up, puts up a good excuse for a smile and walks to the bathroom while talking to one of the friends that we don’t share. I shrug, while some guy asks me what was the deal with her.

Man, she cries like something out of this world. It’s just fascinating. The worst thing is knowing how she changes when being in despair. Now every time I see her, I somehow hope there is something for her to cry about or if there is anything I can do to make her cry. I am a monster, just powerless against such a force of nature, such unfiltered grief.

Tragic Hero

Beste Darwin,

Laatst had ik het met mijn gedachtekameraden over helden. Ze zagen een held als iemand die met een geweer de levens van anderen red. Een figuur die zijn leven opoffert, die durft te gaan waar niemand durft te gaan. De man met de badge. De vrouw die een kind red uit de vijver. Mensen die levens redden.

Dan druk ik je nog even de drie grondbeginselen van de evolutie in je handen:
1. Elk individu is net iets anders.
2. In de genen van een individu staat hoe hij zal zijn en deze geeft hij door bij de voortplanting.
3. Binnen een soort is er altijd competitie.

Wat betekent dit, beste Charles? Dat helden een vreemdsoortig iets zijn. Een held offert zijn leven, zijn genen, zijn evolutionaire voordelen en kracht, op voor anderen. Waarom zou hij dit doen? Heeft dit nut voor de man? Één leven voor dat van velen wordt toch vaak gezien als een goede ruil, al ligt het dat wel aan de levens die gered worden. Kinderen, vrouwen, vrienden, familie, al deze zijn het vaak waard om te redden.

Toch is dit weer logisch te verklaren. Sorry, het is de manier waarop ik de wereld begrijp. Als je een soort hebt waarin helden leven zullen er vaak genoeg mensen gered worden doordat één van hen zich opoffert. Zo blijven er meer van die soort over, simpel toch? Helaas zit er een foutje in dit idee. Een individu is maar net zo succesvol als de hoeveelheid genen die hij deelt met zijn nageslacht en familie. Iemand die zijn kinderen red is waarschijnlijk vrij effectief bezig. Dus ook mensen redden die voor je kinderen zullen zorgen.
Maar dat ben je zelf ook. Je eigen leven redden is een van de meest belangrijke dingen voor jezelf. Je neemt dan nog een kans om je leven uit te werken. De lafaard leeft langer dan de held.

Wij zijn de lafaarden. Wij zijn de geredden. Wij zij de mensen die te bang waren om de ambulancebroeders te helpen en daardoor onze eigen huid redden. Heel af en toe zit er een succesvol knikje in onze angsthazenideologie en springen we iemand te hulp. Zo red je een leven.

Een leven redden met een geweer in je hand en een vinger op de trekker? Dat is voor mij niet indrukwekkend. Je bent begonnen aan een opleiding soldaat, je bent gegroeid in een omhulsel wat de ideale, morele strijder is. Ren je weg? Welnee. Geen wonder dat je je compagnie probeert te beschermen en je opoffert. Het is je baan. Maar de man die het bijzondere doet, het buitengewone? Dat is een held. De man die als een kat in het nauw een ongekende kracht heeft en doet wat hem goed lijkt.


Ik weet eerlijk gezegd niet waar ik naartoe wil met dit verhaal, excuses. Ik zal voortaan deze stukken plannen en duidelijk opstellen. Charles, ik loop af en toe wat vast, want mijn gedachten werken ook niet op een manier die gemakkelijk te verwoorden is.

Met vriendelijke groet,

Sulicius Zeno Pygmalion

Chances are...

She's like the dice
Whatever way you roll her
You know you can't control her
Unsettling eyes
She has such polar sides
In the actions she hides

Puddin's

Syllabels slide along your lips
The soft rumble of your fingertips
Somehow honing that simple smile
Wretched, pitiful, oh-so vile

Every day you laugh again
Couldn't stand to be a man
How your hoots make my head hurt
Absolutely and absurd

Spark

Electric charges keep turning

The clouds and skies go around and change lay of the land

Somehow the forests are burning

The thunder crackles and blasts the tallest trees where they stand

Slowly the green turns to red

And everything whispers with the sound of the rain

No leaves but ashes instead

Eyeless tears glister but now it's all in vain.

But please, show me where is evil, show me where is light

'Cause evil is has gone away

Show me what's the evil, show me what's the light

Not sure what is wrong today

Technologic

Beste Darwin,

Wat kreeg het dove, blinde kind met kerst?

Kanker.

Wanneer mag je lachen om zo'n grap? Dit is namelijk een anti-grap. Het begint meestal met iets wat je al kent, "Komt een man bij de dokter...", "Lopen er een Chinees, een Japanner en een Mongool een bar binnen...". Daarna neemt de grap een heel ander pad. Iets wat niet alleen onverwachts is, maar ook niet aansluit bij dat wat een grap kan worden genoemd.

Toch lach ik. "Wat is er erger dan een worm in je appel?" - "De Holocaust." Simpel, gruwelijk en al snel onrespectvol bij mensen die dit niet om te lachen vinden. Ik merk dat dit totaal niet in de smaak valt bij de meeste mensen. Nog een soortgelijke grap is eentje met een erg lang verhaal die eindigt met: "Wat denk je dat de pinguïn zei? Niets, pinguïns praten niet." Minder pijnlijk.
Ik kan niet laten om er om te lachen. Een meta-grap. Een grap die al voorbij de standaard gaat. Ik hou van clichés doorbreken en iets te doen wat een uitdaging is. Toch moet ik oppassen. Mensen vinden het niet leuk. Terwijl ik zenuwachtig door lach, zie ik hun ogen mij veroordelen. Wie zit fout? Is dit een kwestie van vrijheid van meningsuiting? Is grinniken om een moord te veel? Schateren om een oorlog? De grootste grap is dit hele gebeuren. Ik weet niet wat er van me verwacht word.

Met vriendelijke groet,

Sulicius Zeno Pygmalion

Anti-Joke

"A man sees a cute girl in a bar. He badly wants to approach her but feels insecure about himself. He thought about passing her a note. "If you like me, smile, otherwise do a backflip ;)". She read the note, smiled, stood up and did a backflip."

Haha, ik lach om de grap. Teleurstelling na een schattige opbouw. Toch is er iets bijzonders aan deze grap.

Hij begint met een klassiek scenario: de bar, de man en het meisje. Niets geeft ons een fijnere ondergrond om onder ons weg gehaald te laten worden. Het hardst kun je vallen wanneer je denkt dat je goed staat. Doordat je schrikt van een simpele opzet met een vreemd einde is de reactie van het absurde echter. Dit is een simpel idee wat in alles gebruikt wordt waarbij men het publiek wil verassen. Maargoed, een bar.

Hij vindt haar leuk. Geen wonder, ze is 'cute'. Ik ben vast niet de enige die hoopt dat ze samen eindigen. Wat is er mooier dan een happy ending? Helaas, de man is onzeker en weet niet hoe hij het meisje het beste kan benaderen. We kennen het allemaal wel, ze twijfel bij wat je moet doen. Hoe zeg je iemand dat je ze wel graag beter wil leren kennen zonder over te komen als een engerd? We leven in een wereld waar de hoeveelheid contact is verminderd onder vreemden zodat we niemand hoeven te vertrouwen met onze woordkeuze, onze goede bedoelingen. Een "Goedemorgen!" zonder een "Goedemorgen!" terug is niet leuk. Hierbij is de goede bedoeling gestraft door een mogelijk bange of chagrijnige ochtendstapper. We zijn bang om gekwetst te worden met hoe we proberen om te gaan met mensen.

Nog erger is het natuurlijk bij een aantrekkelijk persoon van het voorkeursgeslacht. Je wil graag dat diegene je mag, dat je hem/haar aan het lachen kan maken, kan vermaken. Je bent bang om vreemd over te komen, om fouten te maken die je later onder de douche nog tot in oneindigheid herhaalt met een goede oplossing. Lang verhaal kort: we leven mee met de man.

Nu komt iets nieuws, de man heeft een idee. Hij schrijft een briefje! Briljant! Hierbij kun je zorgvuldig je woorden kiezen en vanaf een veilige afstand. Minder risico. Toch geeft dit extra signalen naar het meisje. Allereerst kan hij nu schuwer lijken. Bang voor direct contact. Misschien is hij wel doof of niet in staat om te spreken. Of mysterieuzer. Een figuur die niet meteen zijn masker af doet kan bijzonder interessant zijn om een gesprek mee te voeren. Is de tekst origineel van hem? Is het zijn masker? Met het masker bedoel is het beeld dat de man geeft van wat hij niet is. Misschien wil hij ook mysterieus overkomen. Is dat mysterieus? Tenslotte is het briefje schattig. Het is een vrij rustige, vriendelijke manier om iemand niet meteen met jezelf op te zadelen.

Maar dan, de tekst op het briefje! Ongelofelijk! Wanneer ze hem ziet zitten zal het glimlachen sowieso al vanzelf gaan. Glimlachen is geen buitengewoon moeilijke of vreemde opgave. Het is een lieve, natuurlijke reactie. Deze reactie verwachten maakt de man sympathieker. Net gedaan, meneer, chapeau!

"Otherwise, do a backflip." Dit is het kenmerk van een slim persoon. Door eerst te laten zien dat hij haar de keuze geeft maakt het het wat makkelijker om er van uit te gaan dat de man het goed bedoelt. Toch is het eigenlijk geen keuze. De 'backflip' is een atletische uitdaging die maar weinig even in een bar uit kunnen voeren. Dit geeft het meisje het teken dat de man stiekem hoopt dat ze geen nee zegt, maar ook dat hij haar zo graag wil leren kennen dat hij haar het liefste geen keus geeft. Een soort mix tussen lef en wanhoop die vastberadenheid uitstraalt, erg bijzonder. Nu is het zo dat de man er dus ook van uitgaat dat het meisje begrijpt wat er staat. Er staat eigenlijk "I like you, I hope you like me too, come over here.", al is hier de humor uit gehaald. Als het meisje zich aan de 'afspraak' houdt dan zal ze moeten kiezen tussen glimlachen en een backflip doen. De een is veel makkelijker en leuker dan de ander. Hij geeft haar eingelijk geen optie, maar doet dit op een vriendelijke manier. Het blijft een briefje, ze kan het negeren, hij staat niet vlak voor haar met een aangeschoten kop schreeuwend "DO A BACKFLIP!".

Maar dan, ze lacht! Heilige Allah, Vishnu en Thor! De man heeft geluk en ze blijkt gunstig gestemd te zijn, nu kan hij dan eindel-"stood up, and did a backflip."

...

Ze heeft het gedaan. Maar ze lachtte! Het is niet te geloven dat ze een backflip kon, en nu zitten we met een teleurgestelde man en een mooi meisje die een backflip doet in een bar. We lachen, de opgebouwde spanning van verwachting ebt langzaam weg en we zijn gevuld met melancholie. Arme man.

Maar nu komt de nabeschouwing. Wat dacht het meisje? Het eerste wat je denkt is dat ze niet geïnteresseerd was. Maar glimlacht ze dan omdat ze leuk vind dat ze wel een backflip kan? Glimlacht ze omdat ze de man teleur kan stellen? Is ze boosaardig en geniet ze van de teleurstelling die ze onze held zal bezorgen? Deze passen allemaal in het rijtje: ze is niet geïnteresseerd, maar wat als ze dat wel is?

Wat nou als het meisje eerlijk glimlacht, maar alsnog graag wil laten zien dat ze een backflip kan, enkel om de man te verbazen en mogelijk voor de gek te houden met een dubbel antwoord?

Ik hoop op het laatste.

Lordling's Wail

I have a fortress made of feelings
It's made of arguments and facts to help them stand
The walls are high, the gate is barred now
But you don't know why, you just don't understand

I made it large to fit my ego
I made it larger so that what I think can grow
But don't be scared I am a good lord
I made it larger so my friends can come and go

Sometimes it's dark and I'm cold and alone
I sit in my hall that's made of love and stone
But I know that I am safe and can go out and do good
Just like any person would

You have a fortress made of feelings
It's made of arguments and love to make them stand
The walls are thick the gate is open
I don't know why, I just don't understand

Fort Sulicius

Beste Darwin,

Oh jongens nog aan toe. Ik ben dus naar Taizé geweest en ik heb genoeg denkstof. Wauw. Zo waanzinnig veel leuke, interessante mensen ontmoet, het was echt bijzonder. Drie keer per dag "bidden" in de kerk geeft je genoeg tijd om even wat op een rijtje te zetten.

Om dit niet in een tienerblog te veranderen met updates over mijn vakantie zal ik het maar weer hebben over Sulicius' hersenspinsels. We beginnen met fort Sulicius.

Ieder mens leeft in een zekere zekerheid. Een overtuiging waar ze begrip en rust in vinden. Om het bestaansregeltje nog een keer op te sommen: "Alles wat goed is in bestaan, bestaat." Dit betekent ook dat een overtuiging die niet wankelt na het voorstellen van een andere mening al totaal in elkaar stort. Daarom is het ook niet gek dat mensen een overtuiging over iets bijschaven en sterker maken. Elke dag staan we open en bloot in contact met andere mensen, andere meningen, andere gedachten en deze laten hun indruk achter.
Doordat de sterkere overtuigingen blijven en zich ook verspreiden, zullen deze meer voorkomen. Evolutie, dear Darwin.

Maar nu komt het volgende. Twee overtuigingen die haaks op elkaar staan, bestaan in dezelfde wereld. Deze gebruiken argumenten en bewijzen. Feiten en filosofieën. Deze komen allemaal uit dezelfde wereld. We dekken ons in met deze bewijzen. We beschermen ons met argumenten en filosofieën. Mensen met gaten in hun fort kunnen best overtuigd worden door een ander. Fort Sulicius is er net zo een. Hij is gemaakt van de stenen Rede, Logica, Wetenschap en Evolutie. De stenen zijn verwerkt met lagen van ervaring en vertrouwen. Zonder dat staan de stenen niet.

Is dat niet geweldig? Nu lijkt een fort eng en gesloten, maar hoe anders kan je iemand helpen zonder dat je jezelf kunt verdedigen? Een veilige plek om je terug te trekken en te laten zien wie je bent. Niet iedereen heeft een fort nodig, niet iedereen zal er namelijk op aangevallen worden. Het zijn onbeschermde dorpjes die een struikrover of twee wel weg kunnen jagen, maar waar geen muur gevraagd wordt, zal er geen gebouwd worden.
Wie kan beter aanvallen dan hij met een geweldig fort? Iemand compleet gedekt met zijn overtuigingen heeft niets te verliezen als hij er met iemand over praat. Wat zal diegene hem dan ook terug kunnen doen?

Hoezo begin ik hier over? Nou, neem een goede protestant. Eentje die in een kasteel van Geloof, Jezus en God woont. Ik loop dit even versneld af, maar maak je niet druk, ik zal hier nog allemaal dieper op ingaan.
Ik zal zeggen dat de mens zoekt naar oorzaak gevolg. Logica en rede is wat onze wereld betrouwbaar en vredig maakt. Helaas zijn we net niet slim genoeg. We zouden alles kunnen verklaren, maar zijn daartoe nog niet in staat. Ergens willen we ook niet alles verklaren.
De protestant zal het met me eens zijn en zeggen dat alleen God alles weet. De mens is imperfect. Maar dat is niet mijn conclusie. Mijn idee is dat de mens goden heeft verzonnen omdat hij gebrekkig is. Als een soort Sinterklaas erbij om ons gelukkig te maken met het idee dat we beloond worden voor ons goede gedrag. Wauw, een vergelijking met Sinterklaas bevat nog veel meer bruikbare stof. Voor vandaag ben ik klaar, ik schrijf je morgen wel weer, Charles.

Met vriendelijke groet,

Sulicius Zeno Pygmalion

Shimmer

Can I show you something you haven't seen
Something special that has always been
Look now, be now, mirror makes light
At you, as you turn into sight

This is who are today
Things have always been this way
Mirror, mirror on the wall.
Is this what you want at all?

As you see there's something you lost
Want it back no matter the cost
But it's been replaced by nothing you've known
It's not what your mirror has shown

This is what you want today
You know what you need to say
Mirror, mirror on the wall
Turns out you were never small

Persuit of Happiness

Je maakt me vrolijk maakt me eerlijk,
Het is zo heerlijk, als ik je bij me heb dan voel ik me gaan.
Dan kan ik lachen kan ik eind'lijk zien,
Dat ik geluk verdien, dat dit geluk altijd heeft bestaan.

Kijk daar de wolken en de regen,
De wind zit tegen, het weer is alles wat ik ooit ben geweest.
Jij hebt de zon, jij hebt het maanlicht,
Je ogen gaan dicht en daarvan hou ik toch misschien wel het meest.

Kijken

Word je nog elke dag verrast door alles wat niet past?
De wereld is zo wonderlijk, gebroken en bijzonderlijk.
Kijk elk straatje in, aanschouw de plek voor het begin.
Elk persoon is een kunstwerk, sommige knullig, sommige sterk,
Maar hou het wel in de gaten, als je blik je zal verlaten
En je wereldje zijn kleur verliest, ben jij degene die daarvoor kiest!
Wees niet bang voor raar, vaak is het gekste waar!
Je mag nooit meer je ogen sluiten voor de pracht en praal daar buiten.

I just wanna write you a love song

Beste Darwin,

Nu is het moment gekomen, ik stook het vuur, trek mijn handschoenen aan en pak mijn hamer. Ik ben de woordensmid, ik ga een gedicht maken die ongekend sterk rijmt. Hij wordt uniek. Elke slag zal hem vormen naar dat wat ik wil, een metrum zo scherp dat ik mijn vingers er haast aan open haal.
Nu heb ik grof staal. Mijn klant verwacht niets van mijn kunsten. Ik heb een doel. Ik heb de materialen. Ik heb de wil. Let's do this...

Doel:
Het gunstig stemmen van een mooie dame en haar op een date vragen.
Thema's:
Schoonheid, liefde, ode, competitie, zelfspot, verlangen.
Inspiraties:

• De ode's van de Mike & Thomas Show, deze hebben een heleboel grappige, korte liedjes gemaakt over de gasten die ze hadden. De stijl is vaak overdreven en onzinnig, iets wat ik zou willen bereiken.
• Romeo en Julia, de balkonscène waarin ze elkaar overdreven de liefde beloven. Klassiek en onbeheerst verliefd.

Wat wil ik zeggen?: 

1e Strofe: Ethos (kwatrijn)
Begroeting, inleiding van onderwerp

2e Strofe: Logos (sextet)
Ode aan haar uitstraling en uiterlijk.

3e Strofe: Pathos (kwatrijn)
Terug komen op dat het dichten eigenlijk vreemd is

4e Strofe: Pathos (kwatrijn)
De coupe de grâce, de grap waarin ikzelf belachelijk gemaakt word om haar aan het lachen te maken en eindig met de uitnodiging tot een leuke activiteit, direct of indirect.

Hier in verwerk ik de klassieke overtuigingsmiddelen:

Ethos: het creëren van een positieve karakterindruk met het doel het publiek voor zich te winnen

Logos: het beargumenteren van de stelling met het doel het publiek te instrueren

Pathos: het bewegen van de emoties van het publiek met het doel het publiek mee te slepen en te ontroeren

Opzet:
Daar ben je dan, Christianne,
De droom van vele mannen.

Hier begin ik mee, eindrijm, 8 lettergrepen, verdeeld in twee stukken van 4.
Tweede regel, 7 lettergrepen, verdeeld in 3 en 4.
De eerste helft heeft nadruk op de tweede lettergreep, 'ben' en 'droom', terwijl deze bij de tweede helft op de derde ligt. Ik wil er nog meer alliteratie in stoppen, maar 'Daar' en 'dan' en 'De droom' en zelfs 'van vele' gaat al bijzonder lekker, nu ik dat zo zie.

Daar ben* je dan, Christia*nne,
De droom* van vele man*nen.
Geef mij de tijd* om te to*nen,
En jouw geduld* te belo*nen.

Asterisken zijn voor de nadruk op lettergrepen. Ik zal dit ritme ook bij de laatste twee strofen gebruiken. Helaas is de alliteratie heer gebrekkig afgezien van 'tijd om te tonen', maar het is te doen. Knap ingeleid, zeg ik zo, en bereid de muze voor op dat het gedicht even duurt. Doordat het wat kort is krijg je al snel het Sinterklaas-idee. Dit is moord en doodslag voor een goed gedicht. Op naar de Logos.

Want Christianne is* een echt won*der
Een stralende nimf*, kan niet zon*der
Alle man*nen val*len voor jouw*
Met die blik* zo hel*der en blauw*
Als ik ooit* verdrink* in jouw og*en
Wil ik nooit* meer t(e)rug* op het dro*ge

Klinkt* dit alles zo vreemd* en zo gek*?
Heb* ik aan schaam*te en re*de gebrek*?
Want welke woo*rden kan ik kie*zen,
Zonder je aan*dacht te verlie*zen?

Ik ben geen Ca*ssanova, een misluk*te Don Juan*,
Ik ben ook niet* overtuigd, of ik* dit nou wel kan*.
Maar als* dit rijm*sel wel goed klinkt en je in een goede bui schept
Vroeg ik* me af* of je volgende week vrijdagavond wat te doen hebt...

Ok, dat is dat. Wat is Christianne een verschrikkelijke naam. Totaal geen metrum, nauwelijk fijne rijm en ik ben al helemaal klaar met die meid.
Arme dichter, alweer vele zinnen lichter.

Maar hij loopt. Het gedicht heeft pit en kracht en macht. Al ligt de derde strofe qua taalgebruik dwars bij de rest van het gedicht, blijft het een te mooi stuk. De alliteratie heb ik ook moeten laten glippen, omdat dit een losser gedicht werd.

"Daar ben je dan, Christianne,
De droom van vele mannen.
Geef mij de tijd om te tonen,
En jouw geduld te belonen.

Want Christianne is een echt wonder
Een stralende nimf, kan niet zonder
Alle mannen vallen voor jouw
Met die blik zo helder en blauw
Als ik ooit verdrink in jouw ogen
Wil ik nooit meer t(e)rug op het droge

Klinkt dit alles zo vreemden zo gek?
Heb ik aan schaamte en rede gebrek?
Want welke woorden kan ik kiezen,
Zonder je aandacht te verliezen?

Ik ben geen Cassanova, een mislukte Don Juan,
Ik ben ook niet overtuigd, of ik dit nou wel kan.
Maar als dit rijmsel wel goed klinkt en je in een goede bui schept
Vroeg ik me af of je volgende week vrijdagavond wat te doen hebt..."

Ik hoop dat dit je weer wat inzicht in het dichten heeft gegeven, Charles. Merk vooral op hoe de voorbereiding een gedicht meer samenhang kan geven en het dichten versimpelt door te beperken wat je gaat zeggen.

Met vriendelijke groet,

Sulicius Zeno Pygmalion

Dealers

"Hey man, need some poetry, want to have some galant time?"
-"Sure, man, whatcha got?" 
"Got some Shakespear, some Poe..."
-"Got anything new? I'm willing to try something else, but none of that 'free verse' crap that people around here are using, it fucks me up."
"Well, I have some Sulicius. It's not refined well, but there are few drawbacks and it's not that addictive."
-"It ain't free verse, right?"
"No man, got this fresh from the poet, it's pretty good."
-"Well, you know your shit. Better make it worthwile. How much for, uhm, three of 8 lines?"
"This stuff ain't cheap, it'll cost ya about three kisses and a longing look."
-"Holy fuck, where am I supposed to get that kind of repayment."
"Look kid, poetry doesn't grow on trees, you know where it comes from. Those poets try to make a living on this, ya know, only this way they can keep up making the good shit."
-"Fuck man, this better be good. I don't want no awkward shit in the morning, allright?"
"Well, there's always a chance."
-"Well fuck, if this doesn't rhyme like shit I will find you motherfucker, and if it's any good you'll have an extra kiss the next time I'll buy from you."
"Here you go, now make 'em count, man." 

Voor ik stop

Ik wrijf in mijn ogen, stap uit bed
Heb in de gauwigheid maar thee gezet
Terwijl de krant mij wakker schrikt
Heb ik mijn brood droog weggeslikt

O-oh-o-ho-o, dit heb ik al gedacht.
O-ho-o-ho-o, 'k heb niet gedroomd vanacht.


Sommigen zeggen je verspilt je tijd
Maar ik moet het gewoon kwijt
Als ik altijd te ver blijf gaan
Om dan verward te blijven staan
Nog één keer maak ik het weer te bont
Nog één keer draait mijn maag in het rond
Nog één keer kijk ik dan jou kant op
Nog één keer voor ik dan eind'lijk stop


Ik wrijf mijn gezicht met schaamte in
Scheer da mijn wangen en mijn kin
Mijn spiegelbeeld kijkt me vrolijk aan
Nu durf ik er weer tegenaan.

O-oh-o-ho-o, dit heb ik al gedacht.
O-ho-o-ho-o, 'k heb niet gedroomd vanacht.


Sommigen zeggen je verspilt je tijd
Maar ik moet het gewoon kwijt
Als ik altijd te ver blijf gaan
Om dan verward te blijven staan
Nog één keer maak ik het weer te bont
Nog één keer draait mijn maag in het rond
Nog één keer kijk ik dan jou kant op
Nog één keer voor ik dan eind'lijk stop

Voor de onbekende

Zo. Hier is het dan op uitgelopen
De spanning had mij haast geslopen
Gelukkig is het moment dan hier
En meis, doet mij dat een plezier!

Want na verkeerde berichten te sturen
En met twijfel naar mijn scherm te turen
Gaf ik op, maar, tweelingzus
Dit rijmen is een hele klus
gelukkig zeg ik niet gauw nee
En dicht er dan gewoon maar mee

Waar ik me toch wel voor schaam
Meisje, ik vergat je naam!
Gelukkig is de avond nog jong
Heb ik de smaak van bier op mijn tong
Ik zeg, excuus, ik was vergeten
Maar hoe mag je dan wél heten?

More numbers

Beste Darwin,

Ik vond zojuist een stukje introductie in een studieboek wat mij warm maakte van binnen. Zullen we deze gezelling uitpluizen? Ik begin wel.


"Natural science is the search for “truth” about the natural world. In this definition, truth is defined by principles and laws that have evolved from observations and measurements about the natural world. The observations and measurements are reproducible through procedures that follow universal rules of scientific experimentation. They reveal properties of objects and processes in the natural world that are assumed to exist independently of the measurement technique and of our sensory perceptions of the natural world. The mission of science is to use observations and measurements to characterize the static and dynamic properties of objects, preferably in quantitative terms, and to integrate these properties into principles and, ultimately, laws and theories that provide a logical framework for understanding the world and our place in it." - Medical Imaging Physics, 4th ed, Wiley

Hier gaat het over waarnemen. Waarnemen is het belangrijkste in het vinden van een weg in de wereld. Zonder iets waar te nemen kun je nergens iets over zeggen. Niet over jezelf, niet over anderen.
"Natural science is the search for “truth” about the natural world." 
De waarheid. We zoeken alleen naar de waarheid. De waarheid bestaat niet uit leugens en geheimen. De waarheid is een kracht groter dan de wereld. Deze "waarheid" is de rede, de logica, de waarom en waarvoor voor alles.
"In this definition, truth is defined by principles and laws that have evolved from observations and measurements about the natural world."
Wat ik zeg. Het gaat om de wetten van de natuur die we hebben waargenomen en opgesteld hebben. Hier is geen ruimte voor subjectiviteit. Hoe graag je ook hebt dat de zwaartekracht in de lucht zit, het komt echt uit de aarde. Je kunt niet overleggen met een natuurwet. Natuurwetten hebben jou niet nodig, terwijl jij afhankelijk bent van ze. Oh, ja, Charles, natuurlijk is er niemand om de natuurwetten op te stellen, maar appels vallen nog steeds naar beneden en ijs smelt nog altijd bij die bepaalde hoeveelheid energie.
"The observations and measurements are reproducible through procedures that follow universal rules of scientific experimentation. They reveal properties of objects and processes in the natural world that are assumed to exist independently of the measurement technique and of our sensory perceptions of the natural world."
Reproduceerbaar. Elke keer als iemand het niet gelooft, kun je het laten zien. Misschien bestaat de meting alleen uit cijfers en een vreemd grafiekje, maar nadat je uitgelegd hebt wat de waardes zijn en hoe de meetapparatuur werkt is er geen mogelijkheid om dit niet te geloven. Er zitten regels aan de wetenschappelijke experimenten. Betrouwbaarheid en validiteit van metingen zijn uiterst belangrijk, afgezien van of de metingen verklaarbaar zijn of niet.
Opnieuw, de eigenschappen bestaat altijd. Zonder ons red de zon zich best. Licht is nog steeds een golf en een deeltje. Een foton heeft helemaal geen woorden of classificaties nodig om te doen wat hij doet. We schieten vaak te kort, en dus is er meer onderzoek nodig.
"The mission of science is to use observations and measurements to characterize the static and dynamic properties of objects, preferably in quantitative terms, and to integrate these properties into principles and, ultimately, laws and theories that provide a logical framework for understanding the world and our place in it."
We willen de wereld begrijpen. We willen zien hoe het zit. Al vanaf de eerste holbewoners in hun berenvellen proberen we de natuur te verklaren. We denken over onszelf na, over hoe wij werken en hoe we binnen de natuur vallen.

Hier is waar de egocentrische mens binnenstapt. Voor de mens draait alles om hem. De zon, de sterren, de zeeën en het dierenrijk zijn allemaal gemaakt voor hem. Hij heeft een doel. Dat doel is hem gegeven bij het leven. Van de oneindig eindige grootsheid van het universum is zijn natte planeetje het allerbelangrijkst. Is hij niet speciaal? Het is niet genoeg. Als een soort klein kind, losgelaten op de grote wereld zoekt de mens een vaderfiguur. Iemand die het altijd goed heeft. Alles in het universum is belangrijk, dus er is een logische verklaring voor. Ik ben belangrijk, denkt de man, ik ben deel van deze wereld. Hij zoekt de regels. Hij zoekt de actie die hem het resultaat geeft. Zo ontstaat een god. Door de gebrekkige kennis en begeleiding van de mens zoekt hij naar antwoorden die hij zelf verzint.
De mens is bang voor het niets. Hij weet als geen ander dat het leven een einde heeft. Wat dan? Als het leven eindigt, waarom leeft hij dan nu? Wat is het verschil tussen een lamp die even heeft gebrand en een lamp die nooit heeft gebrand? Niemand zal zich herinneren welke lamp het was.
Dus vertrouwt hij erop dat alle lampjes naar de hemel gaan. Er is een beloning. De wereld is nou eenmaal geen beloning. Wat de wereld en zijn natuur doen is niet afgemeten aan wat de mens leuk of plezierig vindt.

Darwin, daarom vind ik de gelovige mens vaak verwend. Ze nemen een monopolie op de waarheid en verbieden elkaar de vrijheid door regels op te stellen die zo dun doordacht zijn als het papier waar het op staat.
Wetenschap gaat op zoek naar waarnemingen zodat de overtuiging kan worden aangepast. Geloof negeert waarnemingen zodat de overtuiging kan worden behouden.


Met vriendelijke groet,

Sulicius Zeno Pygmalion

Hard work and Science

There's little now
That I can fail to understand
I know somehow
These rules of physics cannot bend
But sometime soon
When I figured out the math
You will be mine

I studied hard
And I made sure to take the guess
A crystal shard
My colleagues cleaned up all the mess
But when it's done
When I found the star above
It is our sign

I might be smart
I might be clever, wicked, weird
I have a heart
And I don't want to be feared
But please, do know
That when the data has run through
You will be mine

The tests are done
I'm sure there's nothing to go wrong
You are the one
Who knew that I could all along
Go change the world
The stars align

Genade

Ik loop daag'lijks door de straten
De aders van de stad
Het liefste ben ik binnen
Maar ik ben alleen op pad

Ik heb geen werk, geen leven
Geen passie en smaak
Ik drink mezelf de slaap in
Als ik mijn ziel bewaak

Ze hebben me bedrogen
De wereld doet niet mee
Ik heb ze niets te bieden
Een wandelend cliché

Rijk zijn

Zomer hij komt en hij gaat, ik kan nu al zien
Makkelijk lachen wanneer ik je lach verdien
Maar nu kost het nog tijd,
Nu kan ik niets kwijt, oh

De avond brengt je koelte naar mij
We zijn die haast en die woorden voorbij
Nu pas zijn we los, nu pas zijn we vrij
Eerst was het zo ver, maar nu zo dichtbij

De zon rolt ons weg en verlaat, en ik droom misschien
Je loopt en je wacht als je staat, je had niet gezien
Maar we hebben een plek
Schaduw geen gebrek, oh

Ik zie je nu voor het eerst zonder jou
Je leegt je ziel, zegt waar ik zo van hou
Je bent nu de enige die ik vertrouw
Ik heb het warm, terwijl jij rilt van de kou

De avond brengt je warmte naar mij
We zijn de maan en de sterren voorbij
En nu zijn we samen we zijn allebei.
Ik hou van jou, en jij houd van mij

I can't get no satisfaction

Beste Darwin,

Er is een probleem. Ik heb een zekere manier van leven opgebouwd waar ik op de lange duur problemen  mee krijg. Het zit hem nog geeneens in de grote dingen, maar in de kleine. Mijn dagelijkse bestedingen voegen weinig toe aan wie ik wil worden, en dat is zo belangrijk!

Ik wil, ik wil veel... Ik wil bejubeld worden, geliefd en geloofd, vertrouwd en getrouwd. Ik wil een man zijn die zijn zaakjes kan regelen, die door dik en dun mensen zal steunen.

Ok, misschien iets te veel hoopvolle onzin, maar hoe anders weet ik mezelf te motiveren? Ik speel altijd een soort spelletje met mijn geweten. Er is de kant die wil en de kant die wijst. De wil-kant wil al die grootste dingen, terwijl de wijst-kant mij er op wijst dat dit niet zomaar gaat. De wil-kant heeft een halfvol glas en de wijst-kant een half lege. Het is een strijd tussen idealisme en realisme die nooit besloten is. Een mengeling van gedachten en emoties die een mens, mens maken. Heerlijk. Ik kan hier nooit een woord opschrijven zonder dat die twee kanten ruzie met elkaar hebben. Een enorm gekibbel zoekt elk woord uit en bepaalt of ik hoopvol of deprimerend over zal komen per blogpost.

Nu ben ik Wil-icius (hopen dat ik weg kom met zo'n slechte grap) en zal het glas halfvol zijn!

Met vriendelijke groet,

Sulicius Zeno Pygmalion

Long Way From Home

Lieve Charles,

Afgezien van mijn absentie de laatste periode hoop ik dat je een leuke tijd hebt gehad, het weer was fantastisch! Maar als ik eerlijk ben komt het door mijn ophopende schuldgevoel. Ik zal het er wel niet te veel over hebben.

Ik ga naar Taizé! Taizé is een plekje in Zuid-Frankrijk waar het hele jaar door een soort, ja, Bijbelkamp is. Rond pasen en in de zomer komen daar vooral heel veel jongeren van over de hele wereld om het over geloof en dergelijk te hebben.
Maar Sulicius, zul je zeggen, jij naar Bijbelkamp? Ik zal er meer over uit moeten leggen en ook hoe ik hier op gekomen ben.

Twee vriendinnen van mij gaan daar naartoe en één daarvan is al drie keer eerder geweest. Ze vertelde me dat ze daar toen ze op de middelbare school zat als uitje naartoe was geweest samen met nog wat mensen. Nee, je hoeft niet gelovig te zijn. Er kwamen atheïsten, joden en moslims om dit gebeuren gewoon mee te maken. Het is een week, je komt in een soort kerk, zingt liedjes en bespreekt bijbelteksten met mensen. Daarna doe je ook nog allerlei activiteiten en maak je er gewoon een leuke tijd van met een internationaal kampje. Leuk toch?
Ik hoef je niet te zeggen dat ik  duidelijk geaard ben in de atheïstische grond, maar toch wil ik dit meemaken. Niets, Darwin, niets is belangrijker dan de zin van het leven. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat sommige mensen er nog nooit bij stil hebben gestaan. Ik hoef jou niet te vertellen dat dit evolutionair ook niet belangrijk is om daar bij stil te staan, maar dat laat maar zien hoe onderontwikkeld sommige mensen zijn. Ik wil niet gemeen doen, maar de dood en het leven begrijpen is wat ons onderscheidt van dieren.
Waarom ik het wil doen? Omdat ik zo iets nieuws meemaak. Het lijkt me waanzinnig om zo andere mensen te horen over hun levensvisie en het er met hen over te hebben. Sowieso vind ik het leuk om een tripje naar Frankrijk te maken met vrienden en dat voor een zacht prijsje van zo'n 200 euro.

Ik realiseer me dat dit de eerste keer is dat ik het over geld heb met jou, is het niet?

Je hoort nog wel van me,

Sulicius Zeno Pygmalion

Letters

I feel I'm faked out, I feel it's wrong.
It seems so clever, it seems so strong.
Collision courses, rocking the boat,
Striking the substance, striking the note.
The button's broken, now it's alone.
Don't even dare to pick up the phone.

Sometimes it's funny, sometimes I go.
How does it matter, how do they know?
I only leave them with digital clues,
Wrapped in the plastic intelligent ,shades of, blues.

Electric kisses, electric smiles.
Retract the memories, out of the files.
I feel it's useless, I feel its glow,
There's nothing special, there's nothing to show.

That I Ever Had

Now I am not sure you know him yet,
But you'll like him, I'm sure, I'll bet.
He's not from around, but close to my heart,
Something in him sets my friend apart.

Oh, come on you guys, give him a chance!
He might not party,he might not dance.
He might not talk and boast that much,
Or joke and laugh and such.

So he doesn't drink, and doesn't smoke,
But by all means, he's a good bloke!
It seems that only I can see,
That he is thrice as good as me.

Precious

Beste Darwin,

Ach, ja, praat me er niet over. Een arme ziel als mij snapt niets van het gedoe met de dames. Het ene moment zijn ze overal, en kun je ze niet luchten of zien, terwijl het andere moment zelfs de meest vluchtige aanblikken je doen over romantiseren. Gelukkig weet ik dat iedereen verdoemd is om uiteindelijk iemand te vinden. De manier waarop mijn ouders, grootouders, overgrootouders en hun ouders daarvoor hebben gedaan. Sterker nog, ik ben een lid van een super succesvolle reeks mensen en organismen die ondanks al hun lijden en problemen, een partner hebben gevonden waarmee ze een kind hebben opgevoed. Is dat niet waanzinnig? Waar zou ik me dan druk om maken?

In principe zijn wij allemaal kampioenen van de dood. Geen ziekte, geen moord en doodslag staat ons bestaan in de weg. Wij zijn de ongebroken reeks winnaars. Wij hebben onze genetische cocktail van de winnaars, en zullen hem doorgeven aan de winnaars. Wat is geluk dan? Wat is geld? Over duizend jaar weet niemand dat je je favoriete televisieserie van de buis hebt zien gaan. Niemand zal ooit nog beseffen dat je zo dicht bij het plegen van zelfmoord zat, dat je twijfelde aan de rede van het bestaan zelf. Je bent een letter op een pagina in de geschiedenis van de wereld. Je bent een deel van het heden en de toekomst, zonder jou zou het duidelijk anders zijn, maar niemand zal je missen. Wil je een hoofdletter zijn? Wil je meer dan een letter? Wees goed, wees slim en zet je leven voort in dat van anderen. Zij maken je zin af. Je zult misschien niet helemaal blij zijn met wat er uiteindelijk in de zin staat, maar wat kunnen ze verkeerd doen? Je kinderen zullen net als jij leven, liefhebben, verdriet hebben en hun nagels knippen.

Deze waanzinnige, eeuwige (voor ons, in ieder geval) waarheid over onze nietigheid en grote invloed op de wereld is niet gemakkelijk uit te leggen. Niemand heeft er ook echt wat aan. Het is een leuk gevoel. Dat je bijzonder bent, maar je niet druk hoeft te maken. Je bent één uit duizenden, en van de duizenden maar één.

Bah, Charles, dit helpt me niets verder met de vrouwmensen. Ik schrijf wel weer een keer een gedicht om mijn pseudo-filosofische gedachten te uiten.

Met vriendelijke groet,

Sulicius Zeno Pygmalion

Reloaded

I am slowly falling, falling through your eyes
Everytime I see you, you look a little less
You were so very clever, you were so very wise
Now when we try to tell us, it turns out as a mess

I can see you slipping, slipping through the time you had
Your words are broken down, you stumble when you speak
But getting up is harder, everytime it's turning bad
Your memories are fading, your reminiscense goes weak

Every day your still here, I'm counting better days
When we still know what's going on
Slowly flying further, I'll lose you in the haze
But now you and I keep going strong

Ugly Betty

Mijn waarde Charles,

We hebben al veel besproken, maar ik moet nu toch iets opbiechten. Het zit namelijk zo: ik ben gek op mooie mensen. Och, zul je zeggen, och Sulicius, waarom is dat nou een openbaring? Denk je origineel uit een nieuwe hoek te komen met iets zo simpel en normaal dat het in een ander licht te zien is?
Dan heb je wel gelijk, Darwin. Ik wil nog best wel eens wat ideeën herhalen. Testen. Waar ben ik mee bezig, waarom doe ik dit?

Waarom, dear Watson, val op op het mooie?
Om die vraag te beantwoorden moeten we eerst kijken wat dat allemaal inhoudt, en waarom het een probleem is.
Wat is me aangetrokken voelen? Nou, na een eerste aanblik kijk ik kritisch naar iemand. De kleur haar, de hoogte van de neus, de grootte van de ogen, de omvang van de lippen, de ligging van de jukbeenderen en ga zo maar door. Begrijp wel dat ik dit onbewust doe. Nadat ik iemand gekeurd heb neem ik me al gauw voor of ik deze persoon beter wil leren kennen. Of ik hem mijn tijd waardig vind. Doet hij of zij genoeg aan de verzorging van het uiterlijk?
Wat is mooi? Is de man in de film mooi? Is de vrouw op het billboard mooi? Ik durf al gauw op beide ja te zeggen, want de moderne media prent ons de ideale vormen wel in. Dit onderwerp is uitgemolken, op naar het volgende.
Waarom is dit een probleem? Er zijn weinig mensen mooi, volgens mijn waardes. Ik schrik soms van hoe weinig echt mooie mensen er rondlopen. Nog erger schrik ik van de lelijke mensen. De afschuwelijke aanblikken van gelaatstrekken die geen evolutionair voordeel hebben doen mij denken aan jou, Charles. Dijen die rijken tot ver over de grenzen van een gemakkelijke zit, lippen die zich als twee bloedzuigers op elkaar hebben genesteld, een kaaklijn waar een ravijn nog een puntje aan kan zuigen.

Zou het niet veel makkelijker zijn als ik ze allemaal mooi vond? Ben ik niet dom om iets te prefereren? Ik denk dat ik terugkom op de tragedie van kritisch zijn: hij die niet oordeelt is gelukkiger.

Ik laat het hier maar weer eens bij.

Regards,

Sulicius Zeno Pygmalion

Womankind

Beste Darwin,

Waarom er geen goddelijk moraal nodig is? Dat is eigenlijk vrij simpel. Mensen geloven in de mens. Zo is het altijd al geweest. Men weet dat de mens kwaad kan doen, maar ook goed. De mens weet dat er elke dag keuzes gemaakt worden. Een leugen die sneller werkt dan de waarheid. Iets niet delen omdat de maag gevuld moet worden. De woede komt op bij een ongelukkig incident. Het snel beoordelen van iemand op basis van uiterlijk en eerste kennismaking. Elk heeft een voordeel en een nadeel, en worden soms als goed, en soms als slecht beschouwd.
Er zijn vele gelovigen die beweren dat de regels van hoe men zich behoort te gedragen vastgelegd is. Ze hebben oeroude geschriften, mythen, verhalen over het bovenaardse, goed of slecht. Ze weten zeker dat hij die slecht leeft ook slecht zal ontmoeten. Er is een geweten, iets universeel dat bepaald dat mannen van vrouwen houden. Dat mensen gelukkig worden van familie en vrienden. Dat is hun geloof.

Mensen die deze manier van leven niet hebben zijn dan ook slechter. Ze leven niet volgens de juiste regels. Pas op, Darwin, niet elk geloof is even strict, niet elk geloof is hetzelfde en even spiritueel. Toch weten ze zeker dat ze goed zitten. Want waarom niet? Naar hun idee garandeert hun stijl van leven hen op een goed leven. Bij die stijl hoort goed zijn voor anderen, zorgen voor jezelf en familie. Er hoort bij begrip te hebben, mensen een tweede kans te geven en hen straffen die anderen pijn en verdriet doen. Ga maar na, in vrijwel elke overtuiging zit dit gewerkt.

Darwin, jij wordt toch ook gelukkig van liefde en vrienden? Heb je niet ook een hekel aan ruzie en haat? Dan zullen de gelovigen zeggen dat je bij hen moet komen. Deel hun liefde, deel hun vriendschap!

Maar je hebt het niet nodig. Darwin, het leven is vele malen simpeler dan het lijkt, al is het leven van een individu ondragelijk ingewikkeld. Al zonder een god, al zonder een universeel moraal, zelfs zonder regels en geschriften is pijn nog steeds onaangenaam. Als iemand jou zeer doet zul je hem dat kwalijk nemen. Hij zal hetzelfde bij jou doen. Iemand hij jou helpt wanneer je in de problemen zit, zul je geneigd zijn hetzelfde terug te doen. Je wil iemand vertrouwen. Je wil dat mensen met je praten en aardig voor je zijn, en zij verlangen dat ook terug.

Wat is hier onnatuurlijk aan? Dat het punt wat ik probeer te maken. Een soort die onderling verdeeld en vijandig is maakt een kleinere kans. Over het algemeen zijn soorten in groepen in het voordeel. Samenwerking bracht een stelletje cellen met simpele functies samen tot een ingewikkeldere cel. Deze ingewikkelde cellen hadden ook verschillende voordelen en nadelen, en klitten samen om hun zwakke kanten toe te vertrouwen aan de ander. De een kan de ander van voedingsstoffen voorzien wanneer hij die nodig heeft. Elkaar helpen, het is altijd al zo geweest. Langzaam groeide dat uit tot een organisme, organismes die we vandaag de dag kennen. Dat werkte met evolutie. Nou, Darwin, daar kun je mij ook nog wel wat over vertellen.

Waarom zou je dan aardig zijn? Waarom, beste Darwin, zouden we dan met mate genieten, oppassen en rekening houden met anderen?
Omdat je daar gelukkig van wordt. Charles, ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is dat je gelukkig bent. Het mooie aan de mens is nog wel dat hij gelukkig wordt van anderen en anderen van de mens zelf. Een wisselwerking van waardes en regels neemt plaats.
Alsnog zijn er dieven, moordenaars en verkrachters, maar heeft evolutie ooit fouten afgeschreven? Mensen kunnen ook verkeerde beslissingen maken, dat kan niet uitgesloten worden, maar het is normaal.

Er is niets bovennatuurlijk aan liefde en andere emoties. Niet nieuws aan voor elkaar willen zorgen. We zijn hier met een stel zintuigen en een zenuwstelsel op aarde verschenen en ik stel voor dat we ze een plezier doen.

Met vriendelijke groet,

Sulicius Zeno Pygmalion

Not Never But Now

Lieve Darwin,

Elk moment dat verstrijkt denk ik opnieuw: wat is nu? Gisteren was het ook al continu nu, want alles wat gisteren gebeurde is alleen te verklaren met wat we nu hebben. Een briefje waar ik het woord "TIJD" op heb geschreven geeft weer dat ik op een bepaald moment het woord "TIJD" op een briefje heb geschreven. Ik zou kunnen achterhalen met een goed getimede herinnering dat ik gisteren rond 8 uur 's avonds dat berichtje voor mezelf heb achter gelaten, maar daar overtuig ik jou niet mee.
Stel dat ik wordt opgenomen op film terwijl ik het briefje schrijf. Samen met een ingebouwde klok is het dan bewezen dat ik woord "TIJD" om 8 uur op een stom velletje papier heb geschreven. Of ik nuttig bezig was is iets anders, waar ik hier geen uitleg over kan geven. Dus. Er bestaat een moment waarop ik een briefje schreef,  dat is een feit. Er is een briefje, er is een rare snuiter die arme velletjes papier lastig valt en een camera die een scene heeft opgenomen. Maar op het moment dat je naar de weergave van mijn vreemde literatuurcreatie kijkt, zie je een opname. Je ziet LED-lichtjes, stroom, opgevangen licht, maar ik doe het niet op dat moment.

Misschien lijkt het alsof ik een probleem oplos wat ik zelf verzonnen heb, wat ook het geval is, maar ik probeer je te laten zien dat tijd niet liniear is. Er is alleen een continu "nu". Hoe je ook met koolstofdatering tot op 2 jaar precies kunt zeggen hoe oud een mammoet is, hij op geen manier leeft. 

Tijd is een illusie van tandwielen en wijzers op een plaat met zelfbedachte waardes. Tijd is star en onbuigbaar, tijd is een stip in plaats van een lijn. We kunnen niet vooruit of terug.

Met vriendelijke groet,

Sulicius Zeno Pygmalion

As the Spider in his Web

Beste Darwin,

Is het niet een prachtige plek, het internet? Mensen worden met elkaar verbonden, ze spreken en schrijven, ze gamen en delen, het is een zenuwcentrum van een modern organisme. Niets heeft zo veel invloed gehad om mij als het internet. Bah, Sulicius, zul je zeggen, is dat niet overdreven? Doe je nou niet alsof elk menselijk contact niets voor je is? Niet je ouders, niet je vrienden, niet de mensen in de wereld om je heen? Nou, Darwin, het is natuurlijk niet makkelijk om te zeggen. Je hebt ook wel gelijk in dat opzicht.
Sulicius is ontstaan uit het internet. Een alias die zich voordoet als dichter, kunstenaar, criticus en algemeen filosofisch denker en er alles aan doet om zo erkend te worden.

Van het internet heb ik zo veel kunst gehaald. Afbeeldingen van mensen, dieren, voorwerpen, landschappen, getekend of gefotografeerd, om mijn artistieke vaardigheden te vergroten. Trek het over, teken het na, boots het na, beheers de vorm en de textuur. Stapje voor stapje heb ik me vele dingen meester gemaakt die mij aangeboden werden door de sites van schoonheid en kunde.
Als dichter heb ik het internet als een werktuig gebruikt. Een simpel programmaatje die mij een lijst kon geven van alle woorden die rijmen op "bijzonder" en "eerlijk". Ik vond er het gedicht "The Raven" van Edgar Alan Poe, die mij immens geïnspireerd heeft met zijn hypnotiserende rijmschema. Veel belangrijker is dat ik er mijn gedichten mee gedeeld heb. Op Facebook, Twitter, Tumblr, Reddit en hier. Waar ik vooral naar zocht was opbouwende kritiek, maar helaas snappen de meesten dat niet.
Als criticus richtte ik me op films. Hoe wordt je een criticus? Je bent er al een. Alles wat je nodig hebt is de vaardigheden om je mening te vinden en uit te drukken. Ik keek en las veel reviews om een inzicht te krijgen in waar mensen op letten bij films, wat je wel merkt maar niet kunt noemen. Nu probeer ik films te beoordelen op het gehele pakket. Hoe de film geschoten is, de muziek, de acteurs, de scènes, de actie, de animatie, de humor en ga zo maar door. Alles valt binnen een thema, een soort, en heeft zijn clichés en tropes. Tropes? Google het maar, Darwin. Het zijn alle trucs in verhaalvertellen, film of serie, strip of boek. De blokken in de blokkendoos van het arsenaal van de filmmaker of schrijver. Ik kan uren verspillen op die site.
Algemeen filosofisch denker? Het komt er op neer dat ik waarde hecht aan elke gedachte, elk hersenspinsel. Ik probeer deze te delen. Twitter is een medium waar ik heel simpel een punt kan maken. Ja, veel kan hier verloren gaan in tweets over wat mensen eten en mijn algemene indruk van films en dergelijk, maar er zitten wel pareltjes tussen. Ik hoop mezelf hiermee ook uit te dagen. Als je een dag niet denk over waarom je nou bezig bent, dan ben je een dag geen mens. Auto-piloot is voor alles met een minder brein dan ons.

De erkenning is het lastigst, Darwin. Ik wil bezongen worden. Ik wil twee korte zinnetjes aan de boven- en onderzijde van mijn foto's hebben staan. Ik wil herkend worden, geliefd en gehaat, maar vooral wil ik herinnerd worden. Ik wil indruk hebben gemaakt. Een voetafdruk in de weg van de historie van de mens. Ik zou landen willen regeren, mensen verlichten en samenwerken met anderen om legendarische werken te verrichtten.

Gelukkig zit ik hier, mijn ogen prikken door het blauwe licht van mijn laptop, mijn kanaal naar de andere werelden. Ik kom er wel.

Met vriendelijke groet,

Sulicius Zeno Pygmalion

Backbone

Beste Darwin,

Wat maakt het verschil tussen een goed en een slecht gedicht? Ik durf nog niet te beweren dat ik de kennis heb om met zekerheid te zeggen dat ik zoiets kan bepalen, laat staan dat ik zelf goed kan dichten.

Wij, Nederlanders, willen nog wel eens een rijmpje maken. Een gedicht voor Sinterklaas, een aangepaste songtekst voor een bruiloft, etc. Sommige mensen kunnen pakken wat ze nodig hebben, ze kunnen iets persoonlijk en kloppend maken. Anderen hebben moeite om ook maar twee regels op papier te zetten.
Waarom? Wat missen de mensen die het woordbuigen niet onder de knie kunnen krijgen? Ik gok een soort inzicht, een gevoel.
Rijmen gaat meestal met een schema, zoals bijvoorbeeld ABAB, een veel voorkomende.

Ik rijm zo ontzettend graag
Het liefst doe ik het veel
Helaas doe ik het nogal traag
Wanneer ik me verveel

Of AABB

Verdorie, ik stootte mijn teen,
Op mijn weg hierheen
Nu hink ik als een gek
En spring ik op mijn plek

Simpel, kort, passend. Helaas zijn er mensen voor wie dit onmogelijk is. Geen inspiratie! "Ik snap niet hoe je dat doet, Sulicius, zo knap!" zeggen ze. Het is ook niet makkelijk. Geen wonder dat ik nu al een poosje poëtisch problematisch bezig ben. Maar even terug op het rijmen.
Wanneer je een geheel wil maken wat over één onderwerp gaat, dan moet je woorden bedenken die daar bij passen. Je eindigt de zin met een woord die rijmt op iets wat in het verhaal past. Rijmt hij moeilijk of niet met woorden die bij het onderwerp passen, dan moet je toch iets anders verzinnen. Hoe fijn het ook klinkt in die eerste zin, het is de tweede zin die de doorslag geeft. Dus denk vooruit en kom niet klem te zitten met de verkeerde woorden.

...

Oke, ik wilde hier een slecht rijmpje maken, eentje die telkens onsamenhangend klinkt omdat de eerste zin onmogelijk fijn te rijmen is. Ik kan het niet. Nu klinkt dit een beetje alsof ik me te goed voel om wat minder te dichten, maar ik kan het niet. Misschien komt het omdat het laat is, of omdat ik simpelweg een dichtblokkade heb opgebouwd de laatste tijd, maar het is wat te lastig. Ik hoop dat het idee is overgekomen.

Wat je kunt doen om een woordentekort te voorkomen, is een rijmlijstje maken. Dit is een reeks van woorden die aan het einde van een zin geplaatst kunnen worden, rijmen, en binnen je onderwerp vallen. Werkwoorden zijn meestal erg flexibel, zeker wanneer je beeldspraak gebruikt!
Een rijd geleden was ik bezig met een gedicht over een man die helemaal gek is van zijn auto en bijna een vieze obsessie heeft voor zij stukje metaal. Hij is er zo gek op dat hij nog maar één ding wil. Samengroeien met de auto. Eén worden met zijn auto. Daarom rijdt hij een ravijn in waar hij en de auto in een brokstuk samengeperst worden. Ik wou het wat gruw maken, want continu dichten over bang zijn, verliefd zijn en afgewezen worden raakt ook zo uit de mode.

Mijn rijmwoordenlijstje:
Razen, verbazen - Simpel, razen met snel rijden, verbazen van de mensen die hem zien rijden
Rijden, vermijden - Simpeler, hij vermijd mensen die zeggen dat hij gek is? Vermijd hij politie? Kan allemaal.
Hartslag, dag - Snelle hartslag bij spanning en opwinding, en hij rijdt de hele dag?
Raast, haast - Easy peasy.
Gegrom, weer om - Grommen van de moter, en de auto weer omdraaien, of het stuur omdraaien.
Afsla, ga
Dof, trof - Deze staat aan het einde van de lijst. Ik bedacht namelijk dat het best gaaf zou zijn als de man de auto ook op de schroothoop gevonden had en hem daarna had opgeknapt.

Dus, je hebt een lijstje. Je hebt een idee, je hebt zin en tijd en inspiratie, je gaat ervoor! Belangrijk is dat je je rijmlijstje niet meteen leegplundert. Soms moet je de goeie rijmwoorden bewaren voor wanneer je iets niet lekker hebt lopen. Zet er dan iets prachtigs achter en het valt al gelijk minder op!
Dan geef ik jullie nu het onafgemaakte werkje, zie je ook hoe ik de woorden heb verwerkt.

AABBA rijmschema.

Alle liefde in mijn hart, is niet genoeg voor haar.
Maar toch is ze van mij want we horen bij elkaar.
Toen ik je ontmoette op het kerkhof was de sfeer meteen verguld. (Mindere rijm, omgeven door betere rijm)
Want mij kille hart was met jouw schoonheid gevuld.
Ik kon het niet geloven, en toch was jij daar.

Zelfs je banden stonden scheef, lak vaal, koplampen dof.
Je interieur versleten, het leven daar was grof.
Die plek was gruw en vreugde verloren,
Ik kon zelfs de piepende wielen nog horen.
Het was een wonder dat ik je toen trof.

Dus ik kocht je frame en resten van de man van de sloop,
Hij zei: "Dit stukje roest en ijzer is voor niet al te veel te koop.
Ik wou hem niet geloven en eenmaal thuis met jou alleen.
Bekeek ik je eens goed en liep wat om je heen. (Merk op dat het hier even net een verhaaltje wordt)
- (Ik merk zojuist dat ik het AABBA hier ingeruild had voor AABB. We zullen zien.)

Ik heb gebeiteld en geboend, gelast en geleerd.
De motor was doorgeroest, de bedrading verkeerd.
Uren, dagen, maanden, jaren, heb ik uiteindelijk besteed,
Tot je lak glimmend was, je stoelen bekleed.

In de tijd dat ik je heelde, in de tijd die je me gaf.
Hadden mensen twijfels, maar toch kreeg ik je af.
Je bent meer dan een auto, meer dan vervoer.
Al liggen overal kwaadwilligen op de loer.

Maar ik zal je beschermen, want je bent van mij.
En ik ook van jou en dat maakt me vrij.
Want wanneer ik je motorkap streel,
Wordt het me al haast teveel.

Maar stap ik achter je stuur, zet ik je in je één.
Dan vlieg ik door mijn zorgen, door al mijn angsten heen.
De koppeling komt op en het stuur slaat om.
Wat gas bij je motor en dan komt het gegrom.

We rijden door de steden, je bent geketend door je vaart.
Iedereen bewondert je, geen mens die niet staart. (ritme hier is krom)
Maar we laten ze allemaal achter en de snelheid gaat omhoog.
Mijn voet op het pedaal, ik hou je meter in het oog.

Waterende ogen, steigende hartslag.
Niets kan ons stoppen, niet nu, deze dag!
We blijven gaan, we blijven rijden.
Alleen zo kunnen we de zorgen vermijden.

Ik weet wat ik wil, en ik wil dit gevoel niet kwijt.
Het brullen van de motor, de kick van je snelheid.
Het is de liefde in je staal die mijn lust naar brandend rubber voedt.
Het is iets wat ik niet kan laten, het is iets wat ik moet.

--ONTBREKENDE GEDEELTE---

Zoals je ziet, ik heb een veel te lang gedicht gemaakt, en niet zo'n mooie ook. Vandaar dat ik deze niet af heb gemaakt. Hij werd te langdradig en ik raakte uitgekeken op het onderwerp.
Darwin, als je durft, maar het gedicht af. Wat zou je er neer willen zetten? Zou je mijn idee voor dit gedicht doorzetten? Wat zou je anders doen?

Stiekem ben ik bang voor andere mensen die kunnen rijmen, mensen die kunnen dichten. Wat houdt ze tegen om beter dan mij te zijn? Ik zie wel eens een dichtwerkje van een vriend of vriendin die mij toch wel onder de indruk maakt. Beter zo. Competitie is het beste in de wereld.

Tot spoedig,

Sulicius Zeno Pygmalion

Gate

There is no escape, no way to hide
For troubled minds, the things inside
 I used to be, more than I was
But now I know, whatever does 

I can't see the bars I made for you
I'm not sure what I'm supposed to do

 Keep getting stuck, keep going wrong
Another falls ,another song
I'll help you now like you helped me
Locked up the thoughts, you have the key

 I can't see the bars I made for you
I'm not sure what I'm supposed to do

 I made mistakes, I made a few
And so did you, it's nothing new
 I can't believe this is the end
But you will allways be my friend

Noir

Zet zowel deze aan , als deze, en geniet van het korte verhaaltje.


I am walking.


I've always been walking. Walking from, walking away. I walked my way to school and back to home where my mother had baked her special cinnamon pie. I loved her pie.
As I vaguely remember the times when I wanted to run, I decide that I should reconsider my route. The city is darker than ever. So few people, but no wonder. Here, where I walk, the streets are wet and slippery. I can feel my shoes being drenched from above and below.


This is taking too long.


The rain pours down, like the tears of a thousand Jane's. I did not mean to hurt her, but she doesn't understand. Every drop feels like a judgement from the pitch-black skies. They know who I am. Every cloud has gazed upon me walking down below and saw me for the wreckage of distrust and misconceived love I am.


I am on my way to a bar. In the bar I proposed a rendez vous with a remarkable woman. I met her the day I broke up with Jane. The woman stood at the busstop near Jane's appartment. She has almond shaped eyes, a green-grey that takes me back my first trip to the beach. Green-grey water, so cold it made my toes prickle.
She wore a bright red lipstick and a small black leather bag. She saw I was in a bad mood. We talked.


My trousers are getting soaked and I curse at the sky. I quicken by pace. How can so much water be held up in the sky? Would it matter? I can see the pink lighting of the name of the bar on the other side of the street: "Rosebud". I chuckle. I had almost forgot. What a terrible ending.


Dissapointment always walked right beside me. I never got what I wanted. When I met Jane things changed. I felt I changed.


I am just about to cross the street when a taxi speeds past. Damned idiot. You can't see a thing in the rain. Inside the bar I hang my drenched coat in a warm spot. Maybe it will be dry when I'm done here. I realize I'm not sure if I need it dry.


The woman is beautiful, I can see she did her best to present herself even more stunning than the first time I met her. Nice try. We talk. We drink spiced wine and remember the better days. God, it's been long. Every sip I take grows less and less sweet. She notices. As she tries to cheer my up, I spill my glass reaching for her hand. Couldn't have been any other way.


Jane was clumsy. Jane could make even the most trivial things a challenge. She was a challenge. I accepted her, I accepted the challenge.

As the rain trickles over the windows of this shady bar we order something with a little more sting. Life's in need of a bit more sting, we agree. As the idle talk has been washed away by the wine, our liquor flows through the subjects that hit harder to home. We get serious, we get passionate. I can see she enjoys my talk, and I would do nothing rather than keep going. I feel I'm blinking back tears. I excuse myself and go to the bathroom.

My reflection is dissapointed. Dammit Jane, what's wrong with me? I wipe my eyes dry and take a piss without shame. The alcohol has risen to my head and I can feel it pounding on my temples. I remember why I'm here. I got lucky.

As I sit down again, the woman dares me. She asks the question, I saw it coming. She looks at me with her almond shaped eyes. I can feel my toes prickle. I grab her hand. It's ok.

As the warmth of my concience dries my coat, we walk outside and take a stroll under her umbrella. My arm around her shoulder, and her arm around my waist. She smells like the white blossom of an apple tree. We talk. I notice again how stunning she is. My stomach jumps everytime she smiles.

I could be walking with her forever.

Nightcall

Een bijzonder zijbondere vrijdag de 13e Darwin!

Het is al weer een tijd geleden dat ik voor het laatst van me gehoord heb, waar geen rede voor is. Ik probeer nu al een tijdje mijn leven wat beter op de rails naar het eindstation te zetten. Je hele leven? Nou, Charles, op verschillende gebieden ja. Ik heb mezelf lang ingeprent dat ik het niet kan, wat waar was, maar wat waar is, is dat ik het nu wel kan. Alles? Nou, Charles, op verschillende gebieden ja.

Ik ben een beetje losgeraakt van Sulicius. Alwéér. Op het kunstzinnige vlak is het zo veel stiller geworden, ik zou eigenlijk elke week moeten dichten tot ik erbij neerviel, opstaan en dan op het tweedimensionale vlak bezig gaan met kleur en stijl. Dat komt wel.

Ik heb wel heel wat films gezien, wat ik altijd een belangrijke manier van ontwikkelen vind. Films is namelijk de ultieme kunst. Het combineert muziek, toneel, beeldende kunst en verhaalbouw in één geheel. Sommige films zou je geen kunst durven noemen, vooral omdat ze zich te veel focussen op een dun verhaaltje met matig acteerwerk en flauwe grappen, maar het is kunst.

Ik heb twee 3D films in de bioscoop gezien, en bij beide was ik enthousiaster over trailers die vóór de film kwamen.

Wrath of the Titans: Een mythisch spektakel vol monsters, wapens en goden, waar een licht onduidelijk verhaal je door de special effects voert. 3D niet waardig, en al helemaal geen bioscoopbezoek.
John Carter: Een science-fiction spektakel vol aliens, wapens en adellijke ruimtemensen, waar een aardig verhaaltje je door episch bedoelde scénes neemt. 3D niet waardig, maar wel een bioscoopbezoekje.

Twelve Angry Men: Een film uit de jaren '60 waarin twaalf juryleden, mannen, moeten oordelen of een knaap wel of niet zijn vader heeft neergestoken. Bijzonder goed acteerwerk en een prachtige wisselwerking wanneer slechts één van de juryleden bij de eerste stemmentelling "niet schuldig" stemt.
Drive: Oh, beste Darwin, deze film was geweldig. Dít was zo'n stukje kunst! De muziek, het acteerwerk, de kleuren in elke scène en het verhaal wat mij buikkrampen van spanning bezorgde was een waar genot. Ik luister nu al twee dagen naar de paar liedjes die in het verhaal voorkomen. De opzet van het verhaal is vrij standaard "ACTIE", maar het pakt wel zo waanzinnig anders uit. Het gaat over een stunt-coureur die bij een garage werkt en nog wel eens mee wil werken aan een overval door het rijwerk te doen. Het gaat mis.
Als je iets in de richting van "2 Fast 2 Furious" verwacht, dan zit je totaal verkeerd.
Neem een scène:
Standaard actiefilm- De man gaat naar de eigenaar van een stripclub om hem eens te vertellen dat er niet met hem te sollen is. Hij gaat naar binnen en overal zijn lichten, technomuziek, meisjes halfnaakt die dansen en bij vieze mannen op schoot zitten, kerels die serveersters op billen slaan en geld naar de paaldanseressen gooien, dan stapt de man backstage en vecht hij uitgebreid met handlangers en de baas terwijl strippers gillen, hun delen bedekken en wegrennen.
Drive- De man komt via de achteringang binnen waar een stripper staat te sms'en. Gewoon een saaie shot waarin de camera vast op de gang staat met de stripper, en de man loopt het beeld in. Eenmaal backstage heef hij een hamer waarmee hij de zittende eigenaar's hand op tafel kapot hamert. Dan smijt hij de eigenaar op de grond en bedreigt hem, terwijl de strippers zich stil houden. Ze kennen de business, zo gaat dat.

Kijken dus. Twelve Angry Men én Drive.

Hier laat ik het bij voor nu, misschien binnenkort nog een gedichtje.

Alle liefs van de wereld,

Sulicius

To kill a mockingbird

Come gather ‘round my table
My friends, sit here and play.
The game that costs your very life 
And takes it all away. 

You took it all for granted, 
I offered all I had. 
But my poor friends, you should have known, 
Most my gifts are bad. 

You, my lady, never looked, 
When I would fight for you. 
I lost that bloody battle, 
But still I would stay true.

You are pawns and I’m the player,
You won’t notice ‘till I’m done. 
My turn is far from over, 
But I have already won.

And you, my friend, my spider, 
My whisper on the wall, 
Not even sure we’re playing 
Or if you play at all.

Some think I that I am clever, 
Some call me money’s fool, 
But I’ll make sure they’ll pay 
For all my friends are tools. 

Power is a mighty thing 
And you believe it’s yours, 
But soon you all will break 
And Littlefinger scores.

Something

As I'm running, stealing, hiding, something in the woods is striding.
There's something roaming in the forest and I wonder why
While I'm scared that he will find me, something in the sounds that bind me
I can sense it is behind me walking past me by

Is it evil, monstrous, craven? Is it some bloodthirsty maven?
Will it slay me if it sees me, charging with a cry?
Is is kindly, peaceful, holy? Is that why it moves so slowly?
Will it bless me if it sees me, sending light from far up high?

Now I'm thinking, wishing, waiting, hoping that I am not baiting,
Could it be that it is over, is it my time to die?
While I wet my breeches silent, pondering of fates so violent,
Something is behind me and walking past me by

Sixteen years have gone so fast.

16 years should change things. I mean, that's what I always figured, anyway. I assumed an awkward teenage car ride would never be translatable to me nearly two decades later. Well, I've been wrong before, and I've been proven wrong again. It's still the same.

We've always known why we do this. This late night 45mph attempt at a passenger. It isn't for the destination, and it sure as fuck isn't for the ride. It's simply because it's something to do, and once you realize that, what's there to talk about?

I guess if I were to say that: that last paragraph. We might have something to talk about. We'd talk about how awkward we are and how hysterical the need for interaction is, but I won't. I won't bring that up. There's a chance you won't get it. Then, I'd probably ruin the chances that I've already ruined by thinking about these things in the first place.

Except I don't know that. I don't know I've ruined my chances. I'm too busy taking glances at the speedometer and worrying if you're bored, which I know you are. Am I going too fast? I'm not talking about the speedometer this time.

Transmission

After I am gone, your worldcan continue it's miserable existence. Mankind can play out it's peaceful lives, innocents of life and death. For when I am gone, a light will go out in this world. A small beating heart has stopped beating. Tiny vessels filled with blood will no longer grant me the energy I need.
My nerve system will no longer signal my mind to regret. I will be free. Free of all that I ever was, and the nothingness I will be. For nothing does not exist. I will lay my earthly remains on the ground that has always pulled me down. The shackles of gravtitation will be shattered, men will be silent and women will weep. Death has taken me from the realm I once loved and I will no longer know right or wrong.
I will no longer exist, but only in mind. My words, the small ones, the big ones, will be kept for as long as civilisation is able to thrive.

After that all my letters will lose their meaning. All sounds I recorded will never be heard again, all my strokes with pen and pencil will fade. The thoughts, the love, the hate, all that was stored will be gone.
After that, I will never be remembered. I will be as empty as the void between stars, as meaningless as the dimension we exist in. No fire or cold will ever plague any of my existence.

But before all, before death, the ending of existing and reason, I will live. A short sweet life. With friends and love, parties and beauty. In a word of war and hatred, loss and greed. I'll keep my life short and simple. I'll eat and sleep, I'll sing and dance. Once in a while, I might even fall in love. I will work, count digits, get eaten by stress en guilt, but it will all be over when I'm out.

I will be lost forever.

Rich

Money makes my heart beat faster
Gold is my one and only master
Shining coins and coloured paper
I am a broke desaster.

If I were rich, I'd be a landlord
Live on the money that I had stored
Singing songs of growing richer
Then I'd never be bored

A Grey Hero: George R.R. Martin

Storm’s End dwindled behind them, but the red woman seemed unconcerned. “Are you a good man, Davos Seaworth?” she asked.

Would a good man be doing this? “I am a man,” he said. “I am kind to my wife, but I have known other women. I have tried to be a father to my sons, to help make them a place in this world. Aye, I’ve broken laws, but I never felt evil until tonight. I would say my parts are mixed, m’lady. Good and bad.”

“A grey man,” she said. “Neither white nor black, but partaking of both. Is that what you are, Ser Davos?”

“What if I am? It seems to me that most men are grey.”

“If half of an onion is black with rot, it is a rotten onion. A man is good, or he is evil.”

Dames en heren, de 7e held heeft lang op zich laten wachten, zie hier: GEORGE R. R. MARTIN!

Vanwaar dit enthousiasme?Vanwaar deze man met hoed en baard?

Geboren in September 20, 1948, George was altijd al een fan van comicbooks, fantasy en science fiction. Hij heeft zijn werk gemaakt van zijn passie en heeft vele boeken geschreven maar ook televisieprogramma's geregisseerd. George schreef eerst vooral geschiedenisgetrouwe boeken, wat wil zeggen, hij schreef boeken over  de middeleeuwen die zich ook in die tijd bevonden, en deze werden gewaardeerd.

George begon in 1996 met een echte Fantasyserie. Een boekenreeks die zich in een wereld afspeelde gelijkend aan die van ons, alleen bevind deze zich in een iets magischere wereld. Voordat je afhaakt omdat je niet geïnteresseerd bent in Fantasy, wacht dan even.

De Fantasy is niet de kracht van het boek, het is de manier waarop het is geschreven. De boekenserie, genaamd A Song of Ice and Fire richt zich vooral op leden van de nobele huizen. Eén gezin, de Starks, bestaat uit vader Eddard, moeder Catelyn, zonen Rob, Brandon en Rickon en dochters Sansa en Arya, maar ook de bastaardszoon Jon. Het boek is zo geschreven dat elk hoofdstuk vanuit het oogpunt van één van deze karakters is beschreven. Hierdoor verwisselt telkens het beeld van waarneming, maar er is nog meer. Er wordt ook geschreven vanuit het oogpunt van andere karakters, buiten die familie, en voordat je het weet heb je door hoe karakters naar elkaar kijken.
De wereld van George zit vol nobele huizen, machteloze koningen, brute huurlingen en arme burgers. Hier is zijn vele complotten aan toegevoegd, alle nobele huizen doen een greep naar macht, naar faam en land. Ze trouwen hun dochters met prinsen en sturen hun zonen om schildknapen te worden van 

Een lied over de aanval van Lord Tywin Lannister op zijn ongehoorzame 

edelmannen. Hebben deze een keuze? Nee, natuurlijk niet.
Het is een grauwe wereld, zelfs de meest galante ridders zijn moordenaars, elke vrouw is een hoer en de kinderen zijn verre van onschuldig. Althans, zo wordt het altijd gezien door de andere karakters.

Zo is er geen karakter goed of slecht. Elk doet alleen wat hij meent het beste is voor hem, zijn familie, zijn vrienden en de wereld. Sommigen maakt alles minder uit dan anderen, maar elk is een persoon waar je van gaat houden. Neem de lilliputter Tyrion Lannister. Hij is de zoon van de rijkste en misschien wel machtigste edelman van het hele continent, maar bij zijn geboorte stierf zijn moeder en dat heeft zijn vader hem nooit kunnen vergeven. Hij heeft een tweeling broer en zus, die net iets te vriendelijk voor elkaar zijn. Hij is lelijk en wordt door de meeste mensen aan het hof veracht. Gelukkig is hij slim, heeft hij een scherpe tong en kent hij zijn grenzen. Maar Tyrion is ook niet onschuldig.



Ik ben vorig jaar begonnen met de boeken te lezen, nadat ik door de waanzinnige televisieserie geïntroduceerd was in deze wereld. George heeft me een wereld vol de meest geloofwaardige figuren gegeven die ik ken. Ze zijn zo anders, maar zo hetzelfde als wij.

Ik zou je alleen willen vragen de boeken te lezen, want het is het waard. Elk hoofdstuk geeft je een kijkje in een nieuw stukje verhaal, een nieuwe wereld, nieuwe figuren, nieuwe steden, nieuwe complotten en gevechten. Ik kan geeneens alles uitleggen, zo complex en bijzonder is de serie.

Te lui om 5 boeken van 500+ pagina's elk te lezen? Jammer, maar als je vandaag nog begint met de tv serie, dan kun je 1 april zo verder met het tweede seizoen, waar ook Carice van Houten in speelt!